Σε εκδηλωση του Ιδρύματος Κ. Καραμανλής, ο κ. Αλέξης Τσίπρας έπλεξε το εγκώμιο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στη συνεισφορά του στη θεμελίωση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα μετά την δικτατορία.
Κατά τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Κ. Καραμανλής ήταν μια «ξεχωριστή προσωπικότητα της σύγχρονης Ελλάδας» και υπενθύμισε και μια αναφορά του Χαρίλαου Φλωράκη που είχε χαρακτηρίσει τον εν ζωή τότε Κωνσταντίνο Καραμανλή, ως ένα σημαντικό ηγέτη της τάξης του.
Με μια σύντομη, αλλά περιεκτική αναφορά στην ιστορία, την παρουσία και τη δράση του ιδρυτή της Ν.Δ., ο κ. Τσίπρας είπε ότι “ο Κ. Καραμανλής ήταν ο πολιτικός εκείνος που κατάφερε μια σπάνια πολιτική και προσωπική υπέρβαση. Κατάφερε να υπερβεί τα ασφυκτικά όρια που είχαν επιβάλει τόσο στη χώρα όσο και στην παράταξή του, ο εμφύλιος και οι ξένοι προστάτες. Το καθεστώς του διαχωρισμού των Ελλήνων σε εθνικόφρονες και μη. Τις πρακτικές των διωγμών, της αστυνομικής ασυδοσίας και της κατάστασης πολιορκίας, που χαρακτήριζαν την Ελλάδα μέχρι το 1974. Με αποκορύφωμα, βέβαια, την εφτάχρονη δικτατορία”.
Στο πλαίσιο αυτό, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διαχώρισε πλήρως την δράση του Κ. Καραμανλή πριν την δικτατορία και τον τρόπο που κυβέρνησε τη χώρα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, ανέλυσε δηλαδή την υπέρβαση που έκανε, υπό την οπτική της Αριστεράς.
Ο κ. Τσίπρας είπε χαρακτηριστικά ότι η υπέρβαση αυτή, με τεράστια σημασία για τη δημοκρατία και τη χώρα, αποτέλεσε μια γενναία επιλογή, αφού ο ίδιος ήταν ο ηγέτης που αναδείχτηκε μέσα σε κείνο το μετεμφυλιακό πολιτικό, κοινωνικό και δημοκρατικό ημίφως. «Αυτήν την υπέρβαση οφείλουμε όλες οι πολιτικές δυνάμεις να τη διαφυλάξουμε και να μην λησμονούμε ότι ήταν ο ίδιος άνθρωπος που υπήρξε επί σειρά ετών το ισχυρό πρόσωπο ενός αυταρχικού καθεστώτος, που είχε οικοδομηθεί μέσα σε διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες που όλοι γνωρίζουμε» είπε.
Για τον μεταπολιτευτικό Καραμανλή, ο κ. Τσίπρας ανέφερε ότι επεδίωξε και κατάφερε να διευρύνει τα όρια της παράταξής του. Αφουγκράστηκε τις νέες δημοκρατικές ανάγκες και κυρίως την ιστορική ανάγκη να οικοδομηθεί στη χώρα μια σταθερή δημοκρατική νομιμότητα, που θα προστατεύει τα στοιχειώδη δικαιώματα, θα περιορίζει στο ελάχιστο τους πολιτικούς διαχωρισμούς και θα διασφαλίζει την ομαλή εναλλαγή στην εξουσία.
Από αυτή την άποψη, πρόσθεσε, δεν συνέβαλε μόνο αποφασιστικά να ξεπεραστούν πρακτικές και λογικές άλλων εποχών, που και ο ίδιος είχε υπηρετήσει και μάλιστα πρωταγωνιστικά. Αλλά ξεπέρασε με μια έννοια και τον ίδιο τον εαυτό του. «Κι αυτό είναι, πιστεύω, που καθιστά την προσωπικότητά του ξεχωριστή, ακόμα και για τους αντιπάλους του», τόνισε.
Μια ακόμη προσφορά του Κ. Καραμανλή στη χώρα ήταν, σύμφωνα με τον κ. Τσίπρα, ότι κατάφερε, να ξεπεράσει, σε ορισμένα σημεία, τα όρια της ιδεολογίας του.
Ότι συνέβαλλε μαζί με τους ηγέτες των άλλων παρατάξεων στην εμπέδωση της κουλτούρας της ομαλής δημοκρατικής εναλλαγής. Μια κουλτούρα που πρέπει όλοι να διαφυλάξουμε. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, τόνισε ο πρόεδρος του ΣυΡιζΑ, δεν υπήρξε ποτέ παθητικός αποδέκτης εντολών, ούτε παρατηρητής των συσχετισμών. Διέθετε αξιόλογα πολιτικά προσόντα, χαρακτήρα, προσωπικότητα, κι αυτό που λέμε «πολιτικό τσαγανό».
Υπό το πρίσμα αυτό, είπε ο κ. Τσίπρας, επειδή ο Καραμανλής είναι πολιτικός που αντιλαμβάνεται τις ανάγκες του καιρού του, η δομή της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας μετά το 1974 φέρει έντονα τη σφραγίδα του, στο μέτρο που επιδίωξή του ήταν η θεσμική εξισορρόπηση των κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων και όχι η υποταγή της πολιτικής στα οργανωμένα και συμπαγή οικονομικά συμφέροντα, ούτε βέβαια η διαιώνιση της διχόνοιας του ελληνικού λαού.
Καταλήγοντας ο κ. Τσίπρας εκμυστηρεύτηκε έναν προσωπικό του συλλογισμό. Όπως είπε «είναι ώρες που σκέφτομαι, ειδικά τούτες τις πρωτόγνωρες στιγμές που περνά η χώρα, αν ήταν παρόντες μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Χαρίλαος Φλωράκης, για να αναφερθώ μόνο στις προσωπικότητες της μεταπολίτευσης, πως άραγε θα αντιδρούσαν; Πολύ πιθανόν, λοιπόν, αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν σήμερα παρών, να σχολίαζε με τα γνωστά σε όλους… γαλλικά του, πολλές πλευρές της σημερινής ευρωπαϊκής και ελληνικής πραγματικότητας».