Κοινωνική ανάλυση της Γιώτας Αναστασάκη
Κάνοντας ένα ταξίδι στο παρελθόν και στην εφηβική μας ηλικία, σε πρώτη φάση θα διαπιστώσουμε πως τότε ήταν η περίοδος της ξεγνοιασιάς και της ηρεμίας όπου ζούσαμε μακριά από τα άγχη, τις έγνοιες και τις φροντίδες. Μεγαλώνοντας και όταν η ζωή μας έδειξε το σκληρό της πρόσωπο μυθοποιήσαμε τη σχολική περίοδο και την κλειδώσαμε στο μυαλό μας ως ότι καλύτερο έχουμε ζήσει.
Σε μια δεύτερη ανάγνωση, όμως, θα συνειδητοποιήσουμε πως ακόμη και τότε είχαμε τους δικούς μας προβληματισμούς και κοινωνικά ζητήματα που βέβαια δε συγκρίνονται σε καμία περίπτωση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η νέα γενιά στη σημερινή εποχή.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως είναι η ζωή των εφήβων; Έχετε προσπαθήσει ποτέ να μπείτε στη θέση τους και να εξερευνήσετε τον κόσμο τους; Όλοι οι ενήλικες θεωρούμε ότι οι νέοι βιώνουν μια πραγματικότητα άνευ άγχους και φροντίδων και μάλιστα ευχόμαστε να βρεθούμε έστω και για λίγο στη θέση τους, πράγμα που αν το καλοσκεφτούμε ίσως τελικά το αναιρέσουμε.
Ας δούμε λίγο τη ζωή μέσα από τα δικά τους τα μάτια!
Το σχολείο αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας μας και όσο η κοινωνία των ενηλίκων γίνεται χειρότερη τόσο και η σχολική κοινωνία εξαθλιώνεται. Στα σχολεία υπάρχουν κάθε κόπιας νέοι, από τα ηθικά, ήσυχα και συνεσταλμένα παιδιά μέχρι τους “αλήτες”, τους αντάρτες και τους δημοφιλείς. Όλες αυτές οι αντιφατικές προσωπικότητες είναι αναγκαίο να συνυπάρξουν σε ένα χώρο, να συνεργάζονται και να ανταπεξέρχονται σε όλες τις υποχρεώσεις τους.
Δυστυχώς, οι υπεύθυνοι του κράτους έχουν στόχο να δημιουργήσουν μηχανοκίνητα ρομπότ, χωρίς πρωτοβουλίες και κυρίως χωρίς προσωπικότητα, έρμαια των βιομηχανιών και της κουλτούρας που οι ίδιοι θέλουν να περάσουν.Φυσικά, για να επιτευχθεί αυτό έχουν φροντίσει να βομβαρδίζουν καθημερινά τα παιδιά με πλήθος διαφορετικών γνώσεων μέσω μιας εκπαιδευτικής μεθόδου που μόνο αρνητικά αποτελέσματα επιφέρει.
Πως θα νιώθατε εσείς αν καθημερινά επί ένα επτάωρο λαμβάνατε,ακατάπαυστα, πληροφορίες και η ημέρα σας συνεχιζόταν στα απαραίτητα πλέον φροντιστήρια, τα οποία θα ενίσχυαν τις γνώσεις που ήδη, υποτίθεται έχετε μάθει; Και φυσικά η ταλαιπωρία σας δε θα τελείωνε εκεί γιατί θα έπρεπε να μάθετε δύο ξένες γλώσσες αλλά και ηλεκτρονικούς υπολογιστές, για να βρείτε δουλειά αύριο μεθαύριο σε μια χώρα που το 30% του πληθυσμού είναι άνεργο…
Το σύστημα της Παιδείας μας στηρίζεται σε σάπια θεμέλια, με καθηγητές που στερούνται τα δικαιώματά τους και λόγω ψυχολογικής κατάπτωσης αρνούνται να δουλέψουν με θέρμη και ζήλο. Ελάχιστοι είναι οι εκπαιδευτικοί που πραγματικά προσφέρουν στα σχολεία και αυτό το κάνουν καθαρά συνειδησιακά γιατί αντιλαμβάνονται πως η νέα γενιά αποτελεί το μέλλον αυτής της χώρας, και γιατί όχι, τη σωτηρία της.
Είναι πραγματικά απογοητευτική η κατάσταση που βιώνουν οι νέοι γιατί πέρα από το σκληρό πρόγραμμα που υποχρεούνται να ακολουθούν αντιμετωπίζουν και έντονα προβλήματα, ψυχολογικής φύσεως. Βρίσκονται διαρκώς σε συναισθηματικές μεταπτώσεις είτε εξαιτίας των ορμονών είτε λόγω της μιζέριας που εισπράττουν καθημερινά ακόμα και στο σπίτι, καθώς οι γονείς κάνουν το τραγικό λάθος να τους περνούν τα άγχη τους και να τους “χτυπάνε” τον κόπο τους για να τα σπουδάσουν και να τα μεγαλώσουν απαιτώντας την επιτυχία τους καθώς έχουν πέσει στην παγίδα της εποχής που θέλει όλους τους ανθρώπους “Πανεπιστήμονες”.
Αν είστε γονείς εφήβων προστατέψτε τα παιδιά σας και φροντίστε να κατανοήσετε τις ανάγκες και τα προβλήματά τους ! Μην υποτιμάτε ότι τα απασχολεί και μη θεωρείτε τα δικά σας προβλήματα ανώτερα ! Στηρίξτε τα και ακούστε τα ! Το έχουν πραγματικά ανάγκη !