Της Θεοχαρίδου Κ. Καλυψούς
Δικηγόρος – Νομική Σύμβουλος
Περί πτωχεύσεως ο λόγος σήμερα, όχι πνευματικής (πτωχεύσεως) αλλά οικονομικής/Τι γίνεται όταν ο πτωχεύσας είχε ήδη διαθέσει την περιουσία του σε τρίτα άτομα/Άρθρο 46(1) του περί Πτωχεύσεως Νόμου – Κεφάλαιο 5/Σχετική η πιο κάτω Απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Χώρας.
Όπως προκύπτει από το λεκτικό του άρθρου 46(1) του Νόμου, τα μέρη που προβάλουν αξίωση στην περιουσία που απέκτησαν από το διαθέτη (πτωχεύσαντα) φέρουν το βάρος να αποδείξουν ότι «ο διαθέτης, κατά το χρόνο που έκαμε τη διάθεση, ήταν ικανός να πληρώσει όλα τα χρέη του χωρίς τη συνδρομή της περιουσίας, που διατέθηκε» (βλ. Re Densham (A Bankrupt) [1975]1 W.L.R. 1519, Re Mathieson [1927]1 Ch. 283 και In Re H. W. Baker [1936] Ch. 61).
Στο Νόμο δεν υπάρχει όμως ο ορισμός του όρου «χρέος». Ο γενικός κανόνας ερμηνείας είναι ότι εκεί που το κείμενο του νόμου είναι σαφές, θα πρέπει να αποδίδεται η φυσική και συνήθης έννοια των λέξεων (βλ. Tosun v Kanaris (1969) 1 C.L.R. 637 και Μακεδόνας ν. Δημοκρατίας (1998) 3 Α.Α.Δ. 162). Η φυσική και συνήθης έννοια της λέξης «χρέος» είναι «αυτό που οφείλεται», «η οφειλή χρηματικού ποσού», ενώ η λέξη «χρωστώ» σημαίνει «οφείλω», «έχω υποχρέωση» ή «είμαι υποχρεωμένος να πληρώσω ένα ποσό χρημάτων σε κάποιο».
Ουσιώδης προϋπόθεση, λοιπόν, για την ύπαρξη χρέους, είναι η ύπαρξη υποχρέωσης πληρωμής. Μια υποχρέωση γεννάται κατά τη συντέλεση της συμφωνίας που τη δημιουργεί, ή κατά την ημερομηνία που προβλέπεται στη συμφωνία (effective date) εάν προϋπάρχει της ημερομηνίας συντέλεσης της συμφωνίας. Ένα χρέος μπορεί να είναι πληρωτέο άμεσα ή μελλοντικά. Η έννοια του «χρέους» δεν καθορίζεται με αναφορά στην ημερομηνία που είναι πληρωτέο.
Δεν απαιτείται, δηλαδή, να περάσει η ημερομηνία πληρωμής ή να υπάρχει συγκεκριμένη ημερομηνία πληρωμής, ούτε γεννάται κατά την ημερομηνία ή τις ημερομηνίες που έχει συμφωνηθεί να πληρωθεί η οφειλή ή μέρος αυτής. Το άρθρο 34(3) του Νόμου δε, είναι σαφές και αναφέρει πως, όλα τα χρέη και όλες οι υποχρεώσεις του χρεώστη παρούσες ή μελλοντικές, βέβαιες ή υπό αίρεση στις οποίες υπόκειται ο χρεώστης κατά την ημερομηνία του διατάγματος παραλαβής, θεωρούνται ως χρέη που δύνανται να επαληθευθούν.