Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και άλλων καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού», προέκυψε η «νέα τάξη πραγμάτων», που προκάλεσε μια ιδεολογική στρέβλωση. Στην «νέα τάξη πραγμάτων», η παραδοσιακή δεξιά και αριστερά, ευθυγραμμίστηκαν σε σημαντικά θέματα και διατήρησαν διαφορές σε δευτερεύοντα.
Στην Ευρώπη της «νέας τάξης πραγμάτων», επικράτησε η ακραία «νεοφιλελεύθερη» οικονομία, με τα ολιγοπώλια και την υπερδιόγκωση πανίσχυρων κολοσσών, ενώ η κρατική εποπτεία, Οργανισμοί κοινής ωφελείας και προστασία των καταναλωτών σε μια οικονομία της αγοράς να υποχωρούν. Ωστόσο, την συγκέντρωση του πλούτου σε λίγους, με συρρίκνωση της μεσαίας τάξης, δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει η δογματική αριστερά, η οποία επικεντρώνεται στην ανακατανομή πλούτου, παραγνωρίζοντας την παραγωγή πλούτου. Επιπρόσθετα, η «νέα τάξη πραγμάτων» έφερε και την ακραία «πολιτική ορθότητα» σε αναζήτηση «θυμάτων». Έτσι, η πρόταξη «δικαιωμάτων» εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος έγινε κανόνας, με περιθωριακές αντιλήψεις ειδικών ομάδων «διαφορετικότητας», όλο και συχνότερα, να επιβάλλουν την ατζέντα τους. Το υπέρτερο δημόσιο συμφέρον για προστασία των αξιών της ΕΕ και της πατρίδας, με παροχή ασφάλειας στους πολίτες από εσωτερικούς και εξωτερικούς κινδύνους, υποβαθμίστηκε έναντι των «δικαιωματιστών» και μιας νεοταξικής πολιτικής ελίτ και ΜΚΟ, που χαρακτηρίζουν φοβικό, ρατσιστή και άλλα τέτοια, όποιον διαφωνεί μαζί τους. Σε τέτοιο περιβάλλον περιφρόνησης τους από τις αλαζονικές ελίτ, εκατομμύρια πολίτες από ανοιχτές κι ελεύθερες κοινωνίες, ωθούνται οργισμένοι στα άκρα. ‘Όταν από ατολμία εγκαταλείπουμε στέρεες πολιτικές μας θέσεις, άλλοι θα το εκμεταλλευτούν και οι καιροσκόποι θα το καπηλευτούν.
Στην Κύπρο, η στρέβλωση αφορά περισσότερο τις νεοταξικές κομματικές ηγεσίες που για δεκαετίες πρόθυμα προωθούν και αποδέχονται νεοταξικούς της αριστεροδέξιας ελίτ σε διάφορες θέσεις και σε θεσμούς, τόσο στην ΕΕ όσο και εγχώρια, σε συνεργασία με πολιτικά ελεγχόμενα ΜΜΕ. Αυτή η ιδεολογική στρέβλωση γίνεται ολοένα πιο ευδιάκριτη με συχνή την ευθυγράμμιση αριστεροδέξιων νεοταξιτών κομματικών ηγεσιών π.χ. εμμονική στήριξη στο Σχέδιο Ανάν, πρόθυμη συμμετοχή στα αμερικανοχρηματοδοτούμενα σεμινάρια επαναπροσέγγισης, υποστήριξη στον ίδιο υποψήφιο στις τελευταίες προεδρικές στον 2ο γύρο κ.ά.
Σήμερα, σε συνέχιση της «νέας τάξης πραγμάτων», επικράτησε στην ΕΕ μια μονοδιάστατη αντίληψη για την ρωσική απειλή, που την θέτουν προτεραιότητά τους κάποια κράτη-μέλη (π.χ. Πολωνία, Γερμανία, Κράτη της Βαλτικής), ενώ την νεο-οθωμανική απειλή την αντιλαμβάνονται ως σύμμαχό τους απέναντι στην Ρωσία, παραγνωρίζοντας την ωμή απειλή της κατοχικής Τουρκίας στην Κύπρο, στην Ανατ. Μεσόγειο και αλλού. Έτσι, στα εθνικά θέματα, η επικρατούσα αριστεροδέξια νεοταξική εγχώρια ελίτ, κυρίως της Αθήνας, επιτρέπει στην Τουρκία να προσδοκεί ρόλο στην Ευρω-άμυνα. Και είναι αυτή η σημερινή νεοταξική Αθήνα που πρωτοστατεί σε κυρώσεις κατά της Ρωσίας για την παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου στην Ουκρανία, ενώ συνδράμει πολιτικά και οικονομικά το νεο-οθωμανικό καθεστώς Ερντογάν που κατέχει έδαφος της ΕΕ στην Κύπρο και ακρωτηριάζει τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην Ανατ. Μεσόγειο. Είναι αυτή η επικρατούσα νεοταξική αντίληψη που δεν αξιοποιεί την συμμετοχή μας στην ΕΕ προς όφελος των δύο κρατών-μελών, Κύπρου κι Ελλάδας, εν μέσω πρωτόγνωρων ευνοϊκών συνθηκών.
Κώστας Μαυρίδης,
Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ-S&D