Του Γιώργου Περδίκη*
Στις 18 Φεβρουαρίου 1996 στο αμφιθέατρο του Σινέ Στούντιο στο τότε κολλέγιο Intercollege – σήμερα Πανεπιστήμιο Λευκωσίας – πραγματοποιήθηκε η ιδρυτική συνέλευση του Κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστών.
Είχε προηγηθεί μια επίμονη εργασία συνεννοήσεων με ενεργούς πολίτες, περιβαλλοντικές και οικολογικές οργανώσεις και ομάδες.
Η αλλαγή του εκλογικού νόμου και η υιοθέτηση της απλής αναλογικής για το καθορισμό του ορίου εισόδου στη Βουλή των Αντιπροσώπων λειτούργησε ως καταλύτης για την συνένωση των ελπίδων μιας ομάδας νέων ανθρώπων που θέλησαν να δημιουργήσουν μια νέα πολιτική κίνηση.
Το Κίνημα Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών – όπως ονομάζεται σήμερα – είναι πλέον το μοναδικό πολιτικό κίνημα που δημιουργήθηκε μετά τις πρώτες μετά το 1974 εκλογές (1976) το οποίο κατάφερε να επιβιώσει και να συνεχίζει να λειτουργεί για 27 συναπτά έτη.
Κάποιοι αμφιβάλλουν λέει αν έχει λόγο ύπαρξης το Κίνημα Οικολόγων γιατί δεν κατέληξε σε υποστήριξη προεδρικού υποψηφίου στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές.
Ανιστόρητοι. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων σε προεδρικές εκλογές από 1998 μέχρι σήμερα για πολλούς και διαφορετικούς λόγους σε κάθε περίπτωση, το Κίνημα Οικολόγων επέλεξε να μην γίνει δεκανίκι για τα όνειρα οποιουδήποτε προεδρικού υποψηφίου ή στις σκοπιμότητες του κάθε συστημικού κόμματος.
Το πρόβλημα βέβαια ούτε αυτή τη φορά είναι η απόφαση – ή μάλλον η μη απόφαση – στις προεδρικές εκλογές. Αλλά πρόβλημα υπάρχει.
Η στάση επώνυμων στελεχών απέναντι στις συλλογικές αποφάσεις του Κινήματος είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν σωρεία εσωτερικών σοβαρών προβλημάτων τα οποία ειλικρινά δεν ξέρω πως θα λυθούν.
Έχουμε υποστεί ακόμα ένα διασυρμό στην αντίληψη της κοινωνίας, υπόσκαψη έτι περαιτέρω της αξιοπιστίας μας, η ενότητα και η συνοχή δοκιμάζονται.
Ήδη έχει γίνει πολλή ζημιά με την εντύπωση που κυριάρχησε στην κοινωνία ότι πλέον έχουμε χάσει την ιδεολογική μας ταυτότητα, συνοχή και πολιτική ανεξαρτησία.
Αυτά ακριβώς τα στοιχεία – ιδεολογική ταυτότητα, συνοχή και πολιτική ανεξαρτησία – είναι η συνταγή της σωτηρίας και – ενδεχομένως – της επιτυχίας, μέσα στο μεταβαλλόμενο πολιτικό σκηνικό των επόμενων χρόνων.
Το Κίνημα Οικολόγων θα είναι ελπίζω – όπως ήταν τα προηγούμενα δεκαπέντε χρόνια – η Πράσινη Αντιπολίτευση της χώρας χωρίς όμως να συγχίζεται με την αριστερή ή δεξιά αντιπολίτευση των δύο συστημικών κομμάτων ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ.
Θέλω να μιλήσω βιωματικά: Το 1987 ξεκίνησα την πορεία μου στο χώρο της Πολιτικής Οικολογίας όταν έπεσε στα χέρια μου ένα μικρό πράσινο βιβλίο με ένα τεράστιο ανθό ηλιοτρόπιου στο εξώφυλλο, με τίτλο «Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, μια παγκόσμια υπόσχεση» και ένα υπότιτλο που τα έλεγε όλα:
«Δεν πάμε ούτε αριστερά ούτε δεξιά, πάμε μπροστά».
Πάνω σε αυτή την αρχή κτίσαμε εμείς οι πρωτοπόροι του Κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστών, το πράσινο πολιτικό κίνημα της Κύπρου και πάνω σε αυτή τη γραμμή προσπαθήσαμε να παραμείνουμε με όλες τις πιθανές αστοχίες, αποτυχίες ή λάθη μας.
«Με το Πράσινο, πάμε μπροστά» και ένα σηματοδότη να ανάβει πράσινο, ήταν ένα από τα σλόγκαν μας στην ιστορική νικηφόρο προεκλογική εκστρατεία στις βουλευτικές εκλογές του 2001, που σηματοδότησε το ξεκίνημα της μακράς κοινοβουλευτικής μας παρουσίας.
Λοιπόν «Μόνο με το Πράσινο» μπορεί να πάει μπροστά το Κίνημα Οικολόγων. Με ενότητα, συνοχή, ιδεολογική ταυτότητα και πολιτική ανεξαρτησία.
*Γιώργος Περδίκης
Μέλος Πολιτικής Επιτροπής
Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών