Το μέλλον ήταν προδιαγεγραμμένο και όπως αποδείχθηκε μη αναστρέψιμο.
Η αρχή του τέλους ξεκίνησε όταν πριν από λίγα χρόνια, επιχειρηματίες έφεραν στην Κύπρο τον … πολύ κ. Βγενόπουλος και τον πατρόναραν να ηγηθεί της Λαϊκής Τράπεζας.
Προηγουμένως είχε ενορχηστρωθεί εκ των έσω το «ξήλωμα» του τότε διοικητή και προέδρου της Λαϊκής, Κίκη Λαζαρίδη, ο οποίος είχε καταφέρει να επιτύχει το «θαύμα» μίας νοικοκυρεμένης τράπεζας.
Τον Κίκη Λαζαρίδη είχε πάρει στη «νεκρή» πλέον Λαϊκή , ο μακαρίτης Ευαγόρας Λανίτης. Τον εμπιστεύτηκε και – όπως έδειξε η πορεία έκανε καλώς – και τον διόρισε διοικητή .
Οι βυζαντινιανού τύπου συνωμοσιολόγοι, όμως, «διέταξαν» την απομάκρυνση του Κίκη Λαζαρίδη και την αντικατάστασή του από τον Ανδρέα Βγενόπουλο. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν που επέλεξαν τον κύριο MIG, ήταν και οι απόγονοι του μακαρίτη Ευαγόρα Λανίτη.
Ακολούθησαν «παραστάσεις» με ψευδοάραβες εκατομμυριούχους που έφερε ο Βγενόπουλος για να επενδύσουν στη Λαϊκή Τράπεζα αλλά και ιστορίες με δικαστήρια, αγωγές, τοξικά ομόλογα, μπόνους δισεκατομμυρίων…
Σταχυολογώντας θυμόμαστε τις διενέξεις του Βγενόπουλου με όλους σχεδόν τους Έλληνες πολιτικούς πλην του Κώστα Καραμανλή. Έστειλε σε όλους αγωγές και τους πήγε στα δικαστήρια με τον γνωστό «τσαμπουκά Βγενόπουλου».
Ακολούθησαν τα μπλεξίματα με το Βατοπέδι και μετά τα τοξικά ελληνικά ομόλογα. Πήρε 5 δις. ευρώ ομόλογα σε βάρος της Λαϊκής, έχρησε τους «κολλητούς» υψηλόβαθμα στελέχη της Λαϊκής, με μισθούς πολλών χιλιάδων το μήνα και άφησε πίσω του την τράπεζα να βαδίζει ολοταχώς προς την πλήρη κατάρρευση.
Όταν ο Ανδρέας Βγενόπουλος έφυγε από τη Λαϊκή, έφυγαν και οι «κολλητοί» βάζοντας στις τσέπες και τα εκατομμύρια τους , τα οποία και εξασφάλισαν σε άλλες τράπεζες.
Αν υπάρχει ένας «τιμωρός», αυτός μπορεί να είναι μόνο η Δικαιοσύνη.