1) Τον Ολυμπιακό του μπάσκετ να κατακτά την Ευρωλίγκα ανατρέποντας τη διαφορά κόντρα στο θηρίο που λέγεται ΤΣΣΚΑ. Αισιόδοξο μήνυμα: μπορούμε να καταφέρουμε να έχουμε καλές ομάδες σε περίοδο κρίσης αρκεί να έχουμε προπονητές που ξέρουν και διοικήσεις που αγαπούν το άθλημα.
2) Τη φυγή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και του Ντούσαν Ιβκοβιτς: το ελληνικό μπάσκετ έγινε φτωχότερο και χωρίς αυτούς δεν θα είναι ποτέ το ίδιο.
3) Τα ντέρμπι Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού στο ποδόσφαιρο στο ΟΑΚΑ: το περσινό ένα από τα χειρότερα της ιστορίας, το εφετινό ένα από τα καλύτερα. Οταν θέλουμε μπορούμε και να τα κάνουμε ωραία και να τα κάνουμε μαντάρα. Από μας εξαρτάται.
4) Τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Κύριος ήρθε κύριος έφυγε, αφού τα πήρε όλα κι αφού το πέρασμα του βοήθησε στο να υπάρξει και λίγη περισσότερη ποδοσφαιρική κουλτούρα. Οι καλοί προπονητές δεν φτιάχνουν μόνο καλές ομάδες: κυρίως βοηθάνε τον κόσμο να κατανοήσει καλύτερα ένα σπορ και να το απολαύσει.
5) Τον Ζεσουάλδο Φερέιρα. Η περίπτωσή του κατέδειξε ότι η υπερβολή στα καλά λόγια δεν καθιστά κάποιον επιτυχημένο – απλά επιτείνει το ξεγύμνωμα του.
6) Την ιστορία του Ορέστη Καρνέζη: η εφετινή χρονιά θα του μείνει αξέχαστη. Οι διεθνείς μας λένε ότι αν τον είχε η Εθνική στο Euro κάτω από τα δοκάρια της, θα ήταν όλα αλλιώς!
7) Την παρουσία της Εθνικής του Σάντος στο Euro της Πολωνίας. Ψυχωμένες ημιτελείς εμφανίσεις από μια ομάδα που πίστευε στις δυνατότητες της, αλλά χρειάζονταν λίγη τύχη παραπάνω.
8) Το «σταύρωμα» του Θοδωρή Ζαγοράκη. Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι σε αυτή τη χώρα εύκολα σε βρίζουν όσοι εύκολα σε αποθεώνουν.
9) Τον άδικο τρόπο που τελείωσαν την καριέρα τους στον ΠΑΟ ο Καραγκούνης και ο Κατσουράνης. Και το πόσο κύριοι υπήρξαν και οι δυο φεύγοντας, σαν καλοί Παναθηναϊκοί.
10) Την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών του Λονδίνου. Λίγος Σέξπηρ, λίγη βιομηχανική επανάσταση, λίγο Βασίλισσα και πολύ πολύ ποπ κουλτούρα από τους ακομπλεξάριστους Άγγλους που έβαλαν όλο τον κόσμο να τραγουδάει ένα βράδυ με τον Πολ Μακ Κάρντνεϊ το πιο διάσημο νανανανανα….
11) Τα κορίτσια της κωπηλασίας στους Ολυμπιακούς: η Ελλάδα του καιρού μας τραβάει τόσο καλά κουπί που παίρνει μετάλλια.
12) Την αποτυχία της Εθνικής μπάσκετ να προκριθεί στους Ολυμπιακούς. Θέλησε να βασιστεί στην επίθεση ξεχνώντας ότι ιστορικά αυτή δεν μας ταιριάζει.
13) Την ιστορία της Βούλας Παπαχρήστου. Που αποδεικνύει ότι οι ελληνίδες έχουν ένα κακό: νομίζουν πως όταν είναι ωραίες θα τους συγχωρεθεί κάθε ανοησία.
14) Τον Ηλιάδη. Όχι για το μετάλλιο που κέρδισε στους Ολυμπιακούς, αλλά για τη στεναχώρια του γιατί αυτό δεν ήταν το χρυσό.
15) Τον Γιουσεϊν Μπολτ. Και τον Μαϊκλ Φελπς. Μορφές των Ολυμπιακών Αγώνων, υπεραθλητές που σ’ αφήνουν με το στόμα ανοιχτό.
16) Το γκρέμισμα του Λαρς Αρμστρονγκ στα τάρταρα της ντροπής. Ο μύθος του αήττητου ποδηλάτη που νίκησε και τον καρκίνο κατέρρευσε πριν προλάβουμε να τον διηγηθούμε στα παιδιά μας.
17) Το συναρπαστικό φινάλε του αγγλικού πρωταθλήματος και έναν πρώην δικό μας, τον Γιάγια Τουρέ, να αναδεικνύεται πολυτιμότερος παίκτης της νεόπλουτης Μάντσεστερ Σίτι.
18) Τον Ρότζερ Φέντερερ να κατακτά το Γουίμπλετον κόντρα στον Αντι Μάρεϊ επιστρέφοντας στο θρόνο του καλύτερου όλων των εποχών και μετά να παίζει με τον Ντελ Πόρτο τρεις ώρες τένις για ένα ρημάδι ολυμπιακό μετάλλιο!
19) Την Εθνική Ισπανίας στο Euro. Της σκότισαν τον έρωτα γιατί κέρδιζε όλα τα ματς κάνοντας απλά τη δουλειά της και στον τελικό διέλυσε τους Ιταλούς κλείνοντας τα στόματα όλων. Με τον Ινιέστα MVP.
20) Τον τρελό Μπαλοτέλι να αποκλείει τους Γερμανούς. Είναι πάντα μια κουταμάρα να συνδέεις τα πολιτικά με τα αθλητικά, αλλά όλοι σχεδόν πεταχτήκαμε όρθιοι όταν ο τύπος έστειλε για δεύτερη φορά τη μπάλα στα δίχτυα κάνοντας τους Ιταλούς πιο συμπαθητικούς από ποτέ.
21) Τον Λίο Μέσι να βάζει γκολ. Πολλά γκολ, χιλιάδες γκολ. Σπάει όλα τα ρεκόρ με τη βεβαιότητα ότι τα δικά του θα μείνουν ακατάρριπτα. Και είμαστε τυχεροί γιατί τον απολαμβάνουμε: θα είναι ο τελευταίος ποδοσφαιρικός μύθος που θα χαρούμε.
22) Τα γκολ του Ιμπρα κόντρα στους Αγγλους και του Μεξές κόντρα στην Αντερλεχτ. Γιατί ακόμα τσακωνόμαστε πιο είναι το ωραιότερο.
23) Τον αποκλεισμό της Ρεάλ Μαδρίτης και της Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό του Τσάμπιονς λιγκ: σαν να σε έχουν στήσει σε ραντεβού ταυτόχρονα δυο γκομενάρες γιατί θέλησαν να σε τιμωρήσουν επειδή είσαι πλεονέκτης.
24) Την υποχρεωτική στροφή που έκαναν σε νέους έλληνες ποδοσφαιριστές σχεδόν όλες οι ελληνικές ομάδες το περασμένο καλοκαίρι. Το ότι αυτό έγινε γιατί έχουν οικονομικά προβλήματα είναι καλό: αποδεικνύει ότι άρχισαν να καταλαβαίνουν όλοι, όχι μόνο πως θα γλιτώσουν από τα χρέη τους, αλλά και το πώς δεν θα δημιουργήσουν άλλα.
25) Τον μεγάλο Ντιντιέ Ντρογκμπά με την κούπα του Τσάμπιονς λιγκ στα χέρια. Ημουν στο Μόναχο. Όταν τελείωσε το ματς οι Γερμανοί έφυγαν αμίλητοι και σιωπηλοί. Πίνανε και τραγουδούσαν δυο μέρες πριν τον τελικό. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη γρουσουζιά από το πανηγύρι πριν τον αγώνα. Δεν πρέπει να το κάνει κανείς και ποτέ.