Σε πρόσφατο άρθρο μου εξηγούσα πως η σύγχρονη αθηναϊκή ελίτ εξουσίας περιφρονεί τον διαχρονικό Θουκυδίδη, οδηγώντας το Έθνος σε απανωτές «ήττες» και κατέληγα με την φράση του Περικλή: «Περισσότερο φοβάμαι τα ιδικά μας σφάλματα παρά τα σχέδια των εχθρών.» Η δημόσια συζήτηση με επίκεντρο το έργο ηλεκτρικής διασύνδεσης στην Ανατ. Μεσόγειο, το επιβεβαίωσε τόσο σύντομα.
Έχουμε ένα Ευρωπαϊκό Έργο (όχι Ελλαδοκυπριακό) με σκοπό να συνδέσει ενεργειακά την Ανατ. Μεσόγειο με την Ευρώπη, να τερματιστεί την ενεργειακή απομόνωση της Κύπρου και με δυνατότητα μείωσης του κόστους ενέργειας. Κατόπιν αυστηρής αξιολόγησης του ως οικονομικά βιώσιμου, εγκρίθηκε το 2013 ως Έργο Κοινού Ενδιαφέροντος (PCI) της ΕΕ, με το μεγαλύτερο ποσό για τέτοια έργα (657 συν 100 εκατομμύρια). Κάποιοι δώσαμε μάχη στο παρασκήνιο για να παραμείνει στον κατάλογο, καθώς άλλοι επεδίωκαν να το αφαιρέσουν με πρόφαση την Πράσινη Συμφωνία (Green Deal). Η χρηματοδότηση και πολιτική στήριξη της ΕΕ, συνεπάγεται ότι το Έργο βρίσκεται ευθυγραμμισμένο με το Ευρωπαϊκό και Διεθνές Δίκαιο κι ιδιαίτερα με την θαλάσσια δικαιοδοσία των κρατών. Ωστόσο, η τεράστια πρόσθετη αξία του Έργου αφορά γεωπολιτικούς και πανεθνικούς λόγους, που δεν συνυπολογίζονται σε οποιαδήποτε τεχνική μελέτη.
Απέναντι στην Ευρωπαϊκή και Διεθνή νομιμότητα, η Τουρκία αντιδρούσε κι επεδίωκε να ακυρώσει το Έργο. Όταν το 2019, παρενέβη με το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο ακρωτηριάζοντας παράνομα τα κυριαρχικά δικαιώματα κρατών όπως Ελλάδας και Κύπρου, η Σύνοδος Κορυφής των 27 κρατών-μελών ομόφωνα καταδίκασε ως νομικά άκυρο το Μνημόνιο και αντίθετο με το Διεθνές Δίκαιο, αλλά η Τουρκία συνέχισε να παρεμβαίνει με στρατιωτική παρουσία. Έτσι, ο … ευφάνταστος ΥΠΕΞ κ. Γεραπετρίτης με τις ευλογίες του Πρωθυπουργού, αποφάσισαν να μεταφέρουν τις τουρκικές παρανομίες από το Ευρωπαϊκό πλαίσιο στο διμερές επίπεδο. Έκτοτε ο τουρκικός επεκτατισμός ονομάστηκε «γεωπολιτικό ρίσκο» και η Αθήνα συνέχισε την ευφάνταστη πολιτική με «Διακήρυξη Φιλίας» με το θηρίο.. Και κάθε φορά που η Τουρκία διέκοπτε τις εργασίες του Έργου με έντονη στρατιωτική παρουσία, η αντίδραση της Ελληνικής Κυβέρνησης περιοριζόταν στο διμερή .. διάλογο γιατί δεν είναι η κατάλληλη ώρα για αντιδράσεις. Μάλιστα, τον περασμένο Ιούνιο 2025, αρκέστηκε σε μια … υπενθύμιση της αναφοράς του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου το 2019!
Τις προάλλες, η Ευρ. Επιτροπή και η Ύπατη Εκπρόσωπος της ΕΕ επανέλαβαν για πολλοστή φορά την στήριξη τους στο Έργο και για την ολοκλήρωσή του. Προέκυψαν κι οι δηλώσεις ενός Υπουργού στην Κύπρο ότι ο ίδιος θεωρεί το Έργο ως μη βιώσιμο, άποψη που δεν ανατρέπει την σαφή κι επαναλαμβανόμενη θέση της Ευρ. Επιτροπής ότι το Έργο είναι οικονομικά βιώσιμο και που η Κυπριακή Δημοκρατία οφείλει να έχει ως σταθερή πυξίδα. Είναι όμως «περίεργο» που στην Αθήνα έγινε τόσος θόρυβος για αυτή τη δήλωση, ενώ «κρύβονται» στο δίλημμα «πόλεμος ή διάλογος με υποχωρήσεις» κάθε φορά που ο τουρκικός επεκτατισμός παρεμβαίνει ακρωτηριάζοντας εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην Ανατ. Μεσόγειο. Κι όπως ο τουρκικός επεκτατισμός μετονομάστηκε «γεωπολιτικό ρίσκο», έτσι κι η εμμονική υποχωρητική ατολμία της αθηναϊκής ελίτ κρύβεται κι αλλάζει ονόματα υπό τις πλέον ευνοϊκές συνθήκες. Όμως, ο Ελληνισμός δεν σώζεται έτσι, αλλά απαξιώνεται.
Κώστας Μαυρίδης,
Ευρωβουλευτής, ΔΗΚΟ – S&D
