Πριν λίγες μέρες κάποιες δεκάδες επίσημοι μαζεύτηκαν στο κέντρο της Λευκωσίας- «τόσο γλυκούτσικοι και αχνοί στην θερινή τους την στολή» που λέει και ο Σαββόπουλος- για να γιορτάσουν τα εγκαίνια του έργου στο παλιό ΓΣΠ.
Οι άρχοντες της πόλης και του κράτους στις ομιλίες τους δεν παρέλειψαν να μοιράσουν φιλοφρονήσεις και παράσημα για τα αρχιτεκτονικά σχέδια, την χρηματοδότηση, την υλοποίηση του έργου κοκ. Και καλά έκαναν.
Ήταν μια λαμπερή βραδιά, με μπόλικο joy, οίνο και εδέσματα.
Η αλήθεια βέβαια -η οποία δεν ειπώθηκε εκείνη την βραδιά- είναι ότι αν δεν υπήρχαν τα «κακά παιδιά της πόλης μας» δεν θα υπήρχε καν αντικείμενο για μελέτες, αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, χρηματοδοτήσεις, γκλάμουρ εγκαίνια κλπ.
Τα χρόνια περνούν και ο κόσμος ξεχνάει.
Ξεχνάει πχ ότι ο χώρος του ΓΣΠ στις αρχές της δεκαετίας του 90 προοριζόταν να είναι μέρος του συγκροτήματος των κυβερνητικών κτιρίων. Το σχέδιο προνοούσε κατεδάφιση του παλιού ΓΣΠ (πλην της ανατολικής κερκίδας και του πύργου με το ρολόι), σμίκρυνση και μετακίνηση του διατηρητέου κτιρίου της Αρχιγραμματείας (μην απορείτε, είναι αλήθεια) τη δημιουργία τεράστιας πλατείας μπροστά από το σημερινό υπουργείο εσωτερικών, υπόγειο χώρο στάθμευσης, μεγαλόπρεπες Μέγαρο της Βουλής των Αντιπροσώπων στο λόφο της ΠΑΣΥΔΥ (λόφος Αγ. Γεωργίου Μαγγάνων) κα.
Μέρος αυτού του σχεδίου είναι το συγκρότημα του Υπουργείου Οικονομικών που για να κτιστεί κατεδαφίστηκε (προσωρινά μας είπαν τότε αλλά στην Κύπρο ισχύει το «ουδέν μονιμότερο»…) ένα από τα αποικιοκρατικά διώροφα κτίρια της οδού Λόρδου Βύρωνος.
Έχει επίσης ξεχαστεί ότι λίγο αργότερα (2002 θαρρώ) τον χώρο διεκδίκησε το Χρηματιστήριο Κύπρου (το κακόφημο ΧΑΚ λέγαμε τότε) για να κτίσει ένα μεγαλοπρεπές κτιριακό συγκρότημα.
Μετά (2009) έγινε το δημοψήφισμα με προτεινόμενη επιλογή τον χώρο στάθμευσης (γι’ αυτό δόθηκε το δικαίωμα να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι της περιοχής αλλά και οι επισκέπτες).
Τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος ήταν: να γίνει πάρκο, ποσοστό 48%, πλατεία ποσοστό 43% και χώρος άθλησης ποσοστό 7%.
Γενικότερα, από το δημοψήφισμα καταγράφηκε ως σαφής προτίμηση ο χώρος του παλαιού ΓΣΠ να διαμορφωθεί με όσο το δυνατόν λιγότερα κτίσματα (81%), να διατηρήσει ανοικτούς χώρους (70%) και να παρέχονται διευκολύνσεις προς τους πεζούς (75%).
Τα πέντε πρώτα σε προτίμηση χαρακτηριστικά που θα ήθελαν οι πολίτες να παρέχει το αστικό πάρκο είναι πρωτίστως πράσινο (71%), πολλούς υπόγειους χώρους στάθμευσης (58%), χώρους ξεκούρασης (38%), καφετερίες και εστιατόρια (35%) και ανοικτούς χώρους για υπαίθριες εκδηλώσεις (33%).
Δηλαδή πρωτίστως και με διαφορά οι πολίτες ήθελαν πράσινο στο παλιό ΓΣΠ.
Όσον αφορά συγκεκριμένες χρήσεις, το επικρατέστερο ήταν διάδρομοι για περπάτημα και ποδηλασία (57%), παιδότοπος (54%), υπαίθριο αμφιθέατρο ή θερινός κινηματογράφος (48%), καφεστιατόρια (43%) και περίπτερα με παραδοσιακά είδη (32%).
Σε ανεξάρτητο ερώτημα κατά πόσο θα ήθελαν να κτιστεί ένα πολύ ψηλό κτήριο σε ένα μικρό μέρος στο χώρου του παλαιού ΓΣΠ, ποσοστό 65% απέρριψαν την πρόταση και ποσοστό 29% την υποστήριξαν.
Τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος αμφισβητήθηκαν από τους άρχοντες, εν μέσω κοσμογονικών πολιτικών και οικονομικών κρίσεων (έκρηξη στο Μαρί, κούρεμα καταθέσεων, Τρόικα και Μνημόνιο). Αποκορύφωμα, οι ενέργειες του υπουργού εσωτερικών μ. Σ. Χάσικου το 2016 που ήθελε να βρει επενδυτή για το έργο και εισηγήθηκε την ανέγερση ξενοδοχείου και καταστημάτων.
Τελικά βρέθηκε αυτή η μεσοβέζικη λύση (διώροφος χώρος στάθμευσης και στην οροφή μισό πάρκο και το άλλο μισό εμπορικά καταστήματα και καφετέριες).
«Μια μεγάλη τσιμεντένια ζαρντινιέρα» την αποκάλεσε ένας φίλος αρχιτέκτονας, εκφράζοντας διαφωνία για την μονόπλευρη ανύψωση στα δυο άκρα προκειμένου να δημιουργηθεί χώρος για ισόγεια εμπορικά καταστήματα (πρόταση που απέρριψε το δημοψήφισμα).
Η απλή λογική λέει ότι για να φτάσεις στο 2025, πρέπει να περάσεις από το 1990, το 2000 και το 2015. Ήταν κάποτε ένα γήπεδο αθλοπαιδιών και ποδοσφαίρου είπαν και τώρα έγινε χώρος πράσινου (sic). Η αλήθεια είναι ότι για να φτάσουμε στον κατ’ επίφαση «χώρο πρασίνου», χρειάστηκε να περάσουμε από συμπληγάδες, Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες.
Ε, σε εκείνα τα δύσκολα περάσματα, στα κουπιά ήταν τα «κακά παιδιά της πόλης μας».
Αλλά τα κακά παιδιά δεν πάνε στα εγκαίνια. «Κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων» (Μάρω Βαμβουνάκη).
ΥΓ. Αρχές του μήνα τιμήθηκαν τα 100χρόνια ζωής και προσφοράς του Ελένειου Δημοτικού Σχολείου. Δεν βρέθηκε ένας να πει ένα καλό λόγο για τα «κακά παιδιά» που απέτρεψαν δύο φορές το οριστικό κλείσιμο του Ελένειου: το 2011 για να γίνει Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και το 2016 για να γίνει η Ακαδημία Γραμμάτων και Επιστημών.
Γιώργος Περδίκης
Πρώην βουλευτής Οικολόγων