Η κοινωνική πραγματικότητα έχει βγει πλέον εκτός ορίων. Η ανεργία ξεπέρασε ακόμα και τις κόκκινες γραμμές για τις οποίες προειδοποιούσαμε συνεχώς, τα νοικοκυριά υποφέρουν και δεν μπορούν να αντεπεξέλξουν στις καθημερινές τους ανάγκες, επαγγελματίες και οικογενειακές επιχειρήσεις οδηγήθηκαν σε χρεωκοπία και τα νιάτα βρίσκονται σε μακροχρόνια ανεργία. Μέχρι πόσο θα αντέξουν οι αντοχές της κοινωνίας;
Αυτό που επιβάλλεται τώρα είναι ένα “new deal” για την οικονομία. Δυστυχώς, τα μέτρα λιτότητας δεν βοηθούν στην ανάπτυξη μιας κοινωνικής κινητικότητας.
Αντιθέτως, δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση αφού έτσι επιβαρύνουν την ήδη δύσκολη θέση των πολιτών. Αυτό που θα έπρεπε να γινόταν είναι η στόχευση πάνω σε συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού στην βάση οικονομικών κριτηρίων – μέσω για παράδειγμα φορολογικών μέτρων – και όχι στόχευση πάνω στα νοικοκυριά.
Επιβάλλεται ακόμα «κούρεμα» του κυπριακού χρέους ενώ θα έπρεπε ήδη να εφαρμόζονταν συγκεκριμένα αναπτυξιακά προγράμματα που θα βοηθούσαν την κινητικότητα των νέων στην εσωτερική αγορά εργασίας.
Επιβάλλεται όσο ποτέ άλλοτε να επενδύσουμε ξανά και πιο σοβαρά σε υγιείς τομείς της οικονομίας. Στον πρωτογενή τομέα και στα αγροτικά προϊόντα, σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στην νεανική επιχειρηματικότητα, στην ποιοτική προσέγγιση και ανάπτυξη του τουριστικού μας προϊόντος, στην τεχνογνωσία του ανθρωπίνου δυναμικού μας.
Μόνο μέσα από κοινωνικές και ανθρωποκεντρικές πολιτικές θα βάλουμε τέλος στην τραγωδία του τόπου μας.