Λίγο πριν ξεψυχήσει ο μεγάλος στρατηλάτης συγκάλεσε τους στρατηγούς του για να τους ανακοινώσει τις τρεις τελευταίου του επιθυμίες.
Ακόμα και στο τέλος της ζωής του ο νεαρός Μ.Αλέξανδρος φανερώνει τη σοφία που τον διακατείχε και αποδεικνύει ότι η υστεροφημία πραγματικά του αξίζει.
Οι επιθυμίες του ήταν οι εξής:
-Να μεταφερθεί το φέρετρό του στους ώμους από τους καλύτερους γιατρούς της εποχής.
-Τους θησαυρούς που είχε αποκτήσει [ασήμι, χρυσάφι, πολύτιμους λίθους] να τους σκορπίσουν σε όλη τη διαδρομή μέχρι τον τάφο του.
-Τα χέρια του να μείνουν να λικνίζονται στον αέρα, έξω από το φέρετρο, σε θέα όλων…
Οι επιθυμίες αυτές έκαναν τους στρατηγούς να σαστίσουν και ένας εξ αυτών πήρε το θάρρος και τον ρώτησε για ποιο λόγο θα γίνονταν αυτά.
Ο Αλέξανδρος απάντησε με φυσικότητα:
1. Θέλω οι πιο διαπρεπείς γιατροί να σηκώσουν το φέρετρό μου, για να μπορούν να δείξουν με αυτό τον τρόπο ότι ούτε εκείνοι δεν έχουν, μπροστά στο θάνατο, τη δύναμη να θεραπεύουν!
2. Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου, για να μπορούν όλοι να βλέπουν ότι τα αγαθά που αποκτούμε εδώ, εδώ παραμένουν!
3. Θέλω τα χέρια μου να αιωρούνται στον αέρα, για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν ότι ερχόμαστε με τα χέρια άδεια και με τα χέρια άδεια φεύγουμε, όταν τελειώσει για εμάς ο πιο πολύτιμος θησαυρός που είναι ο χρόνος! Ο ΧΡΟΝΟΣ είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός που έχουμε, γιατί είναι περιορισμένος. Μπορούμε να δημιουργήσουμε χρήμα, αλλά όχι περισσότερο χρόνο. Όταν αφιερώνουμε χρόνο σε ένα πρόσωπο, του παραχωρούμε ένα μέρος από τη ζωή μας που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αναπληρώσουμε.