Η Παγκόσμια Ημέρα του Χορού καθιερώθηκε το 1982 από το Διεθνές Συμβούλιο Χορού της UNESCO και συντονίζεται από το CID με σκοπό να στρέψει την προσοχή του κοινού προς την τέχνη του χορού.
Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 29 Απριλίου, ημερομηνία γέννησης του Γάλλου χορευτή, χορογράφου και συγγραφέα Ζαν-Ζορζ Νοβέρ (1727-1810), δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου.
Κάθε χρόνο την 29η Απριλίου οι σχολές χορού, οι χορευτικές ομάδες, οι οργανώσεις, οι λέσχες και οι άλλοι φορείς που έχουν σαν αντικείμενο τον χορό, διοργανώνουν εκδηλώσεις που απευθύνονται προς ένα ευρύτερο κοινό από ό,τι συνήθως.
Κάθε χρόνο το μήνυμα της Ημέρας αναλαμβάνει να συγγράψει μία γνωστή προσωπικότητα του χώρου. Ο σκοπός της Παγκόσμιας Ημέρας Χορού είναι να ενώσει όλους τους ασχολούμενους με την τέχνη της Τερψιχόρης, πέρα από πολιτικούς, πολιτισμικούς και ηθικούς φραγμούς.
Το επίσημο μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρας του Χορού στέλνεται σε δεκάδες χιλιάδες επαγγελματίες του χορού σε 200 χώρες. Μεταφράζεται σε πολλές γλώσσες και διαβάζεται στις αντίστοιχες εκδηλώσεις.
Για το 2022 το μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα του Χορού έγραψε η διάσημη χορεύτρια και Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Εθνικού Μπαλέτου της Κορέας, Kang Sue-jin (Κανγκ Σου-τζιν).
Το μήνυμα της Kang Sue-jin για την Παγκόσμια Ημέρα Χορού 2022
Ο όλεθρος της νόσου Covid-19 σταμάτησε την τόσο ελεύθερη ζωή που ξέραμε και εν μέσω αυτής της τραγωδίας μας κάνει να ξανασκεφτούμε τις έννοιες του «χορού» και των «χορευτών». Στο μακρινό παρελθόν, ο χορός ήταν μια αρχέγονη μορφή έκφρασης και επικοινωνίας μέσω χειρονομιών έγινε παραστατική τέχνη που συγκινεί ψυχές και εμπνέει ακροατήρια. Είναι μια πρόσκαιρη μορφή τέχνης που είναι δύσκολο να την επαναφέρεις στην αρχική της μορφή, αφού ολοκληρωθεί, γιατί δημιουργείται με ολόκληρο το σώμα και την ψυχή. Ο χορός αποτελείται από εφήμερες στιγμές που προορίζουν τους χορευτές να βρίσκονται εν κινήσει για πάντα. Κι όμως, η πανδημία της Covid-19 περιόρισε ή ακόμα και μπλόκαρε την τέχνη του χορού, στην αρχική της μορφή.
Παρόλο που η κατάσταση βελτιώνεται, οι παραστάσεις χορού υπόκεινται ακόμα σε πολλούς περιορισμούς. Αυτό μας κάνει να εκτιμάμε τις πολύτιμες αναμνήσεις εποχών όπου ο χορός και οι χορευτές άστραφταν σαν πολύτιμα πετράδια, μεταφέροντας τον ανθρώπινο πόνο και αγωνία, την ανθρώπινη θέληση και ελπίδα για ζωή και φωτίζοντας τον κόσμο.
Με τον ίδιο τρόπο, είναι σημαντικό να θυμηθούμε ότι στον απόηχο της επιδημίας της Μαύρης Πανώλης στη Μεσαιωνική Ευρώπη, το μπαλέτο Ζιζέλ που αφηγείται μια ιστορία αγάπης πέρα από τον θάνατο, ανέβηκε στην Όπερα του Παρισιού στις 28 Ιουνίου 1841, με μια εκρηκτικά θετική ανταπόκριση. Από τότε, η Ζιζέλ έχει ανέβει σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο, για να παρηγορήσει και να ενθαρρύνει τις ψυχές της ανθρωπότητας που καταρρακώθηκαν από την πανδημία. Και η δική μου αντίληψη αυτού του έργου είναι η ίδια με αυτήν που διαφάνηκε σε εκείνη την πρώτη παράσταση της Ζιζέλ, το υπέροχο πνεύμα μιας μπαλαρίνας που αγωνίζεται να δραπετεύσει από τα βάσανα αυτού του κόσμου.
Το αποκαμωμένο και γεμάτο μοναξιά κοινό διψάει για συμπόνια και παρηγοριά από τους χορευτές. Ως χορευτές πιστεύουμε πως το χτύπημα των φτερών μας δίνει ελπίδα στις καρδιές εκείνων που αγαπούν την τέχνη του χορού και κουράγιο να ξεπεράσουν αυτή την πανδημία.
Η καρδιά μου έχει ήδη αρχίσει να χτυπά δυνατά.