Της Καλυψούς Κ. Θεοχαρίδου Δικηγόρος – Νομικός σύμβουλος
Ακολουθεί απόσπασμα από Απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου η οποία άπτεται του θέματος της Κατάχρησης της Δικαστικής Διαδικασίας.
Συγκεκριμένα, ενώ έχει καταχωρηθεί/ασκηθεί το ένδικο μέσο της εφέσεως, παράλληλα έχει προβεί ο Συνήγορος και στην άσκηση του προνομιακού μέσου/βοηθήματος Certiorari. Εν τη αύτη περιπτώση, τα Δικαστήρια μας είναι αμείλικτα στην αντισυνταγματική αυτή πρακτική και ειδικότερα αναφέρεται κατωτέρω πως:
<Επιπρόσθετα, έχει παγιωθεί από τη νομολογία ότι η ύπαρξη δύο παράλληλων διαδικασιών που στοχεύουν στο ίδιο αποτέλεσμα, αποτελεί γενικά κατάχρηση. Η καταχωρηθείσα έφεση και η παρούσα διαδικασία έχουν ταυτόσημη επιδίωξη. Με αποτέλεσμα η υπό κρίση έφεση να μην μπορεί παρά να χαρακτηρισθεί ως καταχρηστική. Τα Δικαστήρια δεν είναι δυνατόν να ασχολούνται δύο φορές με το ίδιο θέμα, η δε δήλωση ότι θα αποσυρθεί η έφεση επί της ενδιάμεσης απόφασης του Οικογενειακού Δικαστηρίου σε περίπτωση επιτυχίας της παρούσας, ακριβώς επιτείνει το πρόβλημα και δεν το επιλύει. Είναι θέση που επιβεβαιώνει την καταχρηστική πορεία που ακολουθείται από τον εφεσείοντα, ο οποίος δεν μπορεί να διατηρεί προς όφελος του δύο παράλληλες διαδικασίες.
Η κατάχρηση διαδικασίας μπορεί να λάβει πολλές μορφές και να εκδηλωθεί με διάφορους τρόπους. Όπως έχει κατ΄ επανάληψη λεχθεί, η κατάχρηση διαδικασίας είναι πολυσχιδής στις εκφάνσεις της, το δε Δικαστήριο έχει την εξουσία καταστολής τέτοιας κατάχρησης ως μέρος της αυτονομίας και αυτοτέλειας της Δικαστικής λειτουργίας, (Ελληνας ν. Δημοκρατίας (1989) 2 ΑΑΔ 149, Γενικός Εισαγγελέας ν. Ευσταθίου (2009) 2 ΑΑΔ 501, Εμπεδοκλέους (Αρ. 3) (2009) 1 ΑΑΔ 529, Διευθυντής των Φυλακών ν. Τζενάρο Περέλλα (1995) 1 ΑΑΔ 217 και Γενικός Εισαγγελέας ν. Tudor (2011) 1 ΑΑΔ 1176). Παράδειγμα κατάχρησης αποτελεί και η εμμονή στην επιδίωξη σκοπού που δεν εξυπηρετεί πλέον οποιοδήποτε στόχο, εφόσον για το ίδιο θέμα έχει ασκηθεί έφεση, (Σοφοκλέους ν. Τσεσμελόγλου (2011) 1 ΑΑΔ 773).
Τα Δικαστήρια δεν ενεργούν επί ματαίω, (Εμπορική Εταιρεία Λούκος Λτδ ν. Εταιρείας Ρεϊνμπόου Πλητσιγκ και Ντάϊγκ Κο Λτδ (2001) 1 ΑΑΔ 2055 και Marta Ayeredin Mohammed v. Δημοκρατίας, ΑΕ αρ. 149/2012, ημερ. 9.12.2013)>.