Γράφει ο Δημήτρης Δημητρίου:*
Ο τρόπος που πραγματώνεται η πολιτική διεργασία στον τόπο μας είναι πάνω κάτω γνωστός. Περιμένουμε την επικαιρότητα, τα προβλήματα που θα προκύπτουν συνήθως, να μας βρουν στο κεφάλι και να βγούμε όλοι από το κέλυφος μας και να πυροβολούμε αλλήλους. Το ζήσαμε την περασμένη βδομάδα με αφορμή τον συνεργατισμό. Ακόμα και αυτό το άχαρο το κάνουμε άγαρμπα. Χωρίς βάθος οι επικρίσεις, με ατακαδόρηκες προσεγγίσεις που συνήθως ψάχνουν τους αποδιοπομπαίους τράγους. Οι αιμοσταγείς συνάδελφοι δεν σταματούν πουθενά, δεν τους νοιάζει η περαιτέρω ζημιά που πιθανόν να προκαλέσουν με την στάση τους.
Η διαδικασία αυτή δεν είναι τυχαία. Είναι αποτέλεσμα της μη φυσιολογικής χώρας στην οποία ζούμε εδώ και πενήντα τέσσερα χρόνια. Η έλλειψη κανονικότητας επιτρέπει σε αρκετούς να κτίζουν ζωές, καριέρες και περιουσίες στα αποκαΐδια των εκκρεμοτήτων και των προβλημάτων μας. Από την διαχρονική εκκρεμότητα στο κυπριακό μέχρι και τους κύκλους των κατά καιρούς οικονομικών κρίσεων που περάσαμε. Η μόνιμη ασυδοσία και ατιμωρησία, παραγωγά και αυτά της μη κανονικότητας μας, του κολοβού συντάγματος, του δίκαιου της ανάγκης, και της έλλειψης ισορροπιών και έλεγχου μεταξύ των εξουσιών δημιουργούν το εκρηκτικό κοκτέιλ στον τρόπο που ζούμε και δρούμε.
Με αυτά στην ημερησία διάταξη δεν ασχοληθήκαμε ποτέ σοβαρά στο πού θέλουμε να πάρουμε τον τόπο μας. Αδυνατούμε να σκεφτούμε και να προγραμματιστούμε σε βάθος χρόνου. Οι μεταρρυθμίσεις κολλούν στο δίχτυ της αντιπολιτευόμενης πλειοψηφίας στη Βουλή και οι στρατηγικοί σχεδιασμοί στην κατά καιρούς προοπτική επίλυσης του κυπριακού και της άρδην πιθανής αλλαγής του σκηνικού. Ως αποτέλεσμα είχαμε και έχουμε μια οικονομία ευάλωτη και εξαρτώμενη από τις συγκυρίες της περιοχής και της εποχής.
Σήμερα χρειάζεται, ίσως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή, να κάνουμε μια σοβαρή προσπάθεια σοβαρού μακροχρόνιου σχεδιασμού. Πέραν από το σχέδιο διακυβέρνησης της χώρας υπάρχουν και άλλα ζητήματα που δεν μπορούμε να τα προσπερνούμε. Ο κίνδυνος για παράδειγμα ερημοποίησης και στραγγαλισμού των πηγών νερού. Η διαχρονική μας εξάρτηση από τις τιμές του μαζούτ στον ηλεκτρισμό και η συζήτηση για εισαγωγή φυσικού αερίου τη στιγμή που η τεχνολογία και ο ήλιος μπορούν να μας καταστήσουν ενεργειακά αυτόνομους. Πέραν του εμπλουτισμού και της διαφοροποίησης στον τομέα των χρηματοοικονομικών υπηρεσιών, πρέπει να επενδύσουμε με γοργά αντανακλαστικά σε τομείς που μπορούν να έχουν πρόσθετη αξία για τον τόπο. Η τριτοβάθμια εκπαίδευσης παντρεμένη με την έρευνα και την προσέλκυση εταιριών υψηλής τεχνολογίας και ο εμπλουτισμός και η αναβάθμιση του τουριστικού προϊόντος είναι δύο καλά παραδείγματα. Η αξιοποίηση της Κύπρου ως κόμβος τηλεπικοινωνιών είναι επίσης μια προοπτική που μπορούμε να μελετήσουμε.
Για να καταφέρουμε βέβαια να κάνουμε το παραμικρό, να ξεκολλήσουμε και να προχωρήσουμε υπάρχουν προαπαιτούμενα. Κυριότερο η πολιτική βούληση της Κυβέρνησης, και η συνεννόηση και η συνεργασία με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Όχι μόνο για να ξεπερνούμε το παράδοξο της έλλειψης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας αλλά κυρίως για να γίνουν αυτοί οι μακροχρόνιοι σχεδιασμοί κτήμα και περιουσία όλων των πολιτικών δυνάμεων ούτως ώστε να συνεχιστούν και να μην τουμπαριστούν στην αλλαγή διακυβέρνησης της χώρας. Βεβαίως χρειάζονται και άλλα. Απλοποίηση των διαδικασιών, μείωση της γραφειοκρατίας, αύξηση της διαφάνειας, ταχύτητα στα δικαστήρια, αύξηση της αξιοπιστίας των εποπτικών αρχών.
Βέβαια πρωτίστως χρειάζεται ασφάλεια και σταθερότητα. Και εντός και εκτός. Για τα εντός χρειάζεται τόλμη και ειλικρίνεια στη Βουλή για να γίνουν όλα όσα πρέπει να γίνουν. Για τα εκτός, χρειάζεται πάλι τόλμη, ειλικρίνεια και αποφασιστικότητα για να καταστεί η ειρήνη μόνιμη στον τόπο μας. Χωρίς την πραγμάτωση της πιο ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης στον τόπο, την επίλυση του Κυπριακού, όλα τα άλλα θα παραμείνουν αίολα και δυσκολότερα. Δεν λέω πως είναι εύκολο, δεν λέω πως εξαρτάται μόνο από μας. Ας κάνουμε όμως ότι μπορούμε εμείς να κάνουμε.
*Βουλευτής ΔΗΣΥ, Λευκωσίας