Όταν οι κάτοικοι της μικρής εξωτικής μας χώρας αποφάσισαν πως ήρθε ο καιρός να στείλουν τον Αλή Μπαμπά στο σπίτι του, αυτός, όπως είχε το δικαίωμα από το νόμο, παράγγειλε μετά την αντικατάστασή του, μια μεγάλη πανάκριβη άμαξα η οποία, βέβαια, πληρώθηκε από το θησαυροφυλάκιο του φτωχού, πλέον, κρατιδίου.
Ο Αλή δεν είχε αντιληφθεί (ούτε αυτό), πως οι μέρες της σπατάλης, των ταξιδιών με πληρωμένα από τη Δημοκρατία ιδιωτικά αεροπλάνα και των ανεξέλεγκτων επιταγών σε διάφορους ημέτερους είχαν περάσει.
Μάλιστα παρέλειπε ηθελημένα να επιστρέψει την επίσημη προεδρική άμαξα και ο καημένος ο μπλε σεΐχης περίμενε υπομονετικά, χωρίς να παραπονιέται, χρησιμοποιώντας τη δική του ιδιωτική άμαξα.
Όταν οι εφημερίδες πήραν χαμπάρι το νέο δείγμα αμετροέπειας και έλλειψης ευαισθησίας του Αλή και άρχισαν, εκτός από την κομματική του “Χαραυγή” να το σχολιάζουν, ο Αλή επέστεψε την ακριβή άμαξα που είχε παραγγείλει και εν τω μεταξύ παραλάβει, στις αρχές του κρατιδίου και αγόρασε, με δικά του χρήματα, ένα μικρότερο όχημα.
Για να είμαι ειλικρινής δεν αντιλαμβάνομαι την ουσία της χειρονομίας του Αλή. Γιατί επέστρεψε την πανάκριβη άμαξα και αγόρασε άλλη; Είχε κατηγορηθεί για έλλειψη ευαισθησίας να ξοδέψει σε καιρούς λιτότητας τόσα χρήματα. Επιστρέφοντας την άμαξα το κράτος δεν κερδίζει τίποτε, αφού, υποθέτουμε, η εταιρεία που το πώλησε δεν δέχεται επιστροφές. Το θέμα ήταν να δείξει δημόσιο πνεύμα και να προσπαθήσει να μην επιβαρύνει τα ταλαιπωρημένα δημοσιονομικά του μικρού μας, φτωχού πλέον κράτους.
Φτωχού, λόγω των λαθών, των επιπολαιοτήτων, της αναποφασιστικότητας, της απραξίας και της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος από τον ίδιο τον Αλή, αλλά και από τους σαράντα κλέφτες.
Απλώς ενήργησε, για μια ακόμα φορά, ανώριμα, αλλοπρόσαλλα και σαν ένα κακομαθημένο αγοράκι με άσπρα κυματιστά μαλλιά.
Τουλάχιστόν ας αγόραζε ένα διπλοκάμπινο που θα ταίριαζε περισσότερο στο αγροτικό περιβάλλον της εξοχικής του κατοικίας.
Χαλιμά