Οι αρμόδιοι μέχρι πότε θα παριστάνουν ότι δεν βλέπουν τον ελέφαντα στο δωμάτιο;
Η Ετήσια Έκθεση της Επιτρόπου Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού, που παραδόθηκε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αποκαλύπτει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τη βαθιά κρίση που βιώνει η δημόσια εκπαίδευση. Μια κρίση υπαρκτή και καθημερινή που βιώνει ο/η εκπαιδευτικός μέσα σε γεμάτες αίθουσες διδασκαλίας των 25 παιδιών, χωρίς επιπλέον στήριξη, χωρίς σχολικούς συνοδούς, χωρίς εκπαιδευτικούς ψυχολόγους, χωρίς γραμματειακό προσωπικό, χωρίς χρόνο και χώρο να αναπνεύσει – και καλείται να “τα βγάλει πέρα”.
Η Επίτροπος μίλησε για έλλειψη συνοδών και υποστήριξης για παιδιά με αναπηρίες, ελλείψεις όσον αφορά ψυχολογική και κοινωνική στήριξη, πλημμελή προετοιμασία και στήριξη για τη συμπερίληψη παιδιών με μεταναστευτική βιογραφία και αδυναμία του ίδιου του συστήματος να προστατεύσει και να ενισχύσει τα πιο ευάλωτα παιδιά.
Αυτό είναι το σχολείο που χτίζεται εδώ και χρόνια. Ένα σχολείο φτηνό, πρόχειρο, στημένο στη λογική των αριθμών, πάνω στην πλάτη των εκπαιδευτικών και εις βάρος των παιδιών μας. Ένα δημόσιο σχολείο που για τους κυβερνώντες είναι δαπάνη και όχι επένδυση.
Αντί η πολιτεία να εγκύψει πάνω στα πραγματικά προβλήματα και να δώσει ουσιαστικές λύσεις, φοράει το προσωπείο της “μεταρρύθμισης” και πλασάρει ένα Νέο Σχέδιο Αξιολόγησης που το μόνο που εξυπηρετεί είναι τον επιθεωρητισμό, την ιεραρχία και τη μεταφορά της ευθύνης από την Πολιτεία προς τον εκπαιδευτικό.
Δεν θα κουραστούμε να το φωνάζουμε: Όσα “σχέδια αξιολόγησης” κι αν φτιάξετε, όσους δείκτες, κατηγοριοποιήσεις και ατομικές “επιβραβεύσεις” κι αν θεσπίσετε, η Παιδεία δεν θα αλλάξει. Δεν θα αλλάξει όσο συνεχίζετε να αγνοείτε τις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, την εγκατάλειψη της στήριξης των ευάλωτων ομάδων παιδιών, την ψυχική εξουθένωση των εκπαιδευτικών, την ανισότητα που γιγαντώνεται μέσα στις τάξεις.
Δεν φταίει ο εκπαιδευτικός. Δεν φταίει το παιδί. Φταίει ένα σύστημα που χτίστηκε να λειτουργεί χωρίς αυτούς. Αν δεν επενδύσουμε στους ανθρώπους της εκπαίδευσης, στον/στην εκπαιδευτικό και στο παιδί, τότε κάθε μεταρρύθμιση θα είναι απλώς καπνός.
Ας ξεκινήσουμε επιτέλους από τα βασικά: στελεχωμένα σχολεία, στήριξη στην τάξη, ψυχολόγοι στα σχολεία, μείωση αριθμού παιδιών μέσα στις τάξεις, αναβάθμιση σχολικών υποδομών, συνοδοί για τα παιδιά που το έχουν ανάγκη, γραμματειακή υποστήριξη, ώρες ενίσχυσης για παιδιά με μαθησιακές και συναισθηματικές δυσκολίες. Αυτό είναι πρόοδος, αυτό είναι ουσιαστική μεταρρύθμιση! Τα εύηχα συνθήματα περί αξιολόγησης και μεταρρύθμισης, σε ένα σύστημα που μπάζει από παντού, είναι απλώς διαχείριση της παρακμής.
Προοδευτική Κίνηση Δασκάλων και Νηπιαγωγών