Του Γιώργου Περδίκη*
Η προσπάθεια των κομμάτων ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ να συγκροτήσουν εκλογική συνεργασία εν όψη των προσεχών προεδρικών εκλογών μπορεί να χαρακτηριστεί από κάποιους ως αναβίωση της εποχής του «Λαϊκού Μετώπου».
Η «μεταπολεμική» γενιά- δηλαδή οι άνθρωποι που ενηλικιωθήκαμε την πρώτη δεκαετία μετα την Τουρκική εισβολή- είναι σίγουρα εξοικειωμένοι με τον όρο «Λαϊκό Μέτωπο». Πρόκειται για την συνεργασία των πολιτικών κομμάτων που ανήκαν στο χώρο της παλιάς Μακαριακής παράταξής -τουτέστιν από την κεντροδεξιά μέχρι την αριστερά- προκειμένου να αντιμετωπιστεί η δεξιά/εθνικόφρονα παράταξη, στην οποία χρεώθηκε η ευθύνη της μεγάλης καταστροφής του 74.
Ξεκίνησε πανηγυρικά με το κοινό ψηφοδέλτιο ΑΚΕΛ-ΔΗΠΑ (αργότερα μετονομάστηκε σε ΔΗΚΟ)- ΕΔΕΚ στις βουλευτικές εκλογές του 1976 έναντι των ενωμένων δυνάμεων της δεξιάς ΔΗΣΥ/ΔΕΚ όπου κατάφερε να κερδίσει το 72% των ψηφοφόρων και -λόγω εκλογικού συστήματος- όλες τις έδρες στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Οι δύο προεδρικές θητείες του μ. Σπύρου Κυπριανού ήταν απότοκο της ύπαρξης -έστω και άτυπα- του «Λαϊκού Μετώπου».
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 80 λειτουργούσε η ψυχολογία του «Λαϊκού Μετώπου», με αποτέλεσμα εκείνη την περίοδο η Δεξιά παράταξη να αποτυγχάνει στην προσπάθεια αναζήτησης συμμάχων και να χάνει σειρά εκλογικών μαχών.
Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους το «Λαϊκό Μέτωπο» διαλύεται πλέον οριστικά με την εκλογή του Γ. Βασιλείου στην προεδρία της Δημοκρατίας και τα κόμματα του τραβούν πλέον ανεξάρτητες πορείες και σόλο καριέρα. Κάποτε συγκλίνουν (οπόταν η Δεξιά ωρύεται για αναβίωση του «Λαϊκού Μετώπου») και κάποτε αποκλίνουν προς τέρψη και ικανοποίηση της Δεξιάς παράταξης. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι από τα τέλη της δεκαετίας του 80 μέχρι σήμερα η Δεξιά παράταξη κατάφερε τέσσερεις πενταετίες να ανέβει στην εξουσία με την βοήθεια ή την ανοχή μέρους των πολιτικών δυνάμεων που συνιστούσαν το «Λαϊκό Μέτωπο» του 1976.
Οι καιροί έχουν βέβαια αλλάξει. Πολλοί λίγοι θυμούνται πλέον τα πολιτικά γεγονότα της δεκαετίας του 80. Ακόμα πιο λίγοι λειτουργούν με εκείνες τις λογικές. Οι πολιτικοί ηγέτες και το προσωπικό που πρωτοστατούσε έχει ήδη αποδημήσει στα Ηλύσια πεδία και μαζί τους φαντάζει να έχουν πάρει και την πολιτική αντίληψη του «Λαϊκού Μετώπου». Τραγική ειρωνεία : αν κάποιος σήμερα προσπαθήσει να μάθει για το «Λαϊκό Μέτωπο» μέσω των γνωστών διαδικτυακών μηχανών αναζήτησης δεν θα βρει πληροφορίες για τα έργα και τις ημέρες των αείμνηστων Εζεκία Παπαϊωάννου, Σπύρου Κυπριανού και Βάσου Λυσσαριδη αλλά πληροφορίες και ειδήσεις για το… Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο (ΕΛΑΜ).
Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν υπάρχει περίπτωση να απομακρυνθεί η Δεξιά από την εξουσία με λογικές «Λαϊκού Μετώπου»; Μπορεί άραγε η ηγεσία της Αριστεράς να κτίσει εκλογικές συμμαχίες με βάση τον πολιτικό στόχο της απαλλαγής από την «αποτυχημένη διακυβέρνηση της χώρας από τον ΔΗΣΥ» κάνοντας αναφορές στη διαχείριση του Κυπριακού, της Οικονομίας, της Υγείας κοκ;
Ήδη το εγχείρημα δείχνει να βρίσκει ανυπέρβλητες δυσκολίες. Δεν ξέρω αν τελικά οι συνομιλίες μεταξύ των ηγετών των δύο κομμάτων ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ καταλήξουν σε ένα πρόσωπο-υποψήφιο για τις προσεχείς προεδρικές εκλογές. Αυτό άλλωστε δεν είναι αρκετό όταν την ίδια ώρα μέσα στην κοινωνία δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα momentum ανατροπής. Η κοινωνία φαίνεται να μην είναι ευχαριστημένη από την διακυβέρνηση της χώρας, αλλά ταυτόχρονα δείχνει να είναι ακόμα πιο απογοητευμένη με την αντιπολίτευση. Μια αντιπολίτευση που απέτυχε από νωρίς (Ιούνιος 2021- εκλογή Προέδρου της Βουλής) να δείξει συνοχή και στοχοπροσήλωση. Αντίθετα ακόμα δείχνει να παραπαίει, να σκοντάφτει, να τρεκλίζει….
«Να φύγουν οι δεξιοί, για να έρθουν οι αδέξιοι;» με ρώτησε προχθές ο θείος Μάριος.
Η κλεψύδρα τελειώνει. Η αντιπολίτευση δεν έπεισε και είναι αμφίβολο αν έχει το χρόνο να πείσει από εδώ και πέρα. Δυο τρεις κόκκοι έμειναν στο γυαλί. Από κει και πέραν το παιγνίδι των προεδρικών εκλογών θα είναι εσωτερική υπόθεση της Δεξιάς παράταξης. Και «ο σώζων εαυτόν, σωθήτω» για την αντιπολίτευση.
*Μέλος Πολιτικής Επιτροπής
Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών