Του Χριστάκη Χαραλάμπους
Ψάχνουμε εδώ και δεκαετίες τους αγνοούμενους του 1974 αλλά και της περιόδου 63-64 και ναι έχουμε βρει πολλούς από αυτούς.Όμως δεν ψάξαμε ακόμα τους αγνοούμενους μας από την εποχή που δρούσε η ΕΟΚΑ. Υπάρχουν τουλάχιστον 4 πρόσωπα όλα γνωστά μέλη της ΕΟΚΑ τα οποία δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους με την λήξη του πολέμου.
Ούτε το κράτος,ούτε τα κόμματα,ούτε και και οι σύνδεσμοι των αγωνιστών που ιδρύθηκαν μόλις τέλειωσε ο αγώνας υπό μορφή πολιτικού κόμματος έπραξαν κάτι για να βρεθούν αυτοί οι άνθρωποι αφήνοντας τους συγγενείς τους μόνους και αβοήθητους.
Πρόκειται για τους Χριστάκη Δημητρίου, Άντη Τσεριώτη, Κώστα Ματθαίου και τον Φιλήμονα Μούγια.
Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς στελεχών της οργάνωσης οι άνθρωποι αυτοί ίσως να εκτελέστηκαν γιατί θεωρήθηκαν προδότες. Παραδόξως όμως μέχρι σήμερα ουδείς κατέθεσε στοιχεία που να δικαιώνει αυτόν τον ισχυρισμό.Οι σύνδεσμοι αγωνιστών λένε ότι λόγω του αγώνα και των συνθηκών της τότε εποχής ήταν δύσκολο το να μην γίνουν λάθη και ίσως να εκτελέστηκαν κάποιοι λανθασμένα αλλά την ίδια ώρα λένε ότι δεν έγιναν λάθη και ότι πριν γίνουν οι εκτελέσεις γίνονταν σοβαρές έρευνες.
Τελικά ποιο ισχύει άραγε?
Υπάρχει όμως και η άλλη άποψη που θέλει τους ανθρώπους αυτούς να εκτελέστηκαν από μέλη της ΕΟΚΑ με τους οποίους είχαν προσωπικές διαφορές όπως εικάζεται ότι έγινε στην περίπτωση του τομεάρχη Γιάννη Στεφανίδη. Δυστυχώς υπήρχαν και αυτά την εποχή του αγώνα της ΕΟΚΑ όπως παραδέχτηκε ο ίδιος ο Γρίβας αλλά και άλλα μέλη της οργάνωσης. Δυστυχώς αρκετά μέλη της ΕΟΚΑ εκτελέστηκαν ψευδώς συκοφαντημένοι ή διότι υπήρχαν παρεξηγήσεις.
Λογικά έπρεπε οι σύνδεσμοι αγωνιστών,η αστυνομία και οι κυβερνήσεις μας να κινούσαν γη και ουρανό προκειμένου να λήξει το θέμα θετικώς. Δυστυχώς ούτε οι σύνδεσμοι,ούτε και οι πολιτικοί μας,ούτε και η αστυνομία δείχνουν να ενδιαφέρονται. Δεν είναι κρίμα όμως αυτοί οι άνθρωποι να μην έχουν ένα κανονικό τάφο; Είτε ήσαν προδότες είτε όχι δικαιούνται κανονικής ταφής έτσι;
Ο αγώνας της ΕΟΚΑ δεν ήταν μόνο τα επικά ανδραγαθήματα.Υπήρξαν όμως και τα πάμπολλα περιστατικά τα οποία έδειξαν τις αδυναμίες της οργάνωσης αλλά και τον ιδεολογικό φανατισμό πολλών στελεχών της.
Δεν ψάξαμε λοιπόν αυτούς τους ανθρώπους γιατί θύμωνε η οργάνωση της οποίας τα περισσότερα ενεργά στελέχη έγιναν πολιτικοί και μεγαλοεπιχειρηματίες .
Το ερώτημα είναι κατά πόσον υπάρχουν άνθρωποι σήμερα με συνείδηση στην εξουσία οι οποίοι θα ψάξουν αυτούς τους ανθρώπους.
Υπάρχουν άραγε;