Τριμερής Βερολίνο: Επαναβεβαίωσαν το παρελθόν, με θολό το μέλλον…

Τριμερής Βερολίνο: Επαναβεβαίωσαν το παρελθόν, με θολό το μέλλον…

Δεν κόμισαν γλαύκαν εις Αθήναι, παρά μόνο έκοψαν τον βήχα για κάτι άλλο από αυτό που εδώ και 45 χρόνια συζητούν.

Η άτυπη τριμερής, στο πλαίσιο δείπνου, στο Βερολίνο προστέθηκε στο τεράστιο παζλ του Κυπριακού, χωρίς σε καμία περίπτωση να έκανε μεγάλο βήμα προς ολοκλήρωση της τελικής εικόνας, δηλαδή της λύσης.

Οι κερδοζημιές αμφότερων των πλευρών είναι θέμα και αντικειμενικό αλλά και ερμηνείας. Αυτό όμως που δεν μπαίνει στη ζυγαριά είναι η Τουρκική μεθοδική στάση που οδήγησε στον, για άλλη μια φορά ανεπαρκή Γ.Γ, στην ικανοποίηση των θέλω της.

Πως αλλιώς άλλωστε μπορεί να αναγνωστεί το γεγονός πως αναφερόμενος στις δύο κοινότητες κάνει λόγω για εξεύρεση λύσης “με την αίσθηση του επείγοντως”, την ίδια ώρα όμως που το επόμενο βήμα, όπως ο ίδιος πλέον το κατονομάζει (πενταμερής + Η.Ε), θα γίνει τον κατάλληλο, κατά την έκφραση του, χρόνο. Την οποία καταλληλότητα χρόνου θα αποφασίσει μονομερώς, κατά το δοκούν και με βάση τα δικά της συμφέροντα ΜΟΝΟΝ η Τουρκία.

Θετικά μεν, αλλά…

Δεν μπορεί να παραγνωριστεί πως σε ένα λιτό κείμενο έξι μόλις μικρών παραγράφων, υπάρχει από τη μία επαναβεβαίωση της βάσης της επιδιωκόμενης λύσης (ΔΔΟ με πολιτική ισότητα) καθώς και ρητή αναφορά στα τρία έγγραφα (κοινό ανακοινωθέν Φεβρουαρίου 14, συγκλίσεις τελευταίας διαπραγματευτικής διαδικασίας, πλαίσιο Γκουτέρες). Αυτά όμως δεν αποτελούν δικαιολογία πανηγυρισμών, ούτε καν θετικών αναφορών. Και αυτό γιατί στην ουσία απλά επαναβεβαιώνουν τα δεδομένα, αφήνοντας εντελώς εκτός εξίσωσης τα ζητούμενα.

Δυόμιση χρόνια διαπραγματευτικού κενού ήταν τελικά αρκετά για να φθείρουν πολλά και να χρειάζεται, υπό τη μορφή μάλιστα βήματος προς τα εμπρός, να επαναβεβαιωθεί κάτι που ισχύει από το 1975, αλλά και να επισφραγιστεί μια συναντίληψη που δεν μετρά παρά μόνο μερικές εβδομάδες ζωής.

Που είναι όμως τα ζητούμενα; Ο ρόλος της Τουρκίας; Οι προκλήσεις της στην ΑΟΖ; Ποια η αναφορά στις Τ/κ προκλήσεις με Αμμόχωστο και πράσινη γραμμή, πέραν του γνωστού “το στατους κβο δεν είναι βιώσιμο”;

Στο μακρύ κατάλογο των διεργασιών για επίλυση του Κυπριακού, η τριμερής του Βερολίνου δεν μπορεί παρά να κατέχει ένα πάρα πολύ μικρό μέρος της ιστορίας.

Και τώρα τι;

Ο Γ.Γ όπως προαναφέραμε έκανε το χατήρι στην Τουρκία. Δεν όρισε ημερομηνία για άτυπη πενταμερή και το άφησε ανοικτό γιατί εναπόκειται αποκλειστικά στην Τουρκία, όταν και εφόσον ολοκληρωθούν οι παράνομες εκλογές στα κατεχόμενα.

Μιλάμε ωστόσο για ένα διάστημα έξι μηνών, όπου τα πάντα, κατά παραδοχή κυβερνητικών πηγών θα είναι σε αναστολή. Και αυτό το μεγάλο περιθώριο δίνει χώρο και χρόνο για τετελεσμένα και κινήσεις που μπορεί να τινάξουν το όποιο μομέντουμ πάει να δημιουργηθεί.

Εδώ λοιπόν προκύπτει και η ευθύνη της Λευκωσίας.

Τι θα πράξει μέχρι τότε και με δεδομένο πλέον ότι η Λουτ δεν θα επιστρέψει, όλα δείχνουν, στην Κύπρο;

Ποια θα είναι η τακτική συντήρησης μια διαδικασίας που αναμένεται να επανέλθει στο προσκήνιο μετά από τόσους μήνες.

Τι ρητορική θα αναπτύξει και τι πρωτοβουλίες;

Ερωτήματα που θα απασχολήσουν το επόμενο διάστημα το εσωτερικό μέτωπο, το οποίο ήδη τρίζει δόντια με κατά το δοκούν ερμηνείες.