Του Νίκου Σολωμού*
Ήτανε 25 Ιανουαρίου 2015 όπου μια νέα κυβέρνηση εκλέγεται στην Ελλάδα. Μια κυβέρνηση που με την εκλογή της έφερνε μαζί και το σύνθημα της ανανέωσης, μιας νέας πνοής, της αλλαγής εναντία στο κατεστημένο. Μιας νέας κυβέρνησης που αντικατέστησε αυτή του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του ΓΑΠ, του Καραμανλή, του Σημίτη, αυτή της διαφθοράς, της διαπλοκής και της μίζας… Είναι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, της ζωής, της ελπίδας…
Αρχικά όμως, ας πάμε λίγα χρόνια πιο πριν… Ήτανε Μάιος του 2010, όπου σε μια συνεδρίαση του ΔΝΤ, αποκαλύφθηκε με τον πιο προδοτικό και εγκληματικό τρόπο, η απόλυτη εξαπάτηση του ελληνικού λαού, ολόκληρου του ελληνικού έθνους. Ήταν η στιγμή που οι κύριοι – άπληστοι τραπεζίτες πήραν χοντρές μίζες για να αγοράσουν «τάχα» ομόλογα από τις ευρωπαϊκές τράπεζες.
Ομόλογα τα οποία θα ανακεφαλαιοποιούνταν στη συνέχεια, όπως ήταν φυσικό και για κάποιους αναμενόμενο, από το υστέρημα του απλού Έλληνα φορολογούμενου. Το ελληνικό μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση – βουνό (των €110 και βάλεδις) ήταν πλέον γεγονός. Τόσο καιρό όμως, όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις έβαζαν το λιθαράκι τους για την σταδιακή καταστροφή της Ελλάδας. Τρανταχτό παράδειγμα, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, όπου αποτελούσαν το δίδυμο της ολικής καταστροφής για την Ελλάδα. Ένα δίδυμο, που όμοιο του, δεν θυμάμαι να υπήρξε ξανά… Οι Σαμαροβενιζέλοι λοιπόν, αυτό το ακτύπητο δίδυμο – twin parolin για να μιλάμε την γλώσσα του τζόγου – «έπαιξαν» το μέλλον των επόμενων γενεών στη ρωσική ρουλέτα. Σε μια ρουλέτα – επιτροπή που ακούει στο όνομα Τρόϊκα, [τρώει(κα), σε ελεύθερη μετάφραση], που αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η Τρόϊκα λοιπόν, είναι αυτή που προσπαθεί με διάφορους τρόπους να βγάλει τις χώρες από την οικονομική κρίση. Στην ουσία δίνοντας κάποιο δάνειο για να μην καταρρεύσουν οικονομικά οι χώρες που συμμετέχουν σε τέτοια προγράμματα και ταυτόχρονα, προσπαθώντας να τις κάνει να «λειτουργούν σωστά» με κατάλληλα μέτρα, κατάλληλες ρυθμίσεις και με μακροπρόθεσμη – ως συνήθως – εξυγίανση των δημοσιονομικώντων εν λόγω χωρών. Με άλλα λόγια, αυτό το μακροπρόθεσμο δάνειο τις πλείστες φορές, είναι μη βιώσιμο για την ίδια την χώρα που λαμβάνει οικονομική βοήθεια. Καλή ώρα η περίπτωση της Ελλάδας, της άμαξας που την σέρνουνε τρία άλογα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αυτοί οι Σαμαροβενιζέλοι, ήταν αυτοί που προωθούσαν προς μιας ευρύτερης αποδοχή κυβερνήσεων, που ουσιαστικά οδηγούσανστη μόνιμη υποδούλωση της Ελλάδας, αρκεί να διασώζονταν οι ίδιοι τους. Και όπως κυλούσε η καθημερινότητα και τα χρόνια που περνούσαν, το δημόσιο χρέος ολοένα και αυξανόταν ανησυχητικά, μέχρι που έγινε δυσβάστακτο…
Μόλις πέντε μήνες μετά την 25η Ιανουαρίου 2015, ο ασκός του Αιόλου άνοιξε για τα καλά και πλέον η όλη κατάσταση οδηγείται σε επικίνδυνες εξελίξεις για τη χώρα. Άραγε, αυτή η δανειακή σύμβαση πόσο θετικά λειτούργησε υπέρ της Ελλάδας έτσι ώστε να βγει από την οικονομική κρίση και να μπορεί να τα «βγάζει πέρα» μόνη της; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, είναι η απάντηση. Με τη μη αποδοχή των προτάσεων της ελληνικής κυβέρνησης για παράταση του δανειστικού προγράμματος και με την ταυτόχρονη εξαγγελία του δημοψηφίσματος, δύο είναι τα ερωτήματα που θα πρέπει να προβληματίζουν τον απλό Έλληνα πολίτη. Το πρώτο, κατά πόσο θέλουμε να παραμείνουν στο ευρώ ή να επιστρέψουμε στη δραχμή; Και το δεύτερο, κατά πόσο θέλουμε να ταλαιπωρηθούμε για 2 – 3 χρόνια τώρα εμείς οι ίδιοι ή αν θέλουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας να παραμείνουν υπόδουλοι στους οποιουσδήποτε δανειστές;Ότι ήταν να κάνουν φυσικά οι Σαμαροβενιζέλοι το έκαναν και με το παραπάνω μάλιστα. Και αυτό που έκαναν είναι πως συνειδητά, παράδωσαν επίσημα, μια χαοτική κατάσταση στον Αλέξη Τσίπρα.Όπως όλοι οι προκάτοχοι του Αλέξη Τσίπρα έπαιζαν ρωσική ρουλέτα, έτσι και ο νυν, μόλις έκανε alling!
Είναι κάποιες στιγμές, κάποιες φορές, όπου οι καταστάσεις και τα διάφορα συστήματα φθάνουν στα όρια τους.Έτσι και η δημοκρατία, έφθασε στα δικά της όρια. Το ίδιο και η υπομονή, η ανοχή, αλλά και η αγωνία όλων των Ελλήνων. Ο κόμπος όμως στην ευρωζώνη και γενικά στην υπόλοιπη Ευρώπη έφθασε στο κτένι, έφθασε στο τέλος των ψευδαισθήσεων και με αυτό ο κόσμος ξύπνησε
Λένε ότι δεν μπορείς να ανακαλύψεις νέους ωκεανούς αν δεν απομακρυνθείς από τη στεριά. Στην πραγματικότητα, έτσι είναι τα πράγματα… Πρέπει να είσαι τολμηρός, να ψάχνεις για παρθένες εκτάσεις, καινούργιους τόπους και εκεί να επενδύεις. Να επενδύεις με νέες, «φρέσκες» και καινοτόμες ιδέες και που θα μπορείς σιγά – σιγά να τις επιβάλεις και να τις εισάγεις στις αγορές.
Με υπομονή, αλλά και επιμονή, με όρεξη και με δουλειά. Γιατί όπως είπε και ο Οδυσσέας Ελύτης: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».
* Περιβαλλοντολόγος – Υποψήφιος Διδάκτωρ Σχολής Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ