Η ρύπανση δεν μετακομίζει

Του Γιώργου Περδίκη*

«Η κοινωνία της ρύπανσης δεν καθαρίζεται, ανατρέπεται», έγραφαν οι αφίσες της Οικολογικής Παρέμβασης Θεσσαλονίκης με φόντο τις καμένες δεξαμενές της Jet Oil. Για όσους δεν θα θυμούνται το περιστατικό, τον Φεβρουάριο του 1986 η Θεσσαλονίκη έζησε μια τρομακτική καταστροφή. Για οκτώ εικοσιτετράωρα καίγονταν οι δεξαμενές του τερματικού πετρελαιοειδών της  εταιρείας Jet Oil, προκαλώντας ένα τεράστιο τοξικό νέφος που έπνιξε την πόλη και ένα πρωτοφανή πανικό στους κάτοικους.

Έζησα τα γεγονότα ως φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Οι κάτοικοι ξενυχτούσαν στα πάρκα έτοιμοι να φύγουν  ή -όσοι μπορούσαν – εγκατέλειπαν την πόλη σχηματίζοντας τεράστιες ουρές αυτοκινήτων.

Λοιπόν, θυμήθηκα το περιστατικό αυτό, όταν τις προάλλες διάβαζα την ανοικτή επιστολή της πρωτοβουλίας «κοινότητες εν δράσει» προς τον υπουργό Γεωργίας , Αγροτικής Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος κ. Καδή, σχετικά με την μετακίνηση του ασφαλτικού εργοστασίου στην περιοχή Μιτσερού-Κατώ Μονής.

Από την άλλη έχω ζήσει από την πρώτη ώρα την προσπάθεια των κατοίκων στην περιοχή Ιδαλίου για να εντοπιστεί- αρχικά- η πηγή της δυσοσμίας και στη συνέχεια να γίνει αντιληπτό από τις αρχές το συγκεκριμένο πρόβλημα.

Όμως δεν μπορώ να συναινέσω -όπως δυστυχώς βλέπω να κάνουν κάποιοι όψιμοι εργολάβοι/συνήγοροι του υπουργού- με την λογική της μεταφοράς του προβλήματος σε μια άλλη βεβαρημένη περιοχή. Τα ρυπογονα εργοστάσια πρέπει να κλείνουν, όχι να μετακινούνται σε άλλη θέση. Η ρύπανση δεν μετακινείται, καταργείται.

Πόσο μάλλον που ο υπουργός παραδέχεται ότι η περιοχή είναι ήδη βεβαρημένη και η ζωή είναι αφόρητη για τους κατοίκους. Υπόσχεται έργα για περιορισμό της ρύπανσης από τα κτηνοτροφικά απόβλητα, τα σφαγεία, τα λατομεία, τα εργοστάσια , τις κτηνοτροφικές μονάδες κλπ. Ξεχνά ότι όλα αυτά δημιουργήθηκαν με κυβερνητικές αποφάσεις και λόγω της αδυναμίας του κράτους (δεν μιλώ μόνο για την παρούσα κυβέρνηση) να ελέγξει αδειοδοτημένες εγκαταστάσεις. Και την παρανομία.

Ποιο άραγε κράτος θα ελέγξει τη νέα πηγή ρύπανσης που θα εγκατασταθεί στην περιοχή; Αυτό που επέτρεψε και ανέχθηκε τόσες ρυπογόνες παρανομίες ; Αρκεί κανείς να ανατρέξει στην κατάθεση μου ενώπιον της ερευνητικής επιτροπής για το σφαγείο Cypra και στο πόρισμα της ίδιας επιτροπής.

Και τι θα γίνει με το ασφαλτικό εργοστάσιο που ρυπαίνει; Μα είναι απλό. Αφού ρυπαίνει, να κλείσει. «Πρώτα η υγεία» δεν λέμε τώρα και 2 χρόνια; Με βάση αυτή την αρχή δαπανήθηκαν πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια σε μέτρα πρόληψης. Γιατί ξαφνικά σκεφθήκαμε το οικονομικό κόστος των αποζημιώσεων από το κλείσιμο ενός εργοστασίου στην προοπτική μιας συνολικής λύσης του προβλήματος; Ας αξιοποιήσουν την βοήθεια των πανεπιστημιακών -που προς τιμήν τους δεν δέχτηκαν να παίξουν το ρόλο του νεροκουβαλητή της κυβέρνησης- στην διαμόρφωση μιας στρατηγικής διαχείρισης της εγκατάστασης και λειτουργίας ασφαλτικών μονάδων με κύριο γνώμονα την προστασία του περιβάλλοντος και την υγεία των ανθρώπων και όχι τη σχέση κόστους-όφελος των λογιστικών της κάθε επιχείρησης.

Προσωπικά, μετα από μια πορεία στον οικολογικό ακτιβισμό που ξεκινά από την Θεσσαλονίκη του 1986  και φτάνει μέχρι σήμερα, δεν μπορώ να υποστηρίξω αποφάσεις της όποιας κυβέρνησης που ακολουθούν το δόγμα «φορτώνω τη ρύπανση στον πιο αδύναμο να αντιδράσει». Αλλά για την έννοια της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.

Τέως βουλευτής του Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών