Του Γιώργου Περδίκη*
Σε συνέντευξη του στον κυριακάτικο Φιλελεύθερο, ο υπουργός Περιβάλλοντος κ. Καδής μίλησε για «σαράντα χρόνια ολιγωρία στον Ακάμα». Κάλεσε τις περιβαλλοντικές οργανώσεις να προσαρμοστούν στις πραγματικότητες και να «βάλουν νερό στο κρασί τους».
Έλα όμως που για εμάς αυτά τα σαράντα χρόνια ήταν οκνηρίας ή ολιγωρίας αλλά χρόνια σκληρών αγώνων για την σωτηρία της χερσονήσου από την καταστροφική μανία των ανθρώπων και των κυβερνήσεων. Όταν ξεκινήσαμε – πριν σαράντα χρόνια – ο Ακάμας ήταν το πεδίο στρατιωτικών ασκήσεων και βολών των Βρετανών, υπήρχαν έτοιμα τα σχέδια για μεγάλα τουριστικά συγκροτήματα στην καρδιά του Ακάμα – στην τοποθεσία Φοντάνα Αμορόζα στην ανατολική ακτή – και στην παραλία ωοτοκίας των χελώνων του είδους Chelonia mydas και Caretta – Caretta στην Τοξέφτρα στην περιοχή του Αγ. Γεωργίου της Πέγειας, στη δυτική ακτή της χερσονήσου. Ακόμα δεν είχε καταργηθεί η τουριστική – παραθεριστική ζώνη στην περιοχή της Λάρας – περιοχή ωοτοκίας των χελώνων όπου και το κέντρο του προγράμματος προστασίας των θαλάσσιων χελώνων στη Κύπρο – και δεν είχε εγκαταλειφθεί ο σχεδιασμός για ένα αυτοκινητόδρομο που θα ένωνε παραλιακά την Πέγεια με την Πόλη Χρυσοχούς μέσα από το δάσος του Ακάμα.
Ο Ακάμας στις αρχές της δεκαετίας του 80 ήταν η επομένη παραλιακή περιοχή όπου προοριζόταν να εφαρμοστεί το αναπτυξιακό μοντέλο που όλοι τότε θεωρούσαν «θαυματουργό». Οι μπουλντόζες είχαν αρχίσει το έργο τους προετοιμάζοντας το πεδίο. Να θυμίσω το περιστατικό παράνομης αμμοληψίας από την παραλία της Τοξέφτρας, από τον τότε Μητροπολίτη Πάφου και σήμερα Αρχιεπίσκοπο Κύπρου;
«Γνωρίζω την περιοχή από την περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων περί τα τέλη της δεκαετίας του 80 και από τότε ασχολούμαι με αυτή ανελλιπώς ως φοιτητής, ερευνητής , επιστήμονας και τώρα ως υπουργός» είπε ο κ. Καδής στον συντάκτη της εφημερίδας.
Η δική μας η ασχολία ήταν κάπως διαφορετική αυτά τα σαράντα χρόνια που άλλοι ίσως έμειναν στην ολιγωρία. Αυτό σκεφτόμουν την περασμένη εβδομάδα καθώς ατένιζα την παραλία της Τοξέφτρας από τον Αγ. Γεώργιο της Πέγειας, έχοντας πρώτα περάσει από τις Θαλασσινές Σπηλιές και τον κόλπο Μανίκι όπου πριν λίγα χρόνια (κι όχι το μακρινό 1980) αυτή η κυβέρνηση επέτρεψε και χρηματοδότησε (μέσω του κατάπτυστου προγράμματος των «χρυσών διαβατηρίων») την αλόγιστη οικιστική- τουριστική ανάπτυξη που κατέστρεψε ανεπανόρθωτα το περιβάλλον.
Πόσες φορές κυνηγηθήκαμε από την Αστυνομία (προσωπικά πέρασα δύο νύκτες στα κρατητήρια) και όχι μόνο;
Έχουμε και λέμε: παρακολούθηση από την ΚΥΠ ως να είμασταν εγκληματίες, απειλές από τάχα αγανακτισμένους κατοίκους (δύο από εμάς τραυματίστηκαν από πετροπόλεμο των τραμπούκων των developers), δολιοφθορές και φθορά περιουσίας (σε έναν από εμάς έκαψαν το αυτοκίνητο και αποπειράθηκαν να κάψουν και το σπίτι), αναρίθμητες ώρες δουλειάς , κόποι και έξοδα για να διώξουμε τους Άγγλους από τον Ακάμα και να σταματήσουμε τις μπουλντόζες της λεγόμενης ανάπτυξης κοκ. Κι όλα αυτά τα βάσανα, οι κόποι και οι κίνδυνοι για ένα όραμα – το Εθνικό Πάρκο Ακάμα. Το οποίο αυτή η κυβέρνησή το έχει υποβαθμίσει σε protected landscape /seascape και ο υπουργός αποκαλεί «Εθνικό Δασικό Πάρκο», στο ίδιο επίπεδο δηλαδή που βάζει η κυπριακή νομοθεσία το πάρκο της Ακαδημίας στη Λευκωσία.
Όταν μιλά λοιπόν ο κ. υπουργός για ολιγωρία πιθανόν να κρίνει «εξ ιδίων τα αλλότρια» όντας υπουργός μιας κυβέρνησης που είναι στην εξουσία στο 1/5 τουλάχιστον του χρόνου που διέρρευσε και κατά τη διάρκεια της θητείας της έγιναν και γίνονται πολλά εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος της Κύπρου, εν γένει και ειδικά στον Ακάμα.
Όσο για εμάς, προφανώς έχουμε περάσει πολλά – πέραν των μελετών και των ερευνών – που δεν μας επιτρέπουν να πίνουμε νερωμένο το κρασί μας. Παίρνουμε λοιπόν ως ακτιβιστές στην αρχή της τρίτης ηλικίας και πάλιν το πανό και κατεβαίνουμε στο δρόμο: «Κάτω τα χέρια από τον Ακάμα»
*τέως βουλευτής Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών