Περί του χρόνου απόλυσης, γενικώς, στα του Δικαστηρίου Εργατικών Διαφορών και εφέσεων επί των Πρωτόδικων Αποφάσεων
Ενδιαφέρουσα, Εφετειακή Απόφαση, η οποία πραγματεύεται το ζήτημα του χρόνου απόλυσης, Εργοδοτούμενου, υπό τον Εργοδότη του, στη βάση της κείμενης νομοθεσίας και νομολογίας.
Ορίζει λοιπόν ο Νόμος: Σύμφωνα με το άρθρο 6(1) του περί Τερματισμού Απασχολήσεως Νόμου του 1967 , όταν ο τερματισμός απασχόλησης γίνεται από εργοδότη, τεκμαίρεται, μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, ότι δεν έγινε νόμιμα για ένα από τους λόγους που αναφέρονται στο άρθρο 5(α), (ε) και (στ) του Νόμου. Ως αποτέλεσμα της πιο πάνω πρόνοιας, το βάρος απόδειξης ότι ο τερματισμός της απασχόλησης έγινε νόμιμα, μεταφέρεται στους ώμους του εργοδότη.
Το Δικαστήριο, κατά την ακροαματική διαδικασία και δη, κατά το στάδιο της απονομής, έχει απόλυτη διακριτική εξουσία ως προς το ποσό της αποζημίωσης που θα μπορούσε να επιδικάσει, λαμβάνοντας υπόψη, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα, τα οποία προσδιορίζονται στο άρθρο 4 του Πρώτου Πίνακα:-
(α) Τα ημερομίσθια και όλες τις άλλες απολαβές του εργοδοτουμένου,
(β) τη διάρκεια της υπηρεσίας του,
(γ) την απώλεια προοπτικής της σταδιοδρομίας του,
(δ) τις πραγματικές συνθήκες του τερματισμού των υπηρεσιών του και
(ε) την ηλικία του
Στην περίπτωση δε, που ασκείται έφεση από τον ηττημένο διάδικο, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι εφόσον η έφεση στρέφεται κατά απόφασης του Δικαστηρίου Εργατικών Διαφορών, θα πρέπει σύμφωνα με το άρθρο 12(11Α) του περί Ετησίων Αδειών μετ’ Απολαβών Νόμου του 1967 , να περιορίζεται σε νομικά σημεία τα οποία θα πρέπει να προσδιορίζονται μαζί με το υπόβαθρο γεγονότων στα οποία στηρίζονται .
Συχνά σε εφέσεις από αποφάσεις του Δικαστηρίου Εργατικών Διαφορών, παρατηρείται το φαινόμενο οι λόγοι έφεσης να μην διατυπώνονται με σαφήνεια, με αποτέλεσμα να είναι πολύ δύσκολο να γίνει αντιληπτό το νομικό σημείο που εγείρεται. Γι’ αυτό καλό και χρήσιμο είναι να υπενθυμίσουμε τα όσαλέχθηκαν στην In Re HjiCostas ως προς το τι συνιστά «νομικόσημείο»:
-«What amounts to a pure question of law is perhaps easy to define but hard to apply to the particular circumstances of a case. The question of law raised, whatever its nature, must necessarily be one relevant to the facts of the case. A pure question of law cannot be one extricated or detached from the facts of the case for in those circumstances it would be an academic question of law. It appears to me that whenever an issue revolves round the application of the law to given facts, it raises a pure question of law. So long as the facts to which the Court is required to apply the law are not called in question, the point is a legal one. It merely raises questions bearing on the interpretation and the scope of the law. Exploration of the ambit of the law is always a question of law.»
Το πιο πάνω απόσπασμα αν και αφορούσε σε άλλο πλαίσιο, εντούτοις έτυχε επιδοκιμασίας από το Εφετείο στην υπόθεση Παναγιώτης Κουντουρίδης Λτδ ν. Γεωργίου αναφορικά με εργατική διαφορά.
Σε σχέση τέλος, τον χρόνο απόλυσης και τον χρόνο του παραπτώματος, το Εφετείο επικαλέστηκε την υπόθεση ThanosHotelsLtdv. Ανδρέου στην οποία, ενώ παρήλθε μικρότερος χρόνος (περίπου 5 μήνες) από το τελευταίο κατ’ ισχυρισμό παράπτωμα και του τερματισμού, το Εφετείο έκρινε ότι ο χρόνος δεν μπορεί να θεωρηθεί ως λογικό χρονικό διάστημα για την άσκηση του δικαιώματος απόλυσης κατά τα προβλεπόμενα στην επιφύλαξη του άρθρου 5(ε) του Νόμου. Επίσης στην υπόθεση L´ UnionNationale (Tourism&SeaResorts) Ltdv. Αγαθοκλέους το Εφετείο δεν παρενέβη στην κατάληξη του πρωτόδικου δικαστηρίου ότι η πάροδος ενός μηνός από την επίδειξη απρεπούς συμπεριφοράς μέχρι την απόλυση του εργοδοτουμένου «είναι πέραν του λογικού χρόνου εντός του οποίου θα έπρεπε να ασκηθεί από την Εταιρεία το δικαίωμα σε απόλυση του».
Καλυψώ Κ. Θεοχαρίδου
Δικηγόρος – Νομική Σύμβουλος