Νίκος Καζαντζάκης 1883 – 1957
Όχι πια αδικίες
Ή όλοι να πεινούν και να κρυώνουν ή όλοι να τρώνε και να ντύνονται.
Δεν μπορούμε, Κύριε, να βάλουμε δικαιοσύνη στον κόσμο;
Ποτέ ο καιρός για μένα δεν μπόρεσε να μπαλσαμώσει τις πληγές μου, ποτέ δεν καταδέχτηκα να του δώσω το δικαίωμα αυτό γιατί ξέρω πως η ψυχή μου δεν είναι από άμμο παρά από μπρούντζο…
Θέατρο, και έχουμε θεωρείο και βλέπουμε και συνάμα είμαστε κι εμείς μες στη σκηνή και παριστάνουμε. Θεατές και θεατρίνοι.
Ξέρω πως η ζωή είναι μια σπίθα που λάμπει μια στιγμή ανάμεσα σε δυό ατέλειωτες νύχτες….Όλα μάταια, και μόνο η πράξη, σαν το κρασί, μας ξεγελάει και μας σηκώνει λίγο.
Κι έχε το νου σου, μην πληγώσεις την καρδιά και του πιο ταπεινού, γιατί μπορεί να’μαι εκεί μέσα.
Έλεγα : Κι αν όλοι πέφτουν στην παγίδα, εγώ δεν θα πέσω, από αηδία και περηφάνια.
Χρέος μου είναι να κάνω ό,τι κανένας δεν με υποχρεώνει να κάνω, να φορτώνομαι όλες τις αμαρτίες και να φυτρώνω όπου κανένας δεν με σπέρνει.
Τι ευτυχία να μην έχεις θέληση, να μην λες εγώ, να μη θυμάσαι ποιος είσαι, πως σε λένε …
Ποιό’ναι πιο απάνω από τα λόγια; Η πράξη.
Ποιό’ναι απάνω από την πράξη; Η σιωπή.
Εγώ’ μαι το σκουλήκι, εσύ, όλοι οι άνθρωποι που σουρνόμαστε στη γης. Αγώνας, αγώνας, ανήφορος, πόνος πολύς, αγνότητα, φτώχεια, αγάπη, κλάματα, πείνα και γύμνια.
Δεν πιστεύω παρά στα θάματα της καρδιάς, μη μου ζητάς παραπάνω, δεν μπορώ.