Η 25η Μαίουμ θεσπίστηκε θεσπίστηκε το 2009 από τη Διεθνή Ομοσπονδία Ατόμων με Πολλαπλή Σκλήρυνση (Multiple Sclerosis International Federation – MSIF), ως Παγκόσμια Ημέρα για τη Σκλήρυνση κατά Πλάκας – Πολλαπλή Σκλήρυνση, η οποία αποτελεί τη μόνη παγκόσμια εκστρατεία ευαισθητοποίησης .
Εορτάζεται κάθε χρόνο την τελευταία Τετάρτη του Μαΐου, σε περισσότερες από 60 χώρες ανά τον κόσμο, με στόχο την ευρύτερη ενημέρωση του κοινού για τη νόσο, καθώς και για το πώς οι επιπτώσεις της επηρεάζουν τις ζωές και την καθημερινότητα περισσοτέρων από δύο εκατομμύρια πασχόντων, παγκοσμίως.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι μία αυτοάνοση ασθένεια μία νευροεκφυλιστική νόσος του κεντρικού νευρικού συστήματος, που απασχολεί 2,5 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως.
Καθώς είναι αυτοάνοση οι ειδικοί δεν γνωρίζουν ακριβώς πώς προκαλείται, ξέρουν μόνο ότι ο οργανισμός για κάποιο λόγο επιτίθεται στον εαυτό του. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η σκλήρυνση κατά πλάκας δεν είναι μεταδοτική ασθένεια, δεν είναι ψυχική διαταραχή, δεν είναι κληρονομική πάθηση. Παρ’ όλα αυτά η έρευνα αλλά και οι ελπίδες για την αντιμετώπισή της προχωρούν.
Τι συμβαίνει στη σκλήρυνση κατά πλάκας
Το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στη μυελίνη του κεντρικού νευρικού συστήματος, δηλαδή τη στοιβάδα, που περιβάλλει και προστατεύει τις νευρικές ίνες, που ευθύνονται για τη μετάδοση σημάτων σε άλλα μέρη του οργανισμού. Όταν η μυελίνη φθαρεί ή καταστραφεί τα νευρικά ερεθίσματα επιβραδύνονται ή δεν μεταδίδονται και καθόλου. Η καταστροφή της μυελίνης μπορεί να προσβάλει τόσο τα κινητικά όσο και τα αισθητικά νεύρα του κεντρικού νευρικού συστήματος και έτσι μπορεί να επιδράσει στην κίνηση, στην αφή ή στις άλλες αισθήσεις.
Ποιους απειλεί
Από την ασθένεια αυτή πλήττονται για πρώτη φορά άνθρωποι ανάμεσα στα 20 και τα 50. Στις γυναίκες η πάθηση εμφανίζεται έως και δύο φορές συχνότερα από ότι στους άνδρες.
Με ποια συμπτώματα εμφανίζεται
Τα συμπτώματα της νόσου διαφέρουν πολύ από ασθενή σε ασθενή και είναι ανάλογα με τα νεύρα, που έχουν προσβληθεί. Μερικά συμπτώματα είναι: η διπλωπία ή το θάμπωμα στα μάτια, η αδυναμία ή ανικανότητα του ενός ή και των δύο άκρων, η αλλαγή στην αίσθηση των χεριών ή των ποδιών (π.χ. μούδιασμα, που συχνά περιγράφεται “σαν να περπατώ πάνω σε βαμβάκι”), η ζάλη ή η αστάθεια, η δυσανάλογη κούραση, η ανάγκη για συχνή ή επιτακτική ούρηση ή η δυσκολία ούρησης αλλά και άλλα που δεν είναι τόσο εμφανή όπως η κούραση, η εναλλαγή διάθεσης, η απώλεια πρόσφατης μνήμης και η δυσκολία συγκέντρωσης.
Υπάρχει θεραπεία;
Μέχρι στιγμής δεν έχει ανακαλυφθεί η οριστική θεραπεία, υπάρχουν όμως φάρμακα, που μειώνουν τη συχνότητα των υποτροπών, θεραπεύουν κάποια συμπτώματά της και επιβραδύνουν την εξέλιξη της νόσου. Παρ’ όλη όμως την πρόοδο, που έχει γίνει στη θεραπευτική προσέγγιση της πολλαπλής σκλήρυνσης υπάρχουν ακόμη πολλά που μπορούν να γίνουν. Αναμένονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον φάρμακα, που θα έχουν μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, θα είναι ασφαλή και θα μπορούν να λαμβάνονται ευκολότερα από τον ασθενή. Κατά συνέπεια, στην πολλαπλή σκλήρυνση υπάρχει ανάγκη για θεραπείες, που χορηγούνται από το στόμα. Μέχρι αυτή τη στιγμή πέντε θεραπείες χορηγούμενες από το στόμα βρίσκονται σε διαφορετικές φάσεις ανάπτυξης ή μόλις έχουν εγκριθεί για την αντιμετώπιση της υποτροπιάζουσας πολλαπλής σκλήρυνσης. Μία από αυτές η φινγκολιμόδη έχει εγκριθεί το Σεπτέμβριο του 2010 από το FDA, το Μάρτιο του 2011 από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων και σύντομα, θα πάρει τιμή και στη χώρα μας.
Η συγκεκριμένη ουσία πήρε έγκριση για ασθενείς με υποτροπιάζουσες μορφές σκλήρυνσης κατά πλάκας, τόσο για τη μείωση της συχνότητας των υποτροπών, όσο και για την καθυστέρηση της εξέλιξης της αναπηρίας.