Πολύ με έχει προβληματίζει η επίκληση του επιχειρήματος του αδιατάρακτου της καθημερινότητας μας σε περίπτωση λύσης του κυπριακού στη βάση του ασαφούς πλαισίου της «χαλαρής ή αποκεντρωμένης ομοσπονδίας», που προβάλλεται ιδιαιτέρως τελευταία από την φιλοκυβερνητική παράταξη.
Με την επιφύλαξη της αμφιβολίας για τα ακριβή χαρακτηριστικά της «χαλαρής ή αποκεντρωμένης ομοσπονδίας», διερωτώμαι ποια ανάγκη έχουμε αυτής της λύσης του Κυπριακού αφού δεν θα επηρεάσει την καθημερινότητα μας.
Ένας πολιτικός, μας είπε τις προάλλες με δραματικό τόνο ότι θα συνεχίσει και μετα τη λύση της χαλαρής ή αποκεντρωμένης ομοσπονδίας να πηγαίνει κάθε πρωί τον γιο στο σχολείο, να αγοράζει από τον ίδιο φούρνο το ψωμί του και να κουρεύεται στον ίδιο μπαρμπέρη.
Θα υπαινίσσεται προφανώς ότι τα θέματα της κυριαρχίας, των εγγυήσεων, των ξένων στρατευμάτων, της υπηκοότητας (άρα έποικοι εκ Τουρκίας), της εξωτερικής πολιτικής της χώρας κλπ δεν είναι θέματα που αφορούν τους απλούς πολίτες. Αυτά είναι για τους πολιτικούς.
Το γεγονός ότι αυτά λέγονται παραμονές εκλογών και μετά περιμένουμε από τους πολίτες να ενδιαφερθούν και να συμμετάσχουν, με ξεπερνά. Από την μια να τους λένε ότι δεν πρέπει να τους απασχολούν τα θέματα της πολιτικής, να τους απασχολούν μόνο τα θέματα της καθημερινότητας τους (το σχολείο του παιδιού, το ψωμί από τον ψωμά κλπ) και η ιδιωτικότητα τους (πχ ο μπαρμπέρης ή το κομμωτήριο) κι από την άλλη να τους καλούν την μέρα των εκλογών να θυμηθούν τον Αριστοτέλη και το «ο άνθρωπος είναι ον πολιτικόν». Έλεος πλέον.
Βέβαια κατανοώ την δυσκολία του εγχειρήματος. Είναι δύσκολο «προϊόν» αυτή η περίεργη «χαλαρή ή αποκεντρωμένη ομοσπονδία» ρε παιδί μου. Είναι σαν να προσπαθείς να πουλήσεις ψυγείο σε μια οικογένεια εσκιμοων που ζουν σε ιγκλού. Από μόνη της η επίκληση του επιχειρήματος της καθημερινότητάς φανερώνει ότι το προϊόν (εν προκειμένου η «χαλαρή ή αποκεντρωμένη ομοσπονδία») φαίνεται να είναι ελλαττωματικό ή άχρηστο.
Για μένα πχ καθημερινότητα είναι θέα του Πενταδακτύλου με την τεράστια σημαία του ψευδοκράτους, είναι η μεγάλες πινακίδες που συναντάς στα κατεχόμενα που γράφουν «TRNC for ever”, είναι που δεν μπορώ να ζήσω και να εργαστώ ελεύθερα στην Κερύνεια απολαμβάνοντας όλα τα δικαιώματα μου (ανθρώπινα-πολιτικά-συνδικαλιστικά) όπως μπορώ να κάνω σε κάθε άλλη πόλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης κοκ
Αν με ενδιαφέρουν τα περί πολιτικής ισότητας, η αναλογία των υπουργών, των βουλευτών και των δικαστών και πως θα λαμβάνονται οι αποφάσεις που με αφορούν, δεν είναι γιατί πιστεύω ότι οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί είναι καλύτεροι από τους Τουρκοκυπρίους. Είναι γιατί δεν θέλω αυτά τα πολύτιμα αγαθά για τα οποία πολέμησαν οι Κύπριοι για να αποκτήσουν, δηλαδή την Ελευθερία και την Αυτοδιάθεση , να τα κάνουμε κομμάτια στα γρανάζια ενός περίπλοκου και δυσλειτουργικού συστήματος που θα επιτρέπει στους ξένους να συνεχίζουν να επεμβαίνουν και να κατευθύνουν τη τύχη του λαού μας, Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκύπριων και άλλων.
Δεν μου αρέσει η ιδέα να συνεχίσουμε να ζούμε χωριστά , όπως είναι η σημερινή καθημερινότητα μας. Να έχουμε διαφορετικό σύστημα υγείας, κοινωνικών ασφαλίσεων, εργατική νομοθεσία, δικαιοσύνη και περιβαλλοντική και πολιτιστική προστασία . Να έχουμε δυο άστοργες «μητέρες πατρίδες» -και επιπλέον μια κακιά θεία- να μας προστατεύουν τάχα από τον εαυτό μας. Αυτή είναι μια διχοτομική καθημερινότητά, είναι το σημερινό απεχθές status quo, που μέχρι πριν λίγα χρόνια το θεωρούσαν όλοι «μη βιώσιμο» . Τώρα ετοιμάζονται να το βαπτίσουν «χαλαρή ή αποκεντρωμένη ομοσπονδία». Νομίζουν ότι θα γίνει βιώσιμο και αειφόρο; Αλλοίμονο !
Αν η λύση δεν ανατρέπει τη διχοτόμηση, τότε για ποια λύση μιλάμε; Και για ποια καθημερινότητα;
Γιώργος Περδίκης,
Βουλευτής του Κινήματος Οικολόγων