Τα παραμύθια με τον καλό τύπο, που στο τέλος γίνεται καλύτερος και δικαιώνεται, δεν έχουν θέση στην σύγχρονη πραγματικότητα. Εδώ ισχύουν κάποια άλλα δεδομένα. Και το παραμύθι Χριστόφια, ξεκίνησε κάπως έτσι.
Μια πενταετία σχεδόν πίσω ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ήταν απλώς ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ. Ένα άτομο τίμιο, λαϊκό, με ανθρωπιστικές τάσεις. Αυτό που λέει ο λαός Άνθρωπος με όλη την έννοια της λέξης. Επικοινωνούσε με όλους για όλα τα θέματα, που μπορεί να τους απασχολούσαν και έδειχνε σε κάθε ευκαιρία έμπρακτα το ενδιαφέρον του. Για του λόγου το αληθές τα ποσοστά μιλούν από μόνα τους. Τότε είχε την υποστήριξη και την αγάπη του 85% του συνόλου του Κυπριακού λαού.
Όλα τα ωραία όμως κρατάνε λίγο. Το 85% πλέον έχει φτάσει στο 15% και συνεχίζει να έχει καθοδική πορεία. Κάποιοι αναρωτιούνται πως συνέβη αυτό και κάποιοι άλλοι έχουν απαντήσεις. Πασιφανείς κιόλας στα μάτια του μέσου πολίτη. Ο Δημήτρης Χριστόφιας, πήρε εξουσία στα χέρια του και δεν ήξερε πώς να την διαχειριστεί. Δεν ήξερε πώς να «φάει» με τρόπο. Φάνηκε ξεκάθαρα πλέον στη πορεία του χρόνου, ότι οι «αρπαχτές» υπήρχαν στην ημερησία διάταξη. Μόνο και μόνο για να προλάβει εκείνος κι η κυβέρνησή του. Να φάνε όσα κι οι προηγούμενοι, ίσως και παραπάνω.
Ακόμα και ο Νίκος Αναστασιάδης προσπάθησε να κάνει την υπέρβαση και να τον στηρίξει, σε ανάμνηση του ανθρώπου που ήταν.
Παρ’ όλα αυτά ο Πρόεδρος επιμένει….
Επιρρίπτει ευθύνες σε όλους για τη λάθος διακυβέρνηση και δεν αναλαμβάνει το δικό του ουσιαστικό μερίδιο…
Θυμίζει την συμπεριφορά και την ατάκα του Πάγκαλου, κάμποσο καιρό πριν «μαζί τα φάγαμε», που προκάλεσε την αγανάκτηση του ελληνικού λαού. Κατάφερε να γίνει το ίδιο αντιπαθής. Κατάφερε να κάνει τον πλούσιο φτωχό και τον φτωχό φτωχότερο.