Γίνεται πολύς λόγος για το μέλλον του ΟΓΑ και της ασφαλιστικής κάλυψης των γεωργικών εκμεταλλεύσεων. Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι ο οργανισμός δεν είναι απαραίτητος για να υπάρχει σωστή ασφάλιση των γεωργικών εκμεταλλεύσεων. Αντίθετα, ο ΟΓΑ είναι ο οργανισμός που ουσιαστικά απορροφά μεγάλο μέρος του ασφαλίστρου που πληρώνουν οι γεωργοί για μισθούς και λειτουργικά του έξοδα που είναι 2,3εκ.
Με βάση λοιπόν και την οδηγία της Ε.Ε., ότι δεν μπορεί το κράτος να επιδοτεί κανένα οργανισμό, θα πρέπει να κλείσει άμεσα ο ΟΓΑ και ταυτόχρονα το Υπουργείο θα πρέπει να καταλήξει σε ένα σχέδιο αποζημιώσεων το οποίο θα λειτουργεί ως Εθνικό πλαίσιο. Μέσα από αυτό το σχέδιο θα πρέπει να αποζημιώνει τους γεωργούς σε ένα ποσοστό κοντά στο 50%. Το υπόλοιπο ποσοστό αποζημίωσης θα πρέπει να προέρχεται από ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.
Άμεσα λοιπόν αυτό που πρέπει να γίνει είναι το κλείσιμο του Οργανισμού και μεταφορά του προσωπικού στο Υπουργείο Γεωργίας και ταυτόχρονα την εφαρμογή ενός σύγχρονου ασφαλιστικού σχεδίου αποζημιώσεων το οποίο θα καλύπτει όλο το φάσμα της Αγροτικής δραστηριότητας (ζωικό πληθυσμό, θερμοκήπια, μόνιμες καλλιέργειες, σιτηρά, φυλλοβόλα, μελισσοκομία κλπ). Το κυρίαρχο στοιχείο του σχεδίου αυτού θα πρέπει είναι η υποχρεωτική ασφάλιση και η δυνατότητα επιλογής του ασφαλισμένου σε ποιο ποσοστό αποζημιώσεων επιθυμεί να ασφαλίσει τη δραστηριότητα του.
Η μοναδική ασπίδα της γεωργικής δραστηριότητας απέναντι σε όλους τους κινδύνους πρέπει να είναι η σωστή ασφάλιση. Η θέση της Οργάνωσης μας του Ευρωαγροτικού είναι «ότι καλλιεργείται ασφαλίζεται». Με βάση λοιπόν αυτή την αρχή θα πρέπει όλοι όσοι ασχολούνται με την γεωργία να ασφαλίζουν τις καλλιέργειες τους.
Εάν όντως θέλουμε να μετατρέψουμε του γεωργούς μας σε επιχειρηματίες τότε θα πρέπει να τους δώσουμε ένα ασφαλιστικό σχέδιο αποζημιώσεων, το οποίο θα διασφαλίζει την άμεση αποζημίωση από τη μια και ταυτόχρονα την επαναδραστηριοποίηση του πληγέντα γεωργού.
Είναι λογικό ότι υπάρχουν περιοχές της Κύπρου οι οποίες δεν έχουν συχνά προβλήματα με την καταστροφή των φυτειών του λόγω γεωγραφικής θέσης αλλά και λόγω χρονικής περιόδου που γίνεται η φύτευση. Για αυτές τις καλλιέργειες θα πρέπει να εκτιμηθούν σωστά οι κίνδυνοι και ανάλογα να καθοριστεί το ύψος του ασφάλιστρου.
Το πρόβλημα που δημιουργείται είναι όταν μία φορά στα 5 χρόνια οι συγκεκριμένες καλλιεργείς υποστούν ζημιές από φυσικά φαινόμενα, τότε οι γεωργοί απαιτούν από το Κράτος αποζημιώσεις ενώ δεν είναι ασφαλισμένοι.
Μάλιστα το κράτος για να δώσει αποζημιώσεις ενεργοποιεί το Εθνικό πλαίσιο το οποίο όμως χρειάζεται έγκριση της Ε.Ε. η οποία ενεργοποιείται σε τουλάχιστον 3 χρόνια.
Ένας λοιπόν ιδιοκτήτης αυτοκινήτου εμπλέκετε σε δυστύχημα και αποτείνεται σε μια ασφαλιστική εταιρεία να τον αποζημίωση. Η Ασφαλιστική εταιρεία του απαντά ότι δεν είναι ασφαλισμένος, αυτός όμως επιμένει να θέλει αποζημίωση από την Ασφαλιστική εταιρεία, τελικά καταφεύγει στο κράτος και ζητά αποζημίωση.
Αυτό που θα πρέπει να αποτραπεί είναι το να αφήσουμε το γεωργό έρμαιο στις ορέξεις της εκάστοτε Κυβέρνησης, αλλά πολύ περισσότερο δεν θα πρέπει να τους γεωργούς μας αφήσουμε ανασφάλιστους έστω και σε ειδική βαθμίδα.
Με την υποχρεωτική ασφάλιση, απαλλάσσουμε τους γεωργούς από αχρείαστες κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες για να διεκδικήσουν το αυτονόητο από τη μια, και από την άλλη το κράτος διασφαλίζει θεσμοθετημένα πλέον τις αποζημιώσεις των γεωργών στις περιπτώσεις ζημιών.
Λάμπρος Αχιλλέως
Γεν.Γραμματέας ΕΥΡΩΑΓΡΟΤΙΚΟΥ