Του Γιώργου Περδίκη*
«Σ’ αναζητώ μ ‘ένα βιολί κι ένα φεγγάρι, λείπει το όνειρο, εσύ και το δοξάρι», ακούγεται στο ράδιο η σπαρακτική φωνή του Μητροπάνου. Λίγα λεπτά πριν στις ειδήσεις ανακοινώθηκε το οριστικό ναυάγιο (για άλλη μια φορά) της προοπτικής για κοινή εκλογική παρουσία της αντιπολίτευσης στις προσεχείς προεδρικές εκλογές.
Όπως έγραψα σε προηγούμενες δημόσιες παρεμβάσεις μου (η τελευταία μόλις πριν μια βδομάδα) η ιστορία ξεκίνησε εξ αρχής στραβά, με εκείνη την απερίγραπτη γκάφα της εκλογής προέδρου της Βουλής και παραχώρησης στο ΕΛΑΜ προεδρίας κοινοβουλευτικής επιτροπής. Οι υπεύθυνοι της πρώτης μεγάλης αποτυχίας της αντιπολίτευσης μπορεί μεν να παραδέχονται – τάχα – το λάθος τους, αλλά δεν φαίνεται να έχουν κάνει την αυτοκριτική τους. Με άλλα λόγια δεν αναζητήθηκαν οι βαθύτερες αιτίες αυτού του λάθους. Ούτε κατάλαβαν την σημασία του: έστειλε ένα πρώτο ισχυρό μήνυμα στην κοινωνία ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Πως να τους εμπιστευθείς να κυβερνήσουν πάλιν. Το Μαρί είναι ακόμα νωπό στην μνήμη της κοινωνίας.
Στην συνέχεια μπήκαν σε ένα παιγνίδι αναζήτησης υποψηφίου (ας πούμε το «δοξάρι»), γυρίζοντας στην πλάτη στο βασικό ζητούμενο: να αναζητήσουν την κοινή τους συμφωνία και να καταθέσουν στην κοινωνία ένα πειστικό όραμα (ας πούμε το «όνειρο»). Αυτό που δεν κατανόησαν κάποιοι – ιδιαίτερα στην Αριστερά – είναι ότι το αντιδεξιό αφήγημα – που λειτούργησε την εποχή του «Λαϊκού Μετώπου» το 1976 – δεν είναι αρκετό πλέον εν έτη 2022. Δεν εμπνέει, δεν πείθει. Οι πολίτες δεν ενθουσιάζονται πλέον από εύηχα συνθήματα – «να φράξουμε το δρόμο στη δεξιά και στους πραξικοπηματίες», «ΝΑΤΟ – CIA – ΠΡΟΔΟΣΙΑ» κλπ. – που λειτουργούν στο θυμικό και στα κομματικά αντανακλαστικά και αναζητούν συγκεκριμένα, πεζά και ρεαλιστικά μέτρα και έργα που θα βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους. Και είναι έτοιμοι φαίνεται να εμπιστευτούν εκείνους τους ανθρώπους που νομίζουν ότι μπορούν να υλοποιήσουν το έργο αυτό.
Οι περίφημες συγκλίσεις που διαφήμιζαν ως δεδομένες οι ηγέτες των κόμματων ΔΗΚΟ – ΑΚΕΛ έμειναν άγνωστες και αθώρητες από το την κοινωνία. Εγώ ισχυρίζομαι ότι δεν υπήρξαν ποτέ, κι αυτός είναι και ένας από τους λόγους που δεν βρέθηκε υποψήφιος να τις εκφράσει και να τις υποστηρίξει σε ένα προεκλογικό αγώνα.
Από τη δική μου για παράδειγμα πλευρά θα ήθελα να ξέρω ποια είναι ήταν η σύγκλιση των ΔΗΚΟ – ΑΚΕΛ σε μια σειρά θεμάτων που χαρακτηρίζουν τις θέσεις του Κινήματος Οικολόγων. Ας δούμε κάποια παραδείγματα αντλώντας τυχαία από την αποθήκη των οικολογικών θέσεων/προτάσεων: Για παράδειγμα για την Οριζόντια ψηφοφορία το ΑΚΕΛ είναι κάθετα αρνητικό, το ΔΗΚΟ το συζητά. Στο ίδιο πεδίο ενδιαφέροντος αξίζει να θυμηθούμε ότι το ΔΗΚΟ υποστηρίζει την απλή αναλογική, που την κατήργησε το 2015 η συνεργασία ΑΚΕΛ – ΔΗΣΥ. Στην θεσμοθέτηση του Ανεξάρτητου Φορέα Περιβάλλοντος /Υφυπουργείο Περιβάλλοντος το ΔΗΚΟ είναι θετικό, το ΑΚΕΛ δηλώνει σκεπτικό. Αντίθετα στο Ταμείο Πράσινης Ανάπτυξης το ΔΗΚΟ είναι αρνητικό και το ΑΚΕΛ θετικό. Στην κατάργηση των προνομίων των πρώην αξιωματούχων και τα δυο κόμματα είναι αρνητικά. Το ίδιο και στην πρότασή των Οικολόγων για τις εξουσίες της Αρχής Αντιμετώπισης της Διαφοράς κοκ.
Είναι γι’ αυτό που έχουμε ζητήσει από τις ηγεσίες των δύο κομμάτων να καταθέσουν το σχολιασμό τους επί των προγραμματικών θέσεων των Οικολόγων για να δούμε τελικά που υπάρχουν οι συγκλίσεις/αποκλίσεις κι αν υπάρχει περιθώριο για συμφωνία σε ένα κοινό πρόγραμμά κυβερνητικής πολιτικής.
Και αφού μιλούμε για τους Οικολόγους είναι καιρός να ξεκαθαρίσουν κι αυτοί τους στόχους σε σχέση με τις Προεδρικές εκλογές: Αντικειμενικός σκοπός είναι η Πράσινη αλλαγή της κυβέρνησης που ερμηνεύεται σε πράσινο πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας και πράσινη συμμετοχή στο υπουργικό συμβούλιο. Παράλληλα πρέπει να διατηρηθεί η αξιοπρέπεια και η ανεξαρτησία του Κινήματος. Δεν είμαστε η «πράσινη» ουρά ή το δεκανίκι κανενός.
Τώρα άρχισαν να μιλούν όλοι με λογικές δεύτερου γύρου. Να μην ξεχνούν όμως ότι τα δεδομένα του δευτέρου γύρου, τα διαμορφώνει εν πολλοίς η κατάστασή που θα δημιουργήσει η μάχη για τον πρώτο γύρο των εκλογών. Για κάποιους μπορεί να λείψει η πεζίνα, για να θυμηθούμε την ιστορική φράση του αείμνηστου Α. Γαλανού. και των ιδιοκτητών τους.
Γιώργος Περδίκης,
Μέλος Πολιτικής Επιτροπής,
Κίνημα Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών