Του Παναγιώτη Σταυρινίδη*
Θέλω καλή, καλύτερη δημόσια παιδεία. Πώς;
Καταρχήν αφαιρώντας από την εκκλησία τη δυνατότητα να ασκεί πολιτική, να εγκρίνει υπουργούς και να προωθεί την όπως την καταλαβαίνει«ελληνοχριστιανική παιδεία». Θέλω παιδεία χωρίς κατήχηση, αλλά με γνώση. Θέλω περισσότερο Δαρβίνο, περισσότερη και καλύτερη βιολογία, φιλοσοφία, κοινωνικές και φυσικές επιστήμες και ιστορία των πολιτισμών και του ανθρώπου. Θέλω λιγότερα θρησκευτικά και περισσότερη ιστορία των θρησκειών ως κομμάτια του πολιτισμού του ανθρώπου.
Θέλω καλή, καλύτερη δημόσια υγεία. Πώς;
Επενδύοντας πόρους και ανθρώπινο δυναμικό. Θέλω τους γιατρούς μας που διαπρέπουν σε νοσοκομεία, ιατρικά κέντρα και ιατρικές σχολές ανά τον κόσμο να κληθούν από την χώρα τους να επιστρέψουν. Και θέλω το υφιστάμενο προσωπικό να ξανά αποκτήσει την τιμή που του αξίζει. Θέλω λιγότερα όπλα και περισσότερα φάρμακα. Λιγότερα άρματα και περισσότερους γιατρούς και νοσηλευτές.
Θέλω καλό, καλύτερο κράτος. Πώς; Καταρχήν με μια νέα φιλοσοφία. Οι δημόσιες υπηρεσίες είναι η ραχοκοκκαλιά του κράτους μας. Βελτιώνοντας τες λοιπόν. Όχι όμως διαλύοντας το κράτος, τις υπηρεσίες μας, τους λειτουργούς μας. Όχι κάθε φορά που ένας δημόσιος οργανισμός θα εμφανίζει δυσλειτουργία η λύση να είναι η ιδιωτικοποίηση αντί η βελτίωσή του.
Θέλω καλά, καλύτερα Πανεπιστήμια. Δημόσια και Ιδιωτικά. Πως; Διοχετεύοντας κρατικούς και κοινοτικούς πόρους στην έρευνα. Μέσα από αυτή θα έχουμε τα νέα προϊόντα, τις νέες εφαρμογές, τα φάρμακα, τα λογισμικά, τις εκπαιδευτικές και κοινωνικές πολιτικές. Μέσα από αυτή την ζύμωση θα αποκτήσει επιτέλους νόημα η περιβόητη ανταγωνιστικότητα: όταν εμείς θα φτιάχνουμε και οι εταίροι μας θα αναζητούν. Τα Πανεπιστήμια μας όμως, είναι και οι φοιτητές μας. Στηρίζοντας τους και ενισχύοντας θεσμούς όπως η Φοιτητική Μέριμνα και η ευημερία των φοιτητών.
Θέλω καλό, καλύτερο κράτος πρόνοιας. Ειδικά τώρα. Θέλω οι ευάλωτες ομάδες του πλυθυσμού να μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς χωρίς την ελεημοσύνη των πλουσίων. Αλλά γιατί το κράτος τους μπορεί να τους στηρίξει.
Θέλω την εκκλησία μακριά από το κυπριακό. Θέλω να κηρύττει την αγάπη, τη συμφιλίωση, να προσφέρει συμπόνια και στοργή, αλλά να μην πολιτεύεται. Θέλω το κυπριακό πρόβλημα να λυθεί χωρίς την απαραίτητη συγκατάθεση της εκκλησίας.
Θέλω πατριωτισμό αλλά όχι εθνικισμό. Θέλω η αγάπη για την πατρίδα να είναι αποτέλεσμα της αγάπης για την αλήθεια. Θέλω η αγάπη για την Ελλάδα να μην προϋποθέτει μίσος για καμμιά άλλη χώρα. Πώς; Με τόλμη. Με αντίσταση στον λαϊκισμό όποτε πλησιάζουν εκλογές. Με λιγότερο εθνοκεντρικό λόγο και περισσότερο ορθολογικό
Θέλω δικαιοσύνη και όχι λαϊκά δικαστήρια. Πώς; Πείθοντας τους πολίτες ότι για την κατάρρευση του τραπεζικού συτήματος ευθύνονται άνθρωποι και όχι ένα αόρατο χέρι. Πραγματικοί υπαίτιοι με πραγματικές ευθύνες. Να λογοδοτήσουν.
Θέλω περισσότερες αρμοδιότητες στην Ευρωβουλή, το πιο δημοκρατικά νομιμοποιημένο σώμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και λιγότερη αυθαιρεσία στο eurogroup. Πώς. Διεκδικόντας μαζί με άλλες ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις και κινήματα που μοιράζονται τα ίδια οράματα και ιδανικά. Ενώνοντας τις φωνές μας με τις κοινωνίες που βρίσκονται στις πλατείες και διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο. Ανοίγοντας νέους δρόμους, προς νέα καταναλωτικά και παραγωγικά πρότυπα. Απαιτώντας πραγματική δημοκρατία και ένα νέο κοινωνικό μοντέλο βασισμένο στην ισότητα, την αλληλεγγύη και την αξιοπρεπή διαβίωση.
Γνωρίζω την κυνική απάντηση: «θέλε» , θα σκεφτούν κάποιοι. Θα την δεχτούμε όμως την απάντηση αυτή;
*Υποψήφιος ευρωβουλευτής ΑΚΕΛ, Λέκτορας Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου