Συμπληρώνονται σήμερα, 61 χρόνια από τις μάχες της Τηλλυρίας.
Μνήμες ξυπνούν σήμερα στην περιοχή της Τηλλυρίας όπου οι κάτοικοί της έζησαν εφιαλτικές στιγμές πριν από 61 χρόνια, όταν η τουρκική πολεμική αεροπορία έριχνε βροχή τις βόμβες ναπάλμ για τρεις συνεχόμενες ημέρες, 7, 8 και 9 Αυγούστου 1964, πάνω από κατοικημένες περιοχές ακόμα και το νοσοκομείο στον Παχύαμμο.
Στα πλαίσια των σχεδιασμών του τουρκικού επεκτατισμού (για υποκίνηση τουρκοκυπριακής ανταρσίας, επέμβαση στο νησί και διχοτόμηση της Κύπρου), στην περιοχή δημιουργήθηκε θύλακας, υπό τον άμεσο έλεγχο Τούρκων αξιωματικών, που είχε ως βάση του τα παραθαλάσσια χωριά Κόκκινα και Μανσούρα.
Ο θύλακας αυτός αποτελούσε ουσιαστικά προγεφύρωμα της Τουρκίας στην Κύπρο, αφού της έδινε τη δυνατότητα να αποστέλλει, μέσω άμεσης θαλάσσιας σύνδεσης, πολεμικό υλικό και άνδρες στο νησί.
Ο κίνδυνος για επέκταση του θύλακα ήταν επικείμενος, οι προκλήσεις συνεχείς, και τέθηκε επιτακτικά θέμα ασφάλειας των Ε/κ κατοίκων της περιοχής.
Η Εθνική Φρουρά και μαζί της πολλοί εθελοντές, προσπάθησαν να εξουδετερώσουν τον ισχυρό θύλακα Μανσούρας-Κοκκίνων. Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες της ΕΦ να αποσοβήσει τον κίνδυνο αυτό, η Τουρκία επενέβη στρατιωτικά, μέσω της πολεμικής της αεροπορίας, και βομβάρδισε ανελέητα ολόκληρη την περιοχή, από τον Ξερό μέχρι τον Πύργο.
Παρά τη σθεναρή αντίσταση των κατοίκων και των στρατιωτών της ΕΦ, περισσότεροι από 50 Ελληνοκύπριοι, ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνονταν και αρκετοί άμαχοι, βρήκαν τραγικό θάνατο, κτυπημένοι από τις βόμβες ναπάλμ και τα τούρκικα πολυβόλα, ενώ εκατοντάδες ήταν οι τραυματίες.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ διέταξε κατάπαυση του πυρός που έγινε κατορθωτή στις 10 Αυγούστου.
Από τότε μέχρι και σήμερα οι Ελληνοκύπριοι κάτοικοι των χωριών της Τηλλυρίας ζουν υπό καθεστώς ομηρίας – ως ελεύθεροι πολιορκημένοι – αφού οι οικισμοί τους περιβάλλονται από φυσικά εμπόδια (η θάλασσα και τα ψηλά βουνά του δάσους Πάφου) και από τον Αττίλα από τον θύλακα Κοκκίνων και τις κατεχόμενες περιοχές.
Το 2010 επιτεύχθηκε το άνοιγμα του οδοφράγματος Λιμνίτη, με αντάλλαγμα τον ελεύθερο ανεφοδιασμό των κατοχικών στρατευμάτων στα Κόκκινα μέσω οδικής σύνδεσης δια μέσου των ελεύθερων περιοχών, την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στον θύλακα και τη σιωπηλή απαγκίστρωση των δυνάμεων της Εθνικής Φρουράς. Επρόκειτο για μια συμφωνία φιάσκο αφού, αντί να οδηγεί στη διάλυση του θύλακα των Κόκκινων, ουσιαστικά έχει νομιμοποιήσει την παρουσία του.