Καθώς διανύουμε μια θλιβερή επετειακή συγκυρία, ανάμεσα στην Α’ φάση (20 Ιουλίου) και Β’ φάση (14 Αυγούστου) της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974, η περίοδος προσφέρεται για ένα επίκαιρο προβληματισμό. Αξιοσημείωτο ότι η συμφωνημένη με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας-ΟΗΕ εκεχειρία και με ισχύ από τις 22 Ιουλίου 1974 το απόγευμα, χρησιμοποιήθηκε από την Τουρκία για να αποβιβάσει χιλιάδες Αττίλες, άρματα και βαρύ οπλισμό και παραβιάστηκε ωμά αφού με στρατιωτική δράση για κατάληψη πρόσθετων ελεύθερων περιοχών αλλά και με διάπραξη μαζικών δολοφονιών αμάχων, κτηνωδών βιασμών και άλλων εγκλημάτων. Όλα στη διάρκεια της υποτιθέμενης εκεχειρίας! Αυτή λοιπόν η περίοδος προσφέρεται για ένα ειλικρινή προβληματισμό σε συνδυασμό με τη σημερινή ωμή τουρκική πραγματικότητα, όπου η προετοιμασία από την σχολική προπαγάνδα μέχρι τους εξοπλισμούς, καταδεικνύουν τον αμείωτο τουρκικό επεκτατισμό και στη νέα του μορφή ως νεο-οθωμανικό ισλαμοφασισμό. Χαρακτηριστικά, στη σχολική ύλη της Τουρκίας, μαθαίνουν ότι το μισό Αιγαίο είναι τουρκικό, πολλά ελληνικά νησιά είναι υπό κατοχή και η Κύπρος είναι τουρκική επειδή καταχτήθηκε το 1571 από τους Οθωμανούς.
Μια άλλη διαχρονική συμπεριφορά του τουρκικού καθεστώτος εξουσίας είναι ότι αναλαμβάνει στρατιωτική δράση σε περιπτώσεις συντριπτικής υπεροπλίας έναντι του θύματος, όπως στην περίπτωση της Κύπρου, Ιράκ, Αφρίν Συρίας, Λιβύη …Στην περίπτωση της αμυντικά έτοιμης Ελλάδας, παρά τις αμέτρητες αφορμές, το τουρκικό καθεστώς δεν προχώρησε ποτέ σε γενική σύρραξη, αλλά επεδίωξε «θερμό επεισόδιο» που θα οδηγούσε σε «διμερή διάλογο». Άλλωστε, μια τουρκική στρατιωτική αποτυχία θα είχε άλλες απρόβλεπτες επιπτώσεις εντός Τουρκίας και βέβαιη καρατόμηση της ηγεσίας.
Τις πιο πάνω διαπιστώσεις συμμερίζεται η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ενώ στο επίπεδο της ηγεσίας επικρατεί η … θεωρία Μητσοτάκη-Γεραπετρίτη που συνοψίζεται στο δίλημμα «διάλογος ή πόλεμος» κι έτσι πιστεύουν ότι με πολιτικούς ελιγμούς (διά ανομολόγητων υποχωρήσεων), αποφεύγουμε τον πόλεμο. Αποτέλεσμα αυτής της … θεωρίας είναι ότι οι τουρκικές παρανομίες που καταδικάστηκαν από την ΕΕ και άλλους, μετατέθηκαν στο διμερές επίπεδο Ελλάδας-Τουρκίας όπως επιδίωκε για δεκαετίες η Τουρκία κι η Ελλάδα αδυνατεί να ποντίσει ένα καλώδιο σε διεθνή ύδατα! Αλλά οι εγχώριοι «φωστήρες» νομίζουν ότι είναι οι πολιτικοί ελιγμοί τους που αποτρέπουν την τουρκική επιδρομικότητα και όχι η ετοιμότητα κι αποφασιστικότητα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Φυσικά, η Κύπρος δεν μπορεί να διαμορφώσει μόνη πανεθνικό αμυντικό δόγμα, αλλά μια αποφασιστική Αθήνα μπορεί να θεμελιώσει ένα πανεθνικό μέτωπο αποτροπής από την Θράκη μέχρι την Κύπρο. Έτσι, η Κύπρος από «όμηρος» μετατρέπεται σε πλεονέκτημα σε μια στρατηγική αντιπερισπασμού απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό.
Επανερχόμενοι στη θλιβερή επετειακή συγκυρία, προκύπτει άλλη μια αδυσώπητη διαπίστωση. Όσοι στην Αθήνα πριν δεκαετίες «συνεννοήθηκαν» προδοτικά με την Τουρκία, είτε εγκατέλειψαν την Κύπρο επειδή «κείται μακράν», με την προσδοκία να χορτάσει το τουρκικό θηρίο, έπεσαν έξω! Σήμερα, παρά τις πρωτόγνωρα ευνοϊκές εξελίξεις (π.χ. ανάπτυξη της Ευρωάμυνας, εχθρική στάση της Τουρκίας στα δυτικά συμφέροντα κ.ά.), η μίζερη πολιτική τους οδηγεί σε συρρίκνωση και αλλεπάλληλες υποχωρήσεις, την στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας απαιτεί ορθολογική προετοιμασία και αποτρεπτική ισχύ επειδή απομακρύνουν μια νέα τουρκική επιδρομή και συνδράμουν ουσιαστικά τις διαπραγματεύσεις.
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής, ΔΗΚΟ – S&D