Περί Καθορισμού/Επιδίκασης Γενικών Αποζημιώσεων ο λόγος σήμερα και συγκεκριμένα:
στην περίπτωση που προκαλούνται σωματικές βλάβες και/ή τραυματισμοί, συνεπεία τροχαίου, οδικού, εργατικού κοκ ατυχήματος, ο τραυματισθείς/Ενάγων δικαιούται σε αποζημιώσεις, εναντίον αυτού που έφερε την ευθύνη και/ή επέδειξε τέτοια αμέλεια, με αποτέλεσμα να προκληθεί το ατύχημα.
Στην περίπτωση αυτή, που αποδεικνύεται δηλαδή η ευθύνη του Εναγομένου (που αναλόγως της περιπτώσεως, μπορεί να είναι Φυσικό Πρόσωπο, Νομικό Πρόσωπο, η Δημοκρατία, κοκ) καλείται το πρωτόδικο Δικαστήριο να καθορίσει το ύψος των Γενικών Αποζημιώσεων στις οποίες, Γενικές Αποζημιώσεις, καλύπτεται ο πόνος, η ταλαιπωρία, οι τραυματισμοί, η ψυχική οδύνη, ηθική βλάβη και όλα τα συναφή.
Πρόθεση και σκοπός του Πρωτόδικου Δικαστηρίου είναι να σταθμίσει την ζημία που υπέστη ο Ενάγων με την χρηματική κάπως ικανοποίηση αυτού.
Το δε Πρωτόδικο Δικαστήριο πάντοτε, προβαίνει στον καθορισμό των Γενικών Αποζημιώσεων, στη βάση των όσων έχουν καταγραφεί/δικογραφηθεί στο Δικόγραφο της Αγωγής, από τον Ενάγοντα.
Τέλος, αυτό το οποίο κατά κόρον επισημαίνεται στη Νομολογία μας και αποτελεί Αρχή είναι πως: <όσον αφορά τις γενικές αποζημιώσεις, βασική αρχή είναι ότι το Εφετείο δεν επεμβαίνει στη διακριτική ευχέρεια του πρωτόδικου Δικαστηρίου για καθορισμό τους, εκτός αν η αποζημίωση που δόθηκε είναι τόσο έκδηλα υπερβολική ή τόσο έκδηλα ανεπαρκής που να δικαιολογεί το Εφετείο να επέμβει και να προβεί το ίδιο σε προσδιορισμό της (Βλ. μεταξύ άλλων Photios Ioannou v. John Vincent Peterson Howard (1966) 1 CLR 45>.
Θεοχαρίδου Κ. Καλυψώ
Δικηγόρος – Νομική Σύμβουλος