Επικείμενες μειώσεις επιδομάτων

Του Δημοσθένη Στεφανίδη*

Αναφορικά με τις επαπειλούμενες μειώσεις επιδομάτων δημοσίων αργιών, απογευματινής και νυκτερινής βάρδιας οι οποίες χορηγούνται χάριν της ιδιόμορφης άσκησης των καθηκόντων των αντίστοιχων υπαλλήλων, εκτιμώ ότι ακόμα και αν ήθελε κριθεί ότι επιβάλλεται για επιτακτικούς λόγους εξυπηρέτησης της εθνικής οικονομίας, συντρέχει εξόφθαλμη παράβαση του Άρθρου 24.1 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, σύμφωνα με το οποίο «Έκαστος υποχρεούται να συνεισφέρη εις τα δημόσια βάρη αναλόγως των δυνάμεων αυτού» και ως προς το «Έκαστος» και ως προς τις «δυνάμεις» καθότι συντρέχει πρόδηλη στοχοποίηση των κατηγορίας αυτής υπαλλήλων, αφού η εξοικονόμηση του αντίστοιχου ποσού από τη μείωση των επιδομάτων τους θα έπρεπε να επιμερισθεί σε όλους τους πολίτες, ήτοι να ήταν καθολική και πάνδημη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους, συνεπώς υπάρχει άνιση συμμετοχή στα δημόσια βάρη.

Υπογραμμίζω ότι κρίθηκε αντισυνταγματική από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Πορτογαλίας η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού των Δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων, κρίνοντας ότι οι περικοπές αυτές αποτελούν «παραβίαση της αρχής της ισότητας» που περιλαμβάνεται στο πορτογαλικό σύνταγμα, καθώς επιβάλλουν στους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους «επιπλέον θυσίες χωρίς να προβλέπονται αντίστοιχες για το σύνολο των πολιτών».

Όπως λέχθηκε στην απόφαση 2/1997 της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου (ΝΟΜΙΚΟ ΒΗΜΑ 1998, ΤΟΜΟΣ 46, ΣΕΛ. 20, Διοικητική Δίκη 1998, σελ. 1006, Εφημερίδα Ελλήνων Νομικών 1999, σελ. 391, Ελληνική Δικαιοσύνη 1997, σελ. 536): «IV. Με τη διάταξη του άρθρου 4 παρ. 5 του Συντάγματος, που ορίζει ότι «οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους», θεσπίζεται υποχρέωση των Ελλήνων να συνεισφέρουν μεν χωρίς εξαιρέσεις ή διακρίσεις, πλην όμως ανάλογα με τις δυνάμεις τους, ώστε οι οικονομικώς ισχυρότεροι να συνεισφέρουν αναλογικά περισσότερα από τους ασθενέστερους. Φόρο αποτελεί η χρηματική εισφορά πολιτών προς το Κράτος, που έχει ως κύριο σκοπό την κάλυψη γενικώς των δημόσιων δαπανών».

Σημειώνοντας επίσης ότι η Ελλαδική νομολογία κρίθηκε ως μητέρα τροφός της Κυπριακής νομολογίας (Ζίττη v. Κυπριακής Δημοκρατίας (1998) 3 ΑΑΔ 394) παραπέμπω και στην απόφαση 90/2013 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ξάνθης στην οποία λέχθηκε ότι δεν μπορεί να τίθεται στο περιθώριο ο άνθρωπος και να μετατρέπεται ως μέσο για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού της περιστολής των κρατικών δαπανών αλλά και να επιβαρύνονται δυσανάλογα ορισμένες κατηγορίες πολιτών, όπως και στην απόφαση 37/2013 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χίου στην οποία αναφέρθηκε ότι «πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν συγκεκριμένα πρόσωπα, των οποίων η ζωή ανατρέπεται άρδην και τα οποία θυσιάζονται, χάριν των οικονομικών στοχεύσεων της Κυβέρνησης και της περιστολής των κρατικών δαπανών, που αναγορεύονται σε σκοπούς υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος, θέτοντας στο περιθώριο τον άνθρωπο ή μετατρέποντας αυτόν σε μέσο προς επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού».

* Δικηγόρος, Νομικός Σύμβουλος «Λακεδαιμονίων».