Ακόμα και σήμερα, με την οικονομική κρίση που πλήττει κάθε οικογένεια, την αύξηση της ανεργίας, την μείωση του βιοτικού επιπέδου του κυπριακού λαού από τα μέτρα λιτότητας, τις χιλιάδες οικογένειες που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας, μιλάμε για προνόμια που χαίρονται οι λίγοι σε βάρος των πολλών.
Προνόμια που πληρώνονται από το υστέρημα των πολιτών. Διακεκριμένες αεροπορικές θέσεις, λιμουζίνες όχι μια αλλά δέκα που παρέχονται σε πολιτειακούς αξιωματικούς, υψηλές αμοιβές κλπ.
Πότε θα μπει μαχαίρι σε προνόμια που πληρώνονται από την τσέπη του λαού που υποφέρει;
Γιατί θα πρέπει ο κάθε κρατικός λειτουργός να έχει στη διάθεση λιμουζίνες και διακεκριμένες αεροπορικές θέσεις; Μήπως κάποια προνόμια είναι τελικά περιττά και λόγο οικονομικής κρίσης να περικοπούν;
Δικαιολογημένα η οργή του λαού ακούγοντας καθημερινά για τα προνόμια που παρέχονται στους κρατικούς λειτουργούς (που κανονικά λόγο θέσεως και παρουσίας τους στις επίσημες συναντήσεις θα πρέπει να παρέχονται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρόεδρο της Βουλής) να μεγαλώνει και τους επαναφέρει στη μνήμη τις εποχές του πρώην Προέδρου Χριστόφια που τα προνόμια δινόντουσαν απλόχερα ακόμα και για ναυλώσεις ιδιωτικών Jet…
Δεν ζητά κανείς φυσικά τα προνόμια αυτά να κοπούν διαπαντός, αλλά τουλάχιστον σε εποχές κρίσης, καλό είναι μην παρέχονται. Όταν περάσει η “μπόρα” του ΔΝΤ ας τα επαναφέρουν.
Η διακοπεί βέβαια των προνομίων δεν είναι ζήτημα προεδρικών διαταγμάτων, αλλά ζήτημα ανθρωπιάς…. Από ευσυνειδησία στον πόνο των συνανθρώπων που πλήττονται από την οικονομική κρίση, ο κάθε κρατικός λειτουργός θα ζητούσε να κοπούν τα προνόμια, γιατί ο καλός λειτουργός δεν κρίνεται από τα πόσα προνόμια απολαμβάνει, πόσες λιμουζίνες, διακεκριμένες θέσεις κλπ. αλλά από τις πράξεις του.
Πόσοι από αυτούς τους κρατικούς λειτουργούς σήμερα θα ζητούσαν να διακοπούν τα προνόμια τους;