Να τα λέμε κι αυτά..
Με αφορμή, τα τεκτενόμενα στην εκπαίδευση και τη κρίση στην οποία έχει περιέλθει η Παιδεία, ας αναλογιστούμε την ποιότητα της εκπαίδευσης πριν μερικές δεκαετίες.
Όταν το επίπεδο των Δημοτικών σχολείων και των σχολείων Μέσης εκπαίδευσης ήταν σε πολύ ανώτερα επίπεδα σε σύγκιση με τις ιδιωτικές σχολές.
Για να πάς στο Γυμνάσιο χρειαζόταν να περάσεις εξετάσεις και αν δεν έπαιρνες τουλάχιστον 65% δεν μπορούσες να παρακολουθήσεις μαθήματα στο δημόσιο σχολείο. Όσοι δεν έπερναν την απαιτούμενη βαθμολογία πήγαιναν στις ιδιωτικές σχολές όπου τότε δεν ήταν απαραίτητες οι εισαγωγικές εξετάσεις.
Τώρα πια συμβαίνει το αντίθετο.
Τα σχολεία ήταν κάποτε παιδαγωγικά κέντρα και αποσκοπούσαν πρωτίστως στη διαπαιδαγώγηση και τις αξίες. Τώρα τα σχολεία είναι φορτωμένα με γνώσεις που κατατείνουν στην πληροφορία και όχι στην αγωγή. Σήμερα η εκμάθηση μάλλον δύο Ξένων γλωσσών είναι συστατικό στοιχείο κάθε μάθησης, αφού έχουμε και ένα φροντιστήριο δίπλα από κάθε σχολείο. Πρώτιστο μέλημα είναι οι νέες τεχνολογίες όπου τα παιδιά προπορεύονται από τους γονείς τους.
Εάν δείτε παλιες φωτογραφίες με παιδιά του Γυμνασίου, με πόση επιμέλεια και πειθαρχία στέκονται με τη στολή τους στην εντέλεια.
Έχει χαθεί η αίγλη και τα υψηλά επίπεδα μόρφωσης των δημόσιων σχολείων. Όλοι οι μαθητές των δημόσιων σχολείων τρέχουν κάθε μέρα στα φροντιστήρια.
Ποιος ευθύνεται για τη κατάντια του δημόσιου σχολείου;
Ίσως είναι οι υψηλοί μισθοί που παίρνουν. Τότε οι εκπαιδευτικοί έπερναν τρεις κι εξήντα. Το επάγγελμα του δασκάλου ήταν ιερό λειτούργημα και απώτερος στόχος ήταν το υψηλό μορφωτικό επίπεδο των μαθητών.
Έχει χαθεί το μέτρο. Ο καθένας μπορεί να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα γι αυτή τη κατάσταση.
Και την ευθύνη βέβαια για τη σημερινή κρίση στη Παιδεία φέρουν όλες οι Κυβερνήσεις.