Χαιρετισμός του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Νίκου Αναστασιάδη στα αποκαλυπτήρια της προτομής του Υπαρχηγού της ΕΟΚΑ ’55-’59 Γρηγόρη Αυξεντίου στο Σωματείο «Σταυραετός» στη Κλήρου
Σήμερα στεκόμαστε ξανά απέναντι σε έναν ήρωα, ο οποίος σημάδεψε τη σύγχρονη ιστορία μας.
Έναν ήρωα του οποίου το ανάστημα μετριέται με τους αιώνες ιστορίας του τόπου μας και καταφέρνει να ξεχωρίζει, έναν αγωνιστή, του οποίου η ζωή και η θυσία αποτελούν σημείο αναφοράς που σηματοδοτεί και τις ευθύνες μας απέναντι στον τόπο.
Γιατί κανείς μας δεν μπορεί να ζει και να πολιτεύεται σε αυτή τη χώρα αγνοώντας πως για αυτήν έζησε και πέθανε ο Γρηγόρης Αυξεντίου.
Μπροστά σε αυτόν που δεν λιποψύχησε στην άνιση μάχη, μπροστά σε έναν ήρωα που χωρίς αμφιβολία γνώριζε τις συνέπειες της τόλμης του, δεν έχουμε παρά να κλίνουμε ευλαβικά το κεφάλι και με ορθό το φρόνημα να του πούμε πως εμείς που μείναμε πίσω, θα πράξουμε στο ακέραιο το καθήκον μας προκειμένου να δικαιώσουμε τη θυσία του.
Η δική του θυσία, καθώς και όλων βεβαίως των αγωνιστών και ηρώων του επικού αντιαποικιακού αγώνα, μπορεί να μη δικαίωσε τις υψηλές προσδοκίες, αλλά μας επέτρεψε να δημιουργήσουμε στο ανεξάρτητο μας κράτος το σημείο εκκίνησης για να αναζητήσουμε ελεύθεροι με δικές μας επιλογές, τη δική μας ευημερία.
Δεν είμαι εξ εκείνων που πιστεύουν πως ήταν αναπόφευκτη η πορεία προς την καταστροφή που πήραν τα πράγματα μετά το 1960.
Είναι γεγονός πως στο Σύνταγμα του 1960 υπήρχε έντονο το διχαστικό στοιχείο και υπήρχαν ακόμη πιο έντονα τα υπερπρονόμια υπέρ της μίας από τις δύο κοινότητες. Δεν έχω, όμως, αμφιβολία πως δικά μας κυρίως λάθη – δεν εννοώ των Ελληνοκυπρίων, εννοώ όλων όσοι έτυχε να κατάγονται από την ιδιαίτερη μας πατρίδα – και δυστυχώς με τις παρεμβάσεις τρίτων ήταν αυτά τα λάθη που μας οδήγησαν στο 1974 με τις γνωστές τραγικές εθνικά συνέπειες που βιώνουμε ακόμη και σήμερα με την πατρίδα μας εδώ και 43 χρόνια να είναι υπό κατοχή, με παρουσία 40 χιλιάδων τουρκικού στρατού, με τις συνέπειες που σταδιακά και με την πάροδο του χρόνου καθίστανται μη αναστρέψιμες, με τα τζαμιά να είναι εκεί όπου άλλοτε ήσαν οι θρησκευτικοί χώροι λατρείας μας.
Είναι για τούτο που σήμερα, στο διάλογο στον οποίο έχουμε εμπλακεί στόχο έχουμε να δούμε να ανατρέπεται αυτή η απαράδεκτη κατάσταση. Στόχο έχουμε να δούμε να επανενώνεται η πατρίδα μας κάτω από τα όσα έχουν συμφωνηθεί όσο και αν οδυνηρά φαίνονται για κάποιους.
Μεταξύ της διαίρεσης ή της διχοτόμησης, αυτό που επιβάλλεται σε εμάς, αν θέλουμε να τιμούμε τον ήρωα, είναι να έχουμε το δικαίωμα να ξαναπάμε στη Λύση, να ξαναπάμε εκεί όπου οι πατρογονικές εστίες των προσφύγων υπαγορεύουν να έχουμε το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης ή εγκατάστασης.
Αυτό που μέσα από το διάλογο επιδιώκουμε είναι ακόμα να απαλλάξουμε την πατρίδα μας από τα κατοχικά στρατεύματα. Δεν επιτρέπεται σε κανένα να νομίζει ότι μέσα από την ωραιοποίηση καταστάσεων η παρουσία του κατοχικού στρατού να μην αποτελεί ντροπή. Και ακριβώς αυτή την ντροπή είναι που πρέπει να ξεγράψουμε μέσα από το διάλογο, από έναν έντιμο συμβιβασμό, από μια αξιοπρεπή λύση που θα μας επιτρέψει μέσα και από τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες να δούμε πώς δημιουργούμε τις προϋποθέσεις και την προοπτική, έτσι ώστε Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να μπορούμε να συμβιώσουμε ειρηνικά και να προσβλέψουμε σε μια πατρίδα που θα δώσει ελπίδα και προοπτική στις νέες γενιές.
Κάποιοι από μας μπήκαν ήδη στην πορεία «εξόδου». Δεν θα πρέπει να απασχολεί τόσο εμάς όσο τις μέλλουσες γενιές. Θα πρέπει να σκεφτούμε όσοι πολιτευόμαστε τί χρωστούμε σε αυτή την πατρίδα και τί χρωστούμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας.
Αυτό που σίγουρα δεν χρωστούμε στους ήρωες μας είναι, απλά αρκούμενοι στα ωραία (λόγια), να αφήσουμε την πατρίδα μας υπό κατοχή, να επιτρέψουμε τη διχοτόμηση, να επιτρέψουμε την οριστική τουρκοποίηση, να θέσουμε εν αμφιβόλω την προοπτική επιβίωσης του Κυπριακού Ελληνισμού και στο υπόλοιπο ελεύθερο έδαφος.
Προχωρούμε με εντιμότητα στο διάλογο, με επιμονή σε αρχές, με επιμονή σε ευρωπαϊκές αξίες. Και θέλω να ελπίζω ότι στο τέλος, κινητοποιώντας και την Ευρώπη και το διεθνή παράγοντα θα γίνει κατορθωτό να επιτύχουμε αυτό που χρωστούμε σε όσους έδωσαν το αίμα τους, σε όσους έδωσαν τη ζωή τους, σε όσους μέσα από τις θυσίες τους επέτρεψαν σε αυτό το λαό να αποτινάξει την αποικιοκρατία.
Κάποια στιγμή ωστόσο τα λάθη, η προδοσία μάς οδήγησαν εδώ που είμαστε σήμερα. Θα πρέπει να αναστρέψουμε αυτή την κατάσταση. Και προς αυτή την κατεύθυνση εργάζομαι άοκνα πιστεύοντας ότι όλοι θα αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η λύση που θα επιτύχουμε θα είναι ένας συμβιβασμός. Μακάρι να υπήρχε ο τρόπος να ήταν απόλυτα συμβατή με αυτό που το διεθνές δίκαιο υπαγορεύει. Όμως, οφείλουμε όλοι να θέσουμε μπροστά μας το δίλημμα: εργαζόμαστε για να δημιουργήσουμε μια ευρωπαϊκή πατρίδα, ή προτιμούμε μέσα από τον, χωρίς κόστος, ωραίο λόγο να κρατήσουμε την πατρίδα μας υπό κατοχή;. Εγώ επιλέγω την επανένωση και την απελευθέρωση. Αιωνία ας είναι η μνήμη του Γρηγόρη Αυξεντίου. Αυτό είναι το χρέος όλων.