Το άδοξο τέλος των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό στο Γκραν Μοντανά επιστεγάστηκε με μια μικρή αλλά βαρυσήμαντη δήλωση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ κ. Γκουτέρες ότι τα δύο μέρη θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν το επόμενο διάστημα για να τεθούν οι παράμετροι για ένα «κανονικό κράτος» – όπως χαρακτηριστικά τόνισε!
Η φράση «κανονικό κράτος» σημαίνει ότι , σύμφωνα με κανόνες – προφανώς του Διεθνούς Δικαίου, της φυσικής δικαιοσύνης και των διεθνώς παραδεδεγμένων αρχών και αξιών – θα πρέπει να θεμελιωθεί η νέα τάξη πραγμάτων από την οποία θα προκύψει ένα σύγχρονο, φυσιολογικό κράτος το οποίο θα δώσει ένα οριστικό τέρμα στο χρονίζον Κυπριακό πρόβλημα.
Ένα κανονικό – φυσιολογικό – κράτος, έστω και ομοσπονδιακό, δεν συνεπάγεται εγγυήσεις, ούτε και στρατεύματα κατοχής στο έδαφός του, οι κάτοικοί του είναι ελεύθεροι να διακινούνται, να εργάζονται, να διαμένουν και να αποκτούν δικαίωμα περιουσίας σε όλη την επικράτειά του, χωρίς περιορισμούς, δεσμεύσεις και αναστολές.
Ένα κανονικό, φυσιολογικό, έστω ομοσπονδιακό κράτος, δεν παρέχει υπερπρονόμια στη μια πολιτεία / συνιστών κρατίδιο, να επιβάλλει τη θέλησή της επί της άλλης συνιστώσας πολιτείας / συνιστώντος κρατιδίου, πολύ δε περισσότερον όταν στη δική μας συγκεκριμένη περίπτωση το Τ/Κ συνιστών κρατίδιο θα είναι παράγωγο μιας μειοψηφούσας κοινότητας του 18% επί της πλειοψηφούσας κοινότητας του 82%.
Νομίζω ότι η αναφορά μου σε πλειοψηφία και μειοψηφία θα επιφέρει την οργή όσων επιθυμούν να ισοπεδώσουν την ιστορία, τη δημογραφία και τη φυσική δικαιοσύνη, όμως σπεύδω να απαντήσω ότι εάν απεμπολήσουμε αυτή τη βασική συνισταμένη της πληθυσμιακής μας αναλογίας που μας χάρισε ο Θεός και η μακραίωνη Ιστορία μας, τότε είμαστε άξιοι της τύχης και της μοίρας μας.
Τέτοια θεώρηση των πραγμάτων συνιστά όχι μόνο διαγραφή της Ιστορίας, αλλά και αυτοκατάργηση και «αυτοματαίωση του Ελληνισμού στην Κύπρο», όπως χαρακτηριστικά έγραψε στο ομώνυμο βιβλίο του ο εξαίρετος εκπαιδευτικός και σπάνιος άνθρωπος Γαβριήλ Μηνάς.
Οι λόγοι για τους οποίους – κατά την άποψή μου – οδηγηθήκαμε στα σημερινά αδιέξοδα, είναι οι ακόλουθοι:
1ον Εμείς οι ίδιοι παρερμηνεύοντας και εκφυλίζοντας τις λεγόμενες «συμφωνίες υψηλού επιπέδου» – που στην πραγματικότητα ήσαν απλά ανακοινωθέντα – εισαγάγαμε τον πολιτικά αδόκιμο και συνταγματικά απαράδεκτο όρο της διζωνικότητας της επιχειρούμενης ομοσπονδίας. Απλά υπενθυμίζω ότι ο όρος Δ.Δ.Ο. ούτε στη «συμφωνία Μακαρίου – Ντενκτάς» της 12/2/77, ούτε στη «συμφωνία Κυπριανού – Ντενκτάς» της 19/5/79 αναφέρεται.
Απλά αναφέρουν ότι «επιζητούμε μια ανεξάρτητη δικοινοτική ομοσπονδία με επαναβεβαίωση μάλιστα της ανάγκης για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών αρχών» τουτέστιν, της ελευθερίας διακίνησης, εγκατάστασης και απόκτησης περιουσίας σε οποιοδήποτε τμήμα της Επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
2ον Στις συμφωνίες Χριστόφια – Ταλάτ και Αναστασιάδη – Ακιντζί παρεισέφρησε – ατυχώς – ο παρερμηνευόμενος όρος της πολιτικής ισότητας την οποίαν οι τούρκοι και οι τουρκοκύπριοι εκμεταλλεύτηκαν στον υπέρτατο βαθμό, αξιώνοντας, με βάση τούτα, την ισότητα των συνιστώντων κρατιδίων επί ίσοις όροις και την ως εκ τούτου προβολή και χρήση βέτο σε όλες τις μελλοντικές αποφάσεις τού υπό εκκόλαψη πολιτειακού μορφώματος το οποίον επεξεργαζόμαστε.
3ον. Μετά την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004 – που απετέλεσε το μεγαλύτερο και κυριότερο ζητούμενο της εξωτερικής μας πολιτικής- , θα έπρεπε όλες οι συζητήσεις και διαπραγματεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος να εδράζονταν στις θεμελειώδεις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ισχύουν σε όλα τα Κράτη – Μέλη της , και που είναι οι βασικές ελευθερίες της διακίνησης, εγκατάστασης, εργασίας και απόκτησης περιουσίας σε όλη την επικράτεια της Ευρώπης.
Αντί αυτού, επιχειρούσαμε – και δυστυχώς εξακολουθούμε να επιχειρούμε – αναστολές, παρεκκλίσεις, παρερμηνείες και σοφιστείες γύρω από το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο – status quo – προσπαθώντας να συμβιβάσουμε τα ασυμβίβαστα που προκύπτουν από τον ίδιο τον όρο της Διζωνικότητας της Δικοινοτικής Ομοσπονδίας!
Όλες οι πιο πάνω πολιτικές παραδοξότητες και η ανειλικρίνειά μας γύρω από τον χειρισμό των βασικών παραμέτρων του Κυπριακού προβλήματος, αλλά και η μόνιμη επιβουλή της τουρκίας να έχει λόγο και ρόλο στο μέλλον του υπό διαπραγμάτευση Κράτους που θα προκύψει δια των συνομιλιών – αν καμιά φορά προκύψει – , απετέλεσαν τους βασικούς λόγους της σημερινής αποτελμάτωσης των διαπραγματεύσεων.
Με καθυστέρηση πολλών δεκαετιών, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης πολύ ορθά διακηρύττει ότι σκοπός των διαπραγματεύσεων δεν πρέπει να είναι η όποια λύση στο Κυπριακό, αλλά αντίθετα, η επιχειρούμενη λύση θα πρέπει να οδηγεί σε λειτουργικό, και κατά συνέπεια, βιώσιμο Κράτος για είναι αποδεκτή από την Ε/Κ πλευρά και να μην οδηγήσει στον αφανισμό του Ελληνισμού στην Κύπρο.
Αν λοιπόν πάρουμε στα χέρια μας όλοι – ανεξάρτητα από κομματική και ιδεολογικοπολιτική τοποθέτηση – το λάβαρο του «Κανονικού Κράτους» το οποίο διεκήρυξε ο ίδιος ο Γ.Γ. του ΟΗΕ, τότε και μόνο τότε, θα έχουμε ελπίδες, εχέγγυα και αισιοδοξία για το μέλλον αυτής της Πατρίδας.
Οι καιροί ου μενετοί.
Ανδρέας Μορφίτης
Αντιπρόεδρος Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥ.ΚΕ.Μ)