Γράφει ο Δημήτρης Δημητρίου*
Αυτή η βδομάδα είναι σημαντική για σένα. Κάθεσαι σε αναμμένα κάρβουνα και περιμένεις τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Περιμένεις, και εσύ και οι γονείς σου, να δείτε τους κόπους μια χρονιάς να σε ανταμείβουν. Έχεις μεγάλη αγωνία. Δεν σε αδικώ. Θέλω να σου πω κάποια πράγματα που νιώθω πως είναι σημαντικά. Για μένα τουλάχιστον. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα να νιώσεις νικητής. Μην αφήσεις κανένα να σε πληγώσει. Μην νιώσεις ότι έχασες, αν δεν πετύχεις. Τι σημαίνει αποτυχία άλλωστε; Άσε που υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην επέλεξες τις σχολές που πραγματικά θέλεις. Ξέρεις πόσοι αλλάζουν σπουδές; Ξέρεις πόσοι αλλάζουμε καριέρα, επειδή στα 18 μας νομίζαμε πως οι σχολές που βάλαμε στο μηχανογραφικό ήταν τα επαγγέλματα των ονείρων μας;
Συγχαρητήρια λοιπόν για το αποτέλεσμα. Όποιο και αν είναι αυτό. Είτε πέτυχες στην πρώτη σου επιλογή, είτε στην δεύτερη, είτε στην τρίτη. Συγχαρητήρια έστω και να δεν πέρασες σε καμία σου επιλογή. Όχι, δεν ειρωνεύομαι. Να ξέρεις πως αυτή η αποτυχία θα σε κάνει πιο δυνατό. Θα σε αναγκάσει να διαχειριστείς όλους αυτούς που θα τηλεφωνούν για να μάθουν, άλλοι από αγνό ενδιαφέρον και αγάπη, άλλοι από κουτσομπολιό και άλλοι από ζήλια, τι έκανες. Θα σε αναγκάσει να αντιμετωπίσεις και τους γονείς σου. Να κάνεις το λογαριασμό. Όχι μόνον τον οικονομικό, αλλά κυρίως τον λογαριασμό των πράξεων σου. Στάσου περήφανα απέναντι σε όλους. Να φωνάξεις πως έκανες ό,τι μπορούσες, ό,τι περνούσε από το χέρι σου. Αυτή η αποτυχία, θα σε κάνει και πιο σοφό. Θα σου δώσει χρόνο να σκεφτείς. Να μετρήσεις ξανά τις επιλογές σου. Να βεβαιωθείς πως όντως αυτό θέλεις να σπουδάσεις, αυτό θέλεις να κάνεις στη ζωή σου.
Να νιώθεις ευλογημένος. Γιατί σήμερα έχει πολύ περισσότερες επιλογές από προηγουμένως. Αρκετοί από μας, πριν είκοσι χρόνια, σπουδάσαμε ότι μας έλαχε. Όπου και ό,τι περάσαμε. Τότε δεν είχαμε ιδιωτικά πανεπιστήμια. Τα δίδακτρα στην Αγγλία ήταν στα ύψη και οι σπουδές σε Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν ήταν δωρεάν. Αν αποτυγχάναμε πριν είκοσι χρόνια, καθόμασταν έναν χρόνο, κάναμε ξανά φροντιστήριο όλη τη χρονιά και ξαναδίναμε εξετάσεις. Για να περάσουμε στην Ελλάδα ή στο ένα πανεπιστήμιο της Κύπρου.
Θέλω να σου πω πως τα καλύτερα χρόνια είναι μπροστά σου. Πως το μέλλον και το μέλλον σου σου ανήκει. Θα μου πεις αυτά τα ξέρεις, σου τα παν και άλλοι. Το ξέρω. Αυτό που ίσως δεν σου είπαν άλλοι είναι πως μάλλον δεν θα δουλέψεις αυτό που θα σπουδάσεις. Δεν θέλω να σε πανικοβάλω, ούτε να σε απογοητεύσω.Όχι γιατί δεν είχες επαγγελματικό προσανατολισμό. Όχι κατ΄ανάγκην γιατί δεν έκανες τις σωστές επιλογές. Κυρίως γιατί ο χάρτης των επαγγελμάτων αλλάζει ραγδαία. Τόσο ραγδαία, που σήμερα δεν ξέρουμε τα δέκα καλύτερα επαγγέλματα των επόμενων είκοσι χρόνων. Γι΄ αυτό σου λέω. Μην απογοητεύεσαι, και μην θεωρείς πως ήρθε το τέλος του κόσμου με μια στραβοτιμονιά.
Σήμερα είναι πολύ πιο σημαντικό να καλλιεργήσεις τις δεξιότητες σου. Να μάθεις πως θα βρίσκεις λύσεις, να μάθεις να σκέφτεσαι. Η στεγνή και στυγνή αποστήθιση αμάσητης γνώσης που σε αναγκάσαμε να περάσεις στο σχολείο ποσώς θα σε βοηθήσει. Το ίδιο ισχύει και για το πανεπιστήμιο. Έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία να καταλάβεις το πως και το γιατί γίνεται ή έγινε κάτι παρά να κάτσεις να κάνεις σκονάκι για να περάσεις το μάθημα. Έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία να καταλάβεις πως θα είσαι δημιουργικός, παρά να ψάχνεις τα σοσάκια από τους συμφοιτητές σου.
Αγαπητέ μου απόφοιτε, αγαπητέ μου δεκαοκτάρη, άνοιξε τα φτερά σου αλλά μείνε προσγειωμένος στη γη. Αγαπητέ μου απόφοιτε, να είσαι πάντα περήφανος για αυτά που πέτυχες. Και να ξέρεις, πως για αυτά που δεν πέτυχες, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Kαλή, ενήλικη, ζωή.
*Βουλευτής ΔΗΣΥ, Λευκωσίας