Άλλο τύπος κι άλλο κίτρινος τύπος.
Για να αποσαφηνιστούν οι έννοιες και να μπουν τα πράγματα σε μια τάξη πρέπει ο μέσος αναγνώστης να αντιληφθεί πως η δημοσιογραφία προέκυψε από την ανάγκη του κοινού για πληροφόρηση, έγκυρη, εμπεριστατωμένη, ακριβή και πάνω απ’ όλα διασταυρωμένη.
Από την άλλη ο κιτρινισμός προέκυψε για να εξυπηρετήσει συμφέροντα, τόσο κομματικά όσο και προσωπικά, αλλά κι από την τάση απόκτησης χρημάτων. Κάπως έτσι λειτουργεί και σήμερα κίτρινη σταλινική εφημερίδα, η οποία σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση σοβαρού δημοκρατικού καθεστώτος θα είχε παύσει από την αρχή της λειτουργίας της.
Οι κυβερνήσεις όμως για να διατηρηθούν, έχουν ανάγκη και τους λακέδες τους. Έτσι τα λιβελογραφήματα παίρνουν την μορφή της είδησης και η επιρροή που ασκεί ο Πρόεδρος, εξασφαλίζει ακόμη διαφημίσεις –έσοδα δηλαδή- σε ένα φύλλο που κάθε άλλο εκτός από δημοσιογραφικό θα έπρεπε να αποκαλείται, είναι τουλάχιστον προκλητική.
Αυτό που απομένει είναι, να δει το κοινό την εξέλιξη της, εφ’ όσων η κυβέρνηση, που τόσο πιστά υπηρετεί, φύγει από την εξουσία. Αν τελικά θα παύσει, ή θα γίνει αυλοκόλακας ενός «νέου Χριστόφια».