Στα εργαστήρια της αντιτρομοκρατικής αρμόδιοι εξειδικευμένοι να διαβάζουν πίσω από τις λέξεις, εξετάζουν εξονυχιστικά το ύφος της προκήρυξης της οργάνωσης «Κύκλοι Παραβατικών/ Πυρήνας Εραστές της Ανομίας – Μαχόμενη Μειοψηφία» για να ανακαλύψουν στοιχεία που θα τους οδηγήσουν στους συντάκες και κατ΄επέκταση στον πυρήνα της οργάνωσης.
Η οργάνωση ανέλαβε την ευθύνη για τις βομβιστικές επιθέσεις σε σπίτια γνωστών δημοσιογράφων με την προκήρυξη που αναρτήθηκε στο γνωστό δικτυακό τόπο έκφρασης αντιεξουσιαστών, Indymedia.
Το μπαράζ των επιθέσεων, με αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς ξεκίνησε στις 03.40 στο σπίτι όπου διέμενε παλαιότερα ο Γιώργος Οικονομέας στο Λυκαβηττό και συνεχίστηκε στις 04.10 στο σπίτι του Αντώνη Λιάρου στην Αγία Παρασκευή, στις 04.15 στο σπίτι του Αντώνη Σκυλλάκου και της συζύγου του Ευαγγελίας Μπαλτατζή στην Πεντέλη, την ίδια ώρα στο σπίτι του Χρήστου Κώνστα στο Μαρούσι και στις 04.45 στο σπίτι του Πέτρου Καρσιώτη στον Άλιμο.
Η οργάνωση έχει εμφανιστεί και στο παρελθόν, με πιο πρόσφατη περίπτωση αυτήν της 8ης Ιανουαρίου 2012, όταν και χτύπησε στην εταιρεία Πληροφορικής «Byte Computer ΑΒΕΕ», στο Κουκάκι.
Στην προκήρυξη γίνεται λόγος για «υποκριτική διγλωσσία» των μέσων που αποτελούν την επίσημη εκπροσώπηση του συστήματος και για αναβάθμισή τους «σε βασικούς διαχειριστές των κατασταλτικών κρατικών σχεδιασμών χειραγωγώντας ανάλογα το κοινωνικό σώμα».
Η υποκριτική διγλωσσία τους, γράφουν οι συντάκτες, «διατηρεί μια φιλοεργατική ρητορική κλείνοντας πονηρά το μάτι στους πολιτικούς προϊσταμένους τους και τα αφεντικά. Την ίδια υποκρισία συναντά κανείς στα λόγια των εξουσιαστών που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις αυτοκτονίες εξαιτίας της εξαθλίωσης στην Ελλάδα, στην “λύπη” των αυτοκρατοριών για τις δολοφονίες αμάχων, στις φιλανθρωπίες των πλουσίων που προσπαθούν να ελαφρύνουν το βάρος των ευθυνών τους καλοπιάνοντας την συνείδηση τους και επιζητώντας την αυτοπροβολή τους».
Οι συντάκτες αναφέρονται και στις πρόσφατες επεμβάσεις της αστυνομίας στη βίλα Αμαλία και στη βίλα Μαρία Κάλας.
– «Στην εποχή της οικονομικής (και όχι μόνο) κρίσης το κράτος θωρακίζεται και τοποθετεί ως βασικό του στόχο την παραγωγή διάχυτου φόβου όχι μόνο σε αυτούς που το πολεμάνε αλλά και ευρύτερα μέσα στα “αποκλεισμένα” και “μη προνομιούχα” κομμάτια της κοινωνίας (πχ μετανάστες, ιερόδουλες, παραβατικοί, χούλιγκαν). Οι συνεχείς κατασταλτικές επιχειρήσεις καθαρά επικοινωνιακού χαρακτήρα (πχ δημοσιεύσεις φωτογραφιών) οι οποίες αβαντάρονται, κατασκευάζονται και σερβίρονται από το σύνολο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, έχουν γίνει το μέσο για να εξαπλωθεί ο φόβος και να παρουσιαστεί κυβερνητικό έργο στο κομμάτι της τάξης και της ασφάλειας. Τα media είναι ο βασικός πυλώνας αυτής της κρατικής στρατηγικής. Κατασκευάζουν εικονικούς ενόχους και παράλληλα γεμίζουν τα τηλεοπτικά παράθυρα με εικόνες ποντάροντας στα συντηρητικά ένστικτα της “κοινής γνώμης”. Οι κατηγορούμενοι διαπομπεύονται ως απόδειξη ενοχής».
Σκοπός των επιθέσεών τους στα σπίτια των δημοσιογράφων ήταν να πάρουν σαφή θέση μάχης ενάντια στους μόνιμους συκοφάντες, μακριά από τις λάσπες των media.