Η «Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού», διοργάνωσε σήμερα εκδήλωση με μοτοσικλετιστές από όλες τις επαρχίες της ελεύθερης Κύπρου προς το κατοχικό οδόφραγμα της Δερύνειας.
Όπως αναφέρει ανακοίνωση των διοργανωτών, εκεί φυτεύτηκαν συμβολικά τέσσερις ελιές και τέσσερις τερατσιές, δέντρα που καθορίζουν την πατρίδα μας και μπροστά τους, τοποθετήθηκαν δύο σταυροί, από τον κύριο Σπύρο Σολωμού, για τον γιο του Σολωμό και από την κυρία Τασούλα Ισαάκ, για τον γιο της Τάσο.
Αυτούσια η ανακοίνωση:
Η ΓΗΣ ΘΥΜΑΤΑΙ. ΕΜΕΙΣ;
Κύριε Σπύρο, κυρία Τασούλα,
Φίλοι κι αδέρφια,
Δεν ήρθαμε εδώ για το μνημόσυνο της πατρίδας μας. Δεν κηρύξαμε το «τετέλεσται» ούτε χαρίσαμε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας στη βαρβαρότητα που υψώνεται πίσω μας. Που τόσο βάναυσα καθορίζει την ημερήσια διάταξη σε έναν τόπο που δεν απόλαυσε ΠΟΤΕ τη λευτεριά του και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Δεν έφθασαν οι μοτοσικλέτες από τη Λευκωσία, τη Λεμεσό, την Πάφο, τη Λάρνακα και την ελεύθερη Αμμόχωστο για να αποδεχθούν την ήττα, που χώνεψαν οι πολιτικές ηγεσίες.
Γιατί ήρθαμε εδώ; Παράκαιρα και μες στον Δεκέμβρη; «Τούτοι που μας χορεύκουσιν, με πόδκια τζιαι με σιέρκα, βάλλουν έναν στρατόν ομπρός με δίχα τα μασιαίρκα» όπως λέει ο ποιητής μας και καταδεικνύει την κινητήριο δύναμη κάθε ανθρώπου που αντί να βολτάρει στα πολυκαταστήματα στέκεται καλά στο κατοχικό οδόφραγμα της Δερύνειας. Τον Τάσο και τον Σολωμό.
Δυο μάγκες άλλης πάστας, δυο αντάρτες, που έναν Αύγουστο αποφάσισαν να καθορίσουν τη μοίρα τους. Να επαναχαράξουν τον εθνικοαπελευθερωτικό και διαρκή αγώνα αυτού του λαού και να μπουν μες στη φωτιά, λίγα μέτρα παρακάτω, εκεί που εδραιώνεται ο τουρκικός φασισμός. Να υπογράψουν πως ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία –εκείνη την εξουσία που απολαμβάνει τα κλεμμένα σπίτια των μανάδων και των πατεράδων μας– είναι αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.
«Ανοίξαν το τραντάφυλλον τζι εβκάλαν τους που μέσα», αγαπητή Αναστασία. Έδωσαν στη λήθη την καθοριστική και θανάσιμη πληγή, ανέβασαν ψηλότερα τον πήχη του Σώζου, του Κυπριανού, του Αυξεντίου, του Παλληκαρίδη, του Τάσου Μάρκου, έβαλαν θεμελιό στη μνήμη που υποχρεωνόμαστε να ξανακτίσουμε 22 χρόνια μετά.
Εδώ, στο κατοχικό οδόφραγμα της επαρχίας Αμμοχώστου, που εξωραΐστηκε, εντός πολλών εισαγωγικών, όπως πρόσταξαν οι αφέντες που ασελγούν ακόμα στα λάφυρα της εισβολής του 1974. Που μετατράπηκε σε ένα τουριστικό τσεκπόιντ, για να μη θυμίζει σε τίποτε ότι εδώ έπεσαν δυο λεβέντες, στον συνεχή αγώνα υπέρ της ελευθερίας.
Μνήμη. Αυτό μας κινητοποιεί. Κανένα κόμμα, καμιά εξουσία, καμιά ελίτ. Η μνήμη, οι ήρωες, οι ποιητές και όσα κουβαλούν στις γραμμές των χεριών τους οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας. Όσα νοηματοδοτεί η σημερινή συγκέντρωση. Και είναι πολλά, μια βδομάδα πριν εκπνεύσει η χρονιά.
Μνήμη. Ιστορία. Παρελθόν, παρόν και μέλλον. Έτσι επιβίωσε τούτος ο τόπος και οι άνθρωποί του. Κουβαλώντας στη μνήμη όλα εκείνα που χάραξαν την ιστορία μας. 1821, 1912, 1931, 1940, 1950, 1955, 1974, 1996, 2018. Τι κι αν προστάζουν οι καιροί άνθρωπους χωρίς ταυτότητα; Η ζωντανή ιστορία αυτής της ελληνικής γωνιάς το απορρίπτει απνευστί.
Και επιβεβαιώνει ότι αν δεν ήταν το ’21 δεν θα υπήρχε ’55. Ότι οι εθελοντές των Βαλκανικών, έσπρωξαν τους εθελοντές των δύο παγκοσμίων πολέμων. Ότι οι Κύπριοι δεν θα υπέγραφαν τον αντιφασιστικό αγώνα του ’40 αν δεν τους συντάραζε η Πίνδος, οι εννέα γραμμές της γαλανόλευκης. Ότι αν δεν πυρπολούσαν το Κυβερνείο το 1931 δεν θα υπέγραφαν το μέλλον τους τον Γενάρη του 1950. Ότι αν δεν υπήρχε ο Αυξεντίου δεν θα υπήρχε Τάσος. Ότι αν δεν υπήρχε Παλληκαρίδης δεν θα υπήρχε Σολωμός. Ότι αν η μνήμη ακολουθούσε τις προσταγές των αναθεωρητών, δεν θα αντιστέκονταν οι άνθρωποι στην Τηλλυρία το 1964, στον Άγιο Ανδρέα το 1974, στον Πενταδάκτυλο, στον Καραβά και στη Λάπηθο. Ότι αν δεν ήταν ο Τάσος και ο Σολής δεν θα είχαμε σήμερα ευκαιρία να αντισταθούμε…
Γιατί ήρθαμε εδώ; Γιατί ο μόνος δρόμος είναι η μνήμη. Τα πέντε γράμματα που βοήθησαν αυτό τον λαό να επιβιώσει και συνειδητά να κάνει βιός το ακλόνητο και ασύγκριτο «Χαίρε, ω χαίρε Ελευθεριά». Εδώ, στο οδόφραγμα της Δερύνειας, που ό,τι και να σημειώνουν οι απολογητές της τουρκικής κατοχής, θα πέσει μόνο για να εγκαθιδρυθεί εκείνο που παρατηρούσε η καθάρια ματιά του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού στις 11 και 14 Αυγούστου 1996, στον αιώνιο δρόμο της αντίστασης: Οι πέντε συλλαβές της Ελευθερίας. Που τόσο ανάγκη έχουν, όχι μόνο οι Αμμοχωστιανοί, μα και οι Κερυνειώτες, οι Μορφίτες, οι Καρπασίτες, η Μεσαορία, η Λευκωσία και κάθε χωριό που καρτερεί την επικράτηση της μνήμης, στον διαρκή αγώνα που συνεχίζεται…
https://www.facebook.com/isaaksolomou/videos/1347154122090967/