Η συζήτηση για ένα νέο lockdown είναι απολύτως ατελέσφορη, ενώ και ένα τοπικό lockdown στην Αττική δεν είναι λειτουργικό. Προέχει η τήρηση των μέτρων από όλους και τον καθένα ξεχωριστά, αλλά και από την πολιτική ηγεσία.
Η ερώτηση βρίσκεται στα χείλη σχεδόν όλων όσων συναντώ αυτές τις μέρες. Ίσως θεωρούν πως, λόγω δουλειάς και επαφών, κάτι περισσότερο ξέρω. «Και για πες μας, πότε θα γίνει το lockdown;», ρωτούν διάφοροι, σχεδόν συνωμοτικά, για να μην ακούσουν από τα πίσω τραπέζια. Άλλοι το κάνουν αυτοσαρκαζόμενοι, αναρωτιούνται «πότε θα μας ξανακλείσουν;». Όλες αυτές οι ερωτήσεις, όμως, έχουν μια κοινή συνισταμένη: την ανησυχία του κόσμου ότι θα ξαναμπούμε σε ένα οριζόντιο lockdown, όπως αυτό του Μαρτίου.
Δεν έχει νόημα να επιχειρηματολογήσει κανείς εκτενώς εναντίον ενός οριζόντιου lockdown σε αυτή τη φάση. Γενικώς, το lockdown δεν έχει κανένα νόημα, πέραν ίσως μιας πρόσκαιρης κάμψης στους επιδημιολογικούς δείκτες. Μετά η κοινωνία, έστω και με κανόνες, θα πρέπει να ανοίξει ξανά.
Το πρόβλημα είναι ότι η ανησυχία για το lockdown και η διαρκής συζήτηση γύρω από αυτό απομακρύνει τη συζήτηση από την ταμπακιέρα, από το πραγματικά επίδικο: την τήρηση των μέτρων, τις μάσκες, τις αποστάσεις, την ατομική υγιεινή. Υπάρχει κόπωση και σε αρκετές περιπτώσεις υπάρχει και χαλάρωση. Αλλά, αυτό δεν δικαιολογεί το συνεχές άγχος για το lockdown. Και αυτό γιατί μένουν πολλά που μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, πριν φτάσουμε σε αυτό το ακραίο σημείο.
Το ίδιο ανούσιο είναι σε αυτή τη φάση και ένα lockdown σε περιοχές της Αττικής. Το περίφημο «Μοντέλο της Μαδρίτης» που κάποιοι ανακάλυψαν ως πανάκεια, με κατά τόπους περιορισμούς σε «κόκκινες γειτονιές» της πόλης, δεν έχει αποδειχθεί πως δουλεύει. Και πώς θα μπορούσε, ακριβώς, να δουλέψει στην Αττική; Για παράδειγμα, ο δήμος Αθηναίων που είναι «κόκκινος» θα μπει σε lockdown και ο δήμος Καλλιθέας όχι; Και αν κάποιος μένει στην Καλλιθέα, αλλά δουλεύει στο κέντρο της Αθήνας τι θα κάνει; Παράλληλα, πώς θα γίνει ένα lockdown σε τοπικό επίπεδο, όταν δεν κλείνουν τα σύνορα της περιφέρειας και επιτρέπονται οι διαπεριφερειακές μετακινήσεις;
Όλα αυτά είναι ερωτήματα όλοι αυτοί που διακινούν συστηματικά και μεθοδικά τα σενάρια για ένα lockdown, τοπικό ή οριζόντιο. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι τα πράγματα είναι καλά με 350 κρούσματα τη μέρα. Αλλά οι διάφοροι επιδημιολόγοι και άλλοι που εύκολα ρίχνουν στο τραπέζι την εναλλακτική του lockdown δεν απαντούν πώς αυτό θα είναι πρακτικά λειτουργικό και εφαρμόσιμο. Διότι, το οριζόντιο lockdown είναι εφαρμόσιμο εξαιρετικά εύκολα. Το κατά τόπους, όμως; Επίσης, έστω ότι αποφασίζεται ένα lockdown σε δύο εβδομάδες και αίρεται μετά από δύο, ήτοι προς τα τέλη Οκτωβρίου. Ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα χρειαστεί ένα νέο lockdown στο τέλος Δεκεμβρίου; Είναι η κοινωνία, αλλά και η οικονομία, ακορντεόν που μπορεί να ανοίγει και να κλείνει, όποτε το θέλει ο οργανοπαίχτης;
Η συζήτηση για το lockdown είναι ατελέσφορη, υπό την έννοια ότι προέχει η εφαρμογή των μέτρων που έχουν ληφθεί. Γίνεται να συζητάμε διαρκώς για κάτι που είναι ύστατη επιλογή, όταν τρεις μέρες πριν έχει ξεκινήσει η εφαρμογή ενός νέου πλέγματος μέτρων; Αντί, λοιπόν, πολλοί να προβληματίζονται για το αν η κυβένρηση «θα μας ξανακλείσει», ας κοιτούν τι κάνουν ως προς την εφαρμογή των μέτρων που τους αναλογούν. Και οι θεσμικοί παράγοντες, πολιτικοί και επιστήμονες, αντί να τροφοδοτούν τη συζήτηση, ας λύσουν προβλήματα, όπως η υπερσυσσώρευση των πολιτών στα Μέσα Μεταφοράς, ο συνωστισμός στις πλατείες και η διαρκής ανάγκη επίδειξης θρησκευτικής ευλάβειας.
Γιατί, βεβαίως, αν δεν κάνουμε όσα πρέπει, τότε οι επιλογές θα είναι ελάχιστες.