Το τούνελ της ταπείνωσης άνοιξε …..

Όταν εκείνο το μοιραίο και τραγικό απόγευμα της 15ης Αυγούστου του 1974 ο διοικητής του τάγματός μου με διέταξε να συντάξω στους στρατιώτες της Διμοιρίας του 201 τ.π. που υπερασπίζονταν την Αμμόχωστο – ενός  πλήρως εξοπλισμένου και αξιόμαχου Τάγματος Πεζικού – για να πάρουμε το δρόμο της  υποχώρησης (αναδίπλωση την ονόμαζαν τότε!) ένοιωσα μέσα μου ένα δυνατό τράνταγμα ψυχής.

Αισθάνθηκα πως η ζωή μου έσπασε και κόπηκε στα δύο. Αυτή που βίωσα για 24 συναπτά χρόνια και εκείνη που έμελλε να ξετυλιχτεί μπροστά μου στα δίσεκτα χρόνια της προσφυγιάς.

Από τότε μέχρι και σήμερα δεν έπαψα ποτέ μου να ονειρεύομαι την επιστροφή στη γενέθλια γη μου. Εκεί που έζησα τα ξέγνοιαστα όμορφα εφηβικά μου χρόνια.

Εκεί που άφησα φεύγοντας τους τάφους και των δυο γονιών μου.

Και το όνειρο ξαναγεννιόταν κάθε φορά που το θέμα της Αμμοχώστου έμπαινε ξανά στην πολιτική επικαιρότητα.

Ψηφίσματα του Ο.Η.Ε., συμφωνίες υψηλού επιπέδου, Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, συνομιλίες και αποφάσεις.

Ούτε στον χειρότερό μου εφιάλτη δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως για να μας «επιτρέψουν» οι κατακτητές της πόλης μας να πατήσουμε τα κράσπεδά της, θα πρέπει πρώτα να μας εξευτελίσουν και να μας ταπεινώσουν.

Αυτό που είδα στους δέκτες της τηλεόρασης εκείνο το μοιραίο μεσημέρι της 12ης Νοεμβρίου 2018 ήταν ένα δυνατό ράπισμα στη ψυχή, στη συνείδηση και στο μυαλό μου.

Να βλέπω τους συμπολίτες μου να διασταυρώνουν με συγκίνηση,  και έχοντας ως οδηγό τους τον ασίγαστο πόθο της επιστροφής, το κατώφλι που οδηγούσε στην εποικισμένη πόλη τους, περπατώντας μέσα από ένα τούνελ περιφραγμένο με συρματοπλέγματα. Και πέρα από το συρματόπλεγμα, το περίκλειστο κομμάτι της Βασιλεύουσας.

Μέσα από τον πόθο τους να πατήσουν τα σκλαβωμένα χώματα της Αμμοχώστου, οι συμπολίτες μου δεν πρόσεξαν ότι τα χρώματα του δικού μας φυλακίου, αυτού που βρίσκεται στις ελεύθερες περιοχές μας , είναι βαμμένο με τα εθνικά χρώματα του ίδιου του κατακτητή μας: κόκκινο και άσπρο.

Μέσα στη βιασύνη τους δεν κοίταξαν για να διαβάσουν την πινακίδα που δέσποζε του δρόμου τους προς την Αμμόχωστο.

Έγραφεηπινακίδα «welcome to the Turkish Republic of Northern Cyprus” – ούτε καν στην Ελληνική γλώσσα δεν καταδέχτηκαν να το γράψουν!

Κάθισα και αναλογίστηκα: πόσες διεθνείς, Ευρωπαϊκές και τοπικές αποφάσεις και ψηφίσματα πετάξαμε στο καλάθι των αχρήστων μέσα σε λίγα λεπτά!

Πόσα τετελεσμένα και παραβιάσεις του status quo για την Αμμόχωστο παραβλέψαμε και πόσες προκλήσεις των τούρκων αγνοήσαμε για να μας παραχωρήσουν ένα σιδηρόφρακτο «πέρασμα’ για να μπορούμε ως τουρίστες να επισκεπτόμαστε την πόλη μας;

Ποιο τείχος της κατοχής σπάσαμε, όπως ισχυρίζονται μερικοί, όταν για να περνάμε λίγα μόνο μέτρα στην ίδια την πόλη μας, την ίδια την πατρίδα μας, θα πρέπει να δείχνουμε την ταυτότητα ή το διαβατήριό μας και να αναγνωρίζουμε έτσι, με τον πιο απλό τρόπο την ίδια την κατοχή και τα παράγωγά της;

Με ποιο σθένος και ποια επιχειρήματα θα απαιτήσουμε αύριο και θα θέσουμε ξανά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων την εφαρμογή των Διεθνών αποφάσεων για επιστροφή της Αμμοχώστου στους νόμιμους κατοίκους της, αφού εμείς οι ίδιοι τις καταστρατηγήσαμε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο;

Στην περίπτωση της Αμμοχώστου, ο τούρκος κατακτητής μαζί με τους εκπροσώπους του στην Κύπρο, έστησαν καλά το σκηνικό της αποδόμησης, της υποταγής, της ταπείνωσης και του εξευτελισμού:

  • Περιφρόνησαν διαχρονικά όλες τις πρόνοιες για επιστροφή της πόλης στους νόμιμους κατοίκους της κατά προτεραιότητα και ανεξάρτητα από τη συνολική διευθέτηση του Κυπριακού προβλήματος.
  • Επέβαλαν επί του εδάφους τετελεσμένα που οδήγησαν στον εποικισμό της πόλης κατά 84%.
  • Κράτησαν αιχμάλωτο στα συρματοπλέγματα το πιο ακμαίο κομμάτι της που ανέρχεται στο 16%.
  • Παρέδωσαν για χρήση στα στρατεύματα κατοχής την παραλία του Αγίου Μέμνονα και όλοι οι αρμόδιο, μηδενος εξαιρουμένου, σφύριζαν αδιάφορα.
  • Και αφού δημιούργησαν όλα αυτά τα τετελεσμένα, μας κάλεσαν και βάλαμε την υπογραφή μας. Ο «Εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος» κατά που λέει το γνωστό τραγούδι του αγαπημένου Μίκη Θεοδωράκη.

Η 12η Νοεμβρίου αποτελεί την αποφράδα μέρα της Αμμοχώστου.

Κατά την ημερομηνία αυτή μπήκε η ταφόπλακα πάνω στο ακρωτηριασμένο κορμί της πόλης μας. Και στα όνειρα των συμπολιτών μου για επιστροφή στη γη τους με περηφάνια και αξιοπρέπεια.

Η αδέκαστη Ιστορία θα κατανείμει τις βαριές ευθύνες εκεί και σε όσους τους ανήκουν.

Γι αυτή την ιστορία αναφέρω ότι εγώ μαζί με τρείς άλλους Δημοτικούς Συμβούλους Αμμοχώστου ψηφίσαμε αναστολή της διάνοιξης του οδοφράγματος της Δερύνειας που οδηγεί κατ ευθείαν στην Αμμόχωστο!

Ανδρέας Μορφίτης

Δημοτικός Σύμβουλος Αμμοχώστου

Κίνημα Αλληλεγγύη

Υ.Γ.

Ο πολυβραβευμένος ποιητής και λογοτέχνης Κυριάκος Χαραλαμπίδης, που έγραψε το ποιητικό έπος «Αμμόχωστος Βασιλεύουσα» μου έστειλε τη συνημμένη φωτογραφία με τη λεζάντα «Χωρίς Λόγια». Την αφιερώνω με πόνο ψυχής!

Σας αφιερώνω επίσης μια δήλωση του ίδιου του Κυριάκου Χαραλαμπίδη σε κάποια συνέντευξη , που ταιριάζει για την περίπτωση της Αμμοχώστου: «Δεν είναι αρκετή η τραγωδία για να αλλάξει τον άνθρωπο . . . »