Εισαγωγική ομιλία του Προέδρου του ΔΗ.ΚΟ. κ. Μάριου Καρογιάν στο σημερινή Παγκύπριο Συνέδριο του Κόμματος.
Κύριε Πρόεδρε της Κυπριακής Δημοκρατίας,
Αγαπητοί Αρχηγοί και Εκπρόσωποι των Κοινοβουλευτικών Κομμάτων,
Αγαπητοί Σύνεδροι,
Συναγωνίστριες και συναγωνιστές,
Εδώ και τέσσερα σχεδόν χρόνια, όταν στον ουρανό της κυπριακής οικονομίας άρχισε να κρυφοσυννεφκιάζει, το ΔΗ.ΚΟ. επέλεξε και υπηρέτησε με επιμονή και συνέπεια, με σύνεση και υπευθυνότητα τη στρατηγική της εθνικής συνεννόησης.
Της συνένωσης δυνάμεων για την διάσωση της κυπριακής οικονομίας και τη σωτηρία της πατρίδας.
Κύριε Πρόεδρε της Κυπριακής Δημοκρατίας,
Αγαπητοί Αρχηγοί και Εκπρόσωποι των Κοινοβουλευτικών Κομμάτων,
Θέλω και σήμερα από αυτό το βήμα να επαναλάβω και να διαβεβαιώσω τόσο εσάς όσο και τον κυπριακό λαό ότι το ΔΗ.ΚΟ. θα συνεχίσει την πορεία της ευθύνης, την πορεία της εθνικής συνεννόησης, της πολιτικής συναντίληψης, της κοινωνικής συναίνεσης.
Είναι πεποίθηση μας ότι σε αυτούς τους τόσο δύσκολους καιρούς πρέπει να πρυτανεύσουν όσα η συλλογική ευθύνη και η συλλογική αυτογνωσία υπαγορεύουν.
Και όσα το συμφέρον της πατρίδας επιτάσσει.
Επειδή, στην εποχή μας, αυτή την περίοδο της τόσης απαξίωσης της πολιτικής και των πολιτικών από την κοινωνία, τα πολλά λόγια πραγματικά θεωρούνται από τον λαό φτώχεια, δεν προτίθεμαι να καταφύγω σε συνθήματα και μεγαλοστομίες.
Ένα μόνο θέλω να πω:
Το ΔΗ.ΚΟ. έχει πλήρη επίγνωση των ευθυνών και των καθηκόντων του σε αυτή την τόσο κρίσιμη περίοδο για την Κύπρο και τείνει χέρι φιλίας και συνεργασίας προς όλες τις πολιτικές δυνάμεις με μοναδικό στόχο τη σωτηρία της πατρίδας.
Μαζί μπορούμε.
Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε!
Πρέπει να τα καταφέρουμε.
Πρέπει να καταφέρουμε να υπερασπιστούμε και να διεκδικήσουμε τα εθνικά μας δίκαια και μια δίκαιη, λειτουργική και βιώσιμη λύση του κυπριακού προβλήματος που να θέτει τέρμα στην τουρκική κατοχή, την τουρκική στρατιωτική παρουσία, τον εποικισμό και τη διαίρεση της Κύπρου.
Μια λύση που να επανενώνει και να αποκαθιστά τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας και να διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα του λαού της.
Για αυτό ακριβώς το λόγο πρέπει να επιμείνουμε στη θέση για κατάλληλη προετοιμασία και προπαρασκευή της νέας φάσης των διαπραγματεύσεων για το κυπριακό.
Πρέπει η Τουρκία να δώσει απτά δείγματα καλής θέλησης, προτού ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις.
Λέμε ναι στην επανέναρξη το συντομότερο δυνατό των διαπραγματεύσεων για το κυπριακό.
Λέμε ναι στην εξεύρεση το συντομότερο δυνατό μιας δίκαιης, λειτουργικής και βιώσιμης λύσης.
Λέμε όχι σε συνομιλίες χάριν των συνομιλιών.
Λέμε όχι σε συνέχιση μιας άγονης, ατέρμονης και αδιέξοδης διαδικασίας.
Για αυτό ακριβώς το λόγο αξιώνουμε ξεκαθάρισμα τόσο της βάσης της διαδικασίας, όσο και της βάσης της επιδιωκόμενης λύσης, προτού μπούμε σε μια νέα διαδικασία διαπραγματεύσεων.
Πρέπει να καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τη σημερινή οικονομική κρίση.
Να δώσουμε στο λαό μας και ειδικότερα στις νέες γενιές ελπίδα και προοπτική, πρόοδο, ανάπτυξη και ευημερία.
Πρέπει να καταφέρουμε να αποκαταστήσουμε την αξιοπιστία του κράτους και των θεσμών και να εκσυγχρονίσουμε το κράτος, την οικονομία και την κοινωνία.
Πρέπει να τα καταφέρουμε.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να μην τα καταφέρουμε.
Ούτε θα μπορούμε να επικαλεστούμε οποιαδήποτε δικαιολογία αν αποτύχουμε.
Είναι η ώρα, λοιπόν, της συλλογικής ευθύνης. Της συνευθύνης. Της κοινής προσπάθειας για τη σωτηρία της πατρίδας.
Συναγωνίστριες και συναγωνιστές,
Ανήκω σε αυτούς που επέμειναν εξ αρχής ότι το σημερινό Καταστατικό και Ιδεολογικοπολιτικό Συνέδριο θα έπρεπε να προηγηθεί των εκλογών για την ηγεσία του Κόμματος μας.
Πίστευα και πιστεύω ότι, χωρίς τη συζήτηση και τη λήψη αποφάσεων συλλογικής επικαιροποίησης και επιβεβαίωσης των αρχών, των αξιών, των προσανατολισμών, των επιλογών, των στόχων, της δομής, της λειτουργίας και της ιδεολογικής ταυτότητας του κόμματός μας, η αναμέτρηση των οποιωνδήποτε υποψηφίων για την Προεδρία του ΔΗΚΟ θα προσωποποιούσε κρισιμότατης σημασίας στρατηγικά προβλήματα και θα δημιουργούσε βαθειά ρήγματα στην ενότητα των δυνάμεών μας.
Η προσωποποίηση είναι μία βαριά πολιτική ασθένεια που αν δε θεραπευτεί θα οδηγήσει σε πλήρη παρακμή και το κόμμα μας και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.
Όπως σε πλήρη κατάρρευση θα το οδηγήσει η αναπαραγωγή αντιλήψεων, συμπεριφορών, πρακτικών και λειτουργιών που προκάλεσαν τη μεγάλη κρίση αντιπροσωπευτικότητας και αξιοπιστίας των τελευταίων ετών και που η σημερινή σαρωτική οικονομική κρίση ήρθε για να δείξει πόσο βαθειά και μοιραία υπήρξε.
Η οικονομική κρίση ήρθε για να σημάνει την ώρα της αλήθειας.
Τίποτα μετά από αυτή δε μπορεί να μείνει το ίδιο όπως πριν.
Τίποτα όμως δε θα μπορέσει να αλλάξει αν δεν ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας.
Αν δεν συναισθανθούμε τις ευθύνες που μας καταλογίζει η κοινωνία.
Αν δεν αναλάβουμε τις νέες ευθύνες που μας αναλογούν στη νέα εποχή για τη μετατροπή της κρίσης σε ευκαιρία εθνικής συνεννόησης, κοινωνικής συναίνεσης και συνολικού στρατηγικού επαναπροσδιορισμού.
Το ΔΗ.ΚΟ. άρχισε μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές να κινείται αποφασιστικά προς αυτή την κατεύθυνση.
Να καταβάλλει συστηματικές και πεισματικές προσπάθειες να ξεπερασθούν οι διχασμοί του παρελθόντος και να αναληφθούν, πριν να είναι αργά, οι πρωτοβουλίες που θα συνέβαλλαν στην παραγωγή συνθέσεων αναγκαίων για το μέλλον μας.
Με παράπονο θα πω ότι σε αυτή την προσπάθεια το ΔΗ.ΚΟ. έμεινε μόνο του.
Με παρρησία όμως θα αναγνωρίσω όχι μόνο τα δικά μου λάθη αλλά κυρίως το γεγονός ότι και το ΔΗ.ΚΟ. εξακολούθησε να αποτελεί μέρος ενός σε μεγάλο βαθμό απαξιωμένου κοινωνικά και αναποτελεσματικού πολιτικά κομματικού συστήματος.
Συναγωνίστριες , Συναγωνιστές
Ας μη γελιόμαστε.
Πέρα από τις αναμφισβήτητες ευθύνες που βαραίνουν την απελθούσα κυβέρνηση Χριστόφια και τον ίδιο τον προηγούμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, υπάρχουν οι διαχρονικές ευθύνες ενός πολιτικού συστήματος που κυριάρχησε επί σειρά δεκαετιών στηριζόμενο στις πελατειακές σχέσεις.
Μέσα σε αυτές έχασαν την ουσία και την αξία τους οι ιδεολογικές αρχές.
Μέσα από αυτές η διαπλοκή μπόρεσε να διαβρώσει κόμματα και κοινωνία και να διεισδύσει στο Κράτος.
Να μετατρέψει τις πολιτικές σχέσεις σε σχέσεις συναλλαγής και ανταλλαγής αξιωμάτων, ρουσφετιών, χαριστικών ρυθμίσεων.
Σε σχέσεις εκμαυλισμού και εξαγοράς συνειδήσεων και εξαργύρωσης ψήφων.
Σε σχέσεις αλλοίωσης και αλλοτρίωσης του φρονήματος και ανοχής της διαφθοράς και της αδιαφάνειας.
Σε σχέσεις αθέτησης υποσχέσεων και ματαίωσης των προσδοκιών των πολιτών.
Σε σχέσεις υποταγής του πολιτικού στο οικονομικό σύστημα που κανοναρχούσε μία μειοψηφία προνομιούχων και, όπως αποδείχτηκε, ασύδοτων και ασυνείδητων παραγόντων και κερδοσκόπων.
Έτσι οδηγηθήκαμε στην πολιτική κρίση που προηγήθηκε της οικονομικής και ισοπέδωσε ιδεολογικές διαφορές και αξιακές κλίμακες.
Είδαμε τους συμπολίτες μας να γυρίζουν την πλάτη στους πολιτικούς.
Είδαμε τους νέους μας να παίρνουν το δρόμο της εκλογικής αποχής και της πολιτικής αδιαφορίας.
Είδαμε τα κόμματα μας να χάνουν την αξιοπιστία τους και τον καθοδηγητικό τούς ρόλο.
Σηματοδοτώντας την κατάρρευση της Διοίκησης και την παρακμή της Δημοκρατίας μας, η τραγωδία στο Μαρί επιβεβαίωσε την πολιτική απογοήτευση και πυροδότησε την κοινωνική έκρηξη.
Η προσωρινή εκτόνωση της, έν αναμονή της πολιτικής αλλαγής, που επήλθε τελικά στις Προεδρικές εκλογές του περασμένου Φεβρουαρίου, δε σήμαινε τίποτα περισσότερο από μία αναστολή της καταδίκης ενός πολιτικού συστήματος που ολοκλήρωσε τον ιστορικό του κύκλο και εξάντλησε την υπομονή και την ανοχή των πολιτών.
Αν δεν το καταλάβουμε, αν δεν πάρουμε τα μηνύματα των καιρών, το σημερινό κομματικό σύστημα θα συντριβεί από την κοινωνία.
Όχι μόνο από την οργή της.
Αλλά πρωτίστως από την ανάγκη της να εκφρασθεί από αυθεντικότερα, αντιπροσωπευτικότερα, πιο σύγχρονα και πειστικά σχήματα.
Μακάρι η ηγεσία να ήταν το μόνο πρόβλημα των σημερινών κομμάτων!
Μακάρι να άρχιζε και να τέλειωνε εκεί το ζήτημα της πολιτικής και οικονομικής μας κρίσης.
Όποιος το πιστεύει είτε το κάνει εκ του πονηρού είτε δεν αντιλαμβάνεται το διακύβευμα.
Απλώς το ξορκίζει,
Το φενακίζει,
Το κρύβει κάτω από το χαλί.
Άρα δε μπορεί να το διαχειρισθεί.
Το κόβει και το ράβει στα μέτρα του για να το χρησιμοποιήσει ως πρόσχημα και όχημα φιλοδοξιών και σκοπιμοτήτων.
Συναγωνίστριες και Συναγωνιστές,
Ας μη κοροϊδευόμαστε.
Οι εξελίξεις μας ξεπέρασαν.
Και μαζί με αυτές θα μας ξεπεράσει και ο λαός μας.
Εκτός αν αποφασίσουμε να αλλάξουμε, να εκφράσουμε το νέο, να συγκρουστούμε με το παλιό.
Να απαλλαγούμε από τις κακοδαιμονίες του παρελθόντος,
Να αποτινάξουμε τις ιδεοληψίες και τις προκαταλήψεις που αναπαράγουν μιζέριες και άγονες αντιπαραθέσεις.
Να σταματήσουμε την εσωστρέφεια που κάνει τον αυτισμό χαρακτηριστικό της πολιτικής μας ζωής.
Να ξαναχτίσουμε τη συνοχή μας πάνω στις νέες βάσεις που απαιτεί η κοινωνική απαίτηση για σύνθετες και ριζικές λύσεις των πολλαπλών και δραματικών προβλημάτων της πατρίδας μας και του λαού της.
Να τα αντιμετωπίσουμε με ρεαλισμό αλλά και φαντασία.
Να συγκρουστούμε με τα αίτια που τα γεννούν και τα γενικεύουν.
Να απαντήσουμε επιτέλους στο αμείλικτο ερώτημα που θέτουν:
είμαστε διατεθειμένοι να έρθουμε σε ρήξη με τα κατεστημένα συμφέροντα που συνευθύνονται για την κατάσταση που βιώνει καθημερινά ο λαός μας;
Ή
θέλουμε να παραμείνουμε εγκλωβισμένοι στην άνευ προηγουμένου και εκτός ελέγχου διαπλοκή που εκκόλαψε το πολιτικό μας σύστημα και προκάλεσε την κρίση;
Θύμα αυτής της διαπλοκής υπήρξε η οικονομία μας,
Θύμα αυτής της διαπλοκής υπήρξε το τραπεζικό μας σύστημα,
Θύμα αυτής της διαπλοκής υπήρξε η κηδεμονευόμενη σήμερα Δημοκρατία μας,
Θύμα της ίδιας διαπλοκής είναι η μεσαία τάξη της Κύπρου, η πλειοψηφία δηλαδή του λαού της.
Αυτή που είδε τις καταθέσεις να κουρεύονται, τα ομόλογα να απαξιώνονται, τους κόπους μίας ζωής να εξανεμίζονται.
Θέλουμε τα κόμματα να γίνουν όπλο για την καταπολέμησή της ή εργαλείο για την αναπαραγωγή και την ισχυροποίησή της;
Θέλουμε το πολιτικό μας σύστημα να απελευθερωθεί από τα δεσμά της ή να πέσει και το ίδιο θύμα του θανατηφόρου εναγκαλισμού της;
Συναγωνίστριες και Συναγωνιστές
Το ΔΗ.ΚΟ. ανήκει στο Κέντρο.
Στο χώρο δηλαδή, ο σκληρός ιδεολογικός πυρήνας του οποίου είναι η πίστη στην αυτονομία της πολιτικής, η προσήλωση στην κοινωνική δικαιοσύνη και την κοινωνική συνοχή και η εμπιστοσύνη στις αρετές της μικτής οικονομίας.
Ελευθερία στην ιδιωτική πρωτοβουλία – συνοχή, αλληλεγγύη και ευημερία στην κοινωνία
Αυτό ήταν και παραμένει το μήνυμά του.
Στο όνομα αυτών των αξιών ιδρύθηκε το ΔΗ.ΚΟ.
Με αυτές τις αρχές ανδρώθηκε,
κυριάρχησε,
και κυβέρνησε κάνοντας θαύματα.
Όμως όταν αυτά συντελέστηκαν, νέες συνθήκες διαμορφώθηκαν.
Νέες κοινωνικές δυνάμεις αναπτύχθηκαν.
Νέες προτεραιότητες επικράτησαν.
Τα δυναμικά τμήματα της κοινωνίας χειραφετήθηκαν από το Κράτος και απομακρύνθηκαν από το Κέντρο.
Αν όχι ιδεολογικά, σίγουρα πάντως εκλογικά.
Η Κύπρος ακολούθησε τα χνάρια της Δυτικής Ευρώπης όπου ανέκαθεν κυριαρχούσε ο δικομματισμός και το Κέντρο περιορίζονταν σε ρυθμιστικό ενίοτε πάντα όμως δευτερεύοντα ρόλο.
Στην Κύπρο το Κέντρο άντεξε χάρις στο ΔΗ.ΚΟ., τις χαρισματικές ηγεσίες του, την ακτινοβολία της μακαριακής παράδοσης και τη σημασία του εθνικού ζητήματος,
Διατήρησε μία δεσπόζουσα θέση ως ρυθμιστικός παράγοντας πολιτικών ισορροπιών και ως αναγκαίος κρίκος για τη διαμόρφωση κυβερνητικών πλειοψηφιών και συνθηκών πολιτικής σταθερότητας.
Έπαψε όμως και εδώ να ασκεί ιδεολογική ηγεμονία.
Επένδυε κυρίως στην εμβέλεια των ηγετών του.
Η έκλειψη του Σπύρου Κυπριανού και του Τάσσου Παπαδόπουλου από το πολιτικό προσκήνιο άφησε πίσω της ένα δυσαναπλήρωτο κενό.
Η συμμετοχή στην εξουσία λειτούργησε ως ενοποιητικός παράγοντας.
Αλλά ταυτόχρονα ήταν ένας ανασταλτικός παράγοντας για την εδραίωση του ΔΗ.ΚΟ. ως δυναμικού κοινωνικού κινήματος με σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά.
Περιορίστηκε στη διαχείριση πελατειακών σχέσεων που όμως μείωναν τη δυναμική του και έφθειραν την ιδεολογική του υπόσταση.
Τα μεγάλα κόμματα εξουσίας μπόρεσαν έτσι να αναπτυχθούν επωφελούμενα της συρρίκνωσης του Κέντρου και της απώλειας βασικών στοιχείων της ταυτότητας του ΔΗ.ΚΟ.
Μακριά από την εξουσία το ΔΗ.ΚΟ. δε μπόρεσε να ξαναβρεί το δρόμο της πολιτικής αυτονομίας.
Μετεξελίχθηκε σε ένα κόμμα αξιωματούχων με ανταγωνιστικές σχέσεις και προσωπικές ατζέντες χωρίς αξιακές αναφορές και στρατηγικές θέσεις έξω από αυτές που σχετίζονταν με το κυπριακό και όριζαν τη διακριτή ταυτότητα του στο πολιτικό σκηνικό.
Η δυναμική του παρελθόντος του εξαντλήθηκε μπροστά στις νέες μεγάλες κοινωνικές και οικονομικές προτεραιότητες που απασχολούσαν τον κυπριακό λαό και υπαγορεύονταν από το νέο διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης.
Δε μπόρεσε ούτε στην άνοδο του νεοφιλελευθερισμού να αντισταθεί ούτε στην πόλωση που στέρησε από το Κέντρο και ιδιαίτερα από το ΔΗ.ΚΟ. σημαντικά τμήματα της ανερχόμενης μεσαίας τάξης.
Όπως ήδη συνέβαινε στην Ευρώπη στο χώρο του Κέντρου έπαψαν να παράγονται αξιόπιστες και διαφοροποιημένες εναλλακτικές προτάσεις.
Ακόμα και η κάποτε κραταιά σοσιαλδημοκρατία είχε αρχίσει να δύει μετά την άσκηση μιας μακρόχρονης εξουσίας που την είχε μεταμορφώσει σε μη εναλλακτική δύναμη.
Ωσάν ο χώρος του να μην είχε τίποτα πια το διαφορετικό να πει και να κάνει για τα καθημερινά και τα μεγάλα σύγχρονα προβλήματα.
Το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης βρήκε έτσι το χώρο του Κέντρου ανοχύρωτο μπροστά στην κυριαρχία των αγορών και την επέλαση του λαϊκισμού της άκρας δεξιάς και της νεοκομμουνιστικής αριστεράς.
Ταυτόχρονα όμως η ασυδοσία των αγορών και τα αδιέξοδα των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων επανέφεραν στην επικαιρότητα την ανάγκη ενίσχυσης του ρόλου του Κράτους και ρύθμισης των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων.
Η ιδεολογία του κοινωνικού Κέντρου που προσδιορίζει την ταυτότητα του ΔΗ.ΚΟ. έχει ξανά τις αντικειμενικές προϋποθέσεις να κυριαρχήσει.
Τα λόγια που μόλις ακούσαμε από τον Χάνες Σβόποτα, λόγια που περικλείουν το όραμα και τους στοχασμούς των σύγχρονων ευρωπαϊκών δυνάμεων του κοινωνικού Κέντρου, φωτίζουν τις προοπτικές μας.
Τονίζουν ακόμα περισσότερο την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της ιδεολογίας μας, ανάληψης πρωτοβουλιών για την αναδιοργάνωση του πολιτικού συστήματος και άρθρωσης ενός νέου πολιτικού και προγραμματικού λόγου.
Όποιος τον διατυπώσει, θα μπορέσει να ξαναδώσει στην πολιτική το αμφισβητούμενο νόημά της, να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών και να ξαναγεννήσει την ελπίδα τους για ένα καλύτερο, δικαιότερο και παραγωγικότερο μέλλον.
Όποιος δεν τα καταφέρει, θα παραμείνει μέρος της κρίσης του φθίνοντος πολιτικού συστήματος και θα εξαφανισθεί μαζί του.
Νέες δυνάμεις θα ξεπηδήσουν και θα το προσπεράσουν.
Αυτή είναι η πρόκληση των καιρών
Αυτό πρέπει να γίνει το στοίχημά μας.
Και αυτό το στοίχημα πρέπει να το κερδίσουμε.
Και θα το κερδίσουμε.
Μαζί με τις δημιουργικές δυνάμεις του λαού μας, μαζί με τις νέες δυνάμεις της κοινωνίας μας, τους νέους και τις νέες μας που με τη δημιουργική τους ορμή, το επιστημονικό και τεχνολογικό τους υπόβαθρό, τις καινοτόμες ιδέες τους, μπορούν να αναλάβουν πρωταγωνιστικούς ρόλους στη μεγάλη προσπάθεια για τη δημιουργία του μέλλοντος που αξίζει στην Κύπρο και το λαό της.
Συναγωνίστριες και Συναγωνιστές
Έχουμε τρείς επιλογές.
Η πρώτη είναι να συνεχίσουμε σα να μη συμβαίνει τίποτα στη χώρα και τον κόσμο μας δίνοντας μάχες οπισθοφυλακής για τη νομή της εξουσίας, τη συντήρηση των δυνάμεων της κομματικής πελατείας και την ικανοποίηση των προσωπικών μας μωροφιλοδοξιών
Η δεύτερη είναι να μείνουμε μεσοστρατίς, άβουλοι, αμήχανοι και μοιραίοι, αρκούμενοι σε μεσοβέζικες λύσεις, μίζερες καταστάσεις και μετριοκρατικές αντιλήψεις.
Να αφήσουμε, δηλαδή, το χρόνο να αποφασίσει πότε θα μας διαλύσει ως εκπροσώπους ενός κοινωνικού κενού και ενός ιδεολογικού τίποτα.
Η τρίτη επιλογή είναι η πιο δύσκολη αλλά και η μόνη ελπιδοφόρα.
Είναι η επιλογή της αλλαγής και της ανατροπής.
Της αλλαγής και της ανατροπής της κομματικής ρουτίνας,
Της οργανωτικής αδράνειας,
Της προσωπικής ασυνέπειας,
Της ιδεολογικής χαλαρότητας,
Της προγραμματικής αφάνειας,
Της πολιτικής γήρανσης,
Της συλλογικής εσωστρέφειας.
Είναι η επιλογή της συλλογικής προσπάθειας να ανακτηθεί ο καθοριστικός ρόλος του ΔΗ.ΚΟ.
Όχι μόνο στο εκλογικό αλλά και στο στρατηγικό για την πατρίδα μας επίπεδο, της εξόδου από την κρίση και της επιστροφής στην ανάπτυξη.
Η προσπάθεια αυτή μπορεί να πετύχει υπό ένα και μόνο όρο.
Υπό τον όρο του μετασχηματισμού του ΔΗ.ΚΟ. σε παραγωγό ρεαλιστικών προτάσεων και λύσεων που να αντιστοιχούν σε πραγματικά προβλήματα, να αξιοποιούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματά μας και να ανταποκρίνονται στις προσδοκίες της πλειοψηφίας του λαού μας και ιδιαίτερα των νεώτερων γενεών του.
Υπό τον όρο, δηλαδή, ότι θα φτιάξουμε τα πολιτικά εργαλεία με τα οποία το ΔΗ.ΚΟ. θα μπορέσει να ξαναγίνει αυτό που υπήρξε:
Μία εμπροσθοφυλακή των δημιουργικών δυνάμεων της πατρίδας μας,
Μία αυθεντική έκφραση της μεσαίας τάξης,
Ένας σκαπανέας που θα ανοίξει το δρόμο της ανασύνταξής της και της ανάκαμψής της,
Μία εγγύηση για ένα νέο τρόπο διακυβέρνησης και ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης που θα καθιστά βιώσιμη την επιθυμητή δίκαιη επίλυση του εθνικού μας ζητήματος και εφικτή την ευημερία του λαού μας.
Η εκπλήρωση αυτού του όρου είναι ο στόχος του σημερινού μας Συνεδρίου.
Πρέπει η σημερινή μέρα να γίνει η αφετηρία μιας νέας πορείας για την ανανέωση του ΔΗ.ΚΟ., τη δημιουργία ενός νέου Κέντρου, την οικοδόμηση μίας νέας Κύπρου.
Έχουμε τις αρχές πάνω στις οποίες μπορούμε να στηριχτούμε για να ξαναχτίσουμε το αύριο.
Είναι η πίστη μας στην αποτελεσματικότητα και τη δικαιοσύνη μίας μεικτής οικονομίας και μίας σύγχρονης Διοίκησης.
Θα πρέπει να γίνει η στρατηγική μας για την απελευθέρωσή μας από τη διαπλοκή και την αδιαφάνεια.
Πάνω στην πάταξη της διαπλοκής και της διαφθοράς μπορεί να οικοδομηθεί η ενότητά μας και η περηφάνια μας.
Χωρίς ισχυρό κοινωνικό Κράτος δεν υπάρχει ισχυρή οικονομία.
Χωρίς ισχυρό δίκτυ κοινωνικής προστασίας δεν υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική συνοχή.
Χωρίς στοχευμένη κοινωνική πολιτική δεν υπάρχει οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη.
Χωρίς ανταγωνιστική ιδιωτική πρωτοβουλία, όχι φυσικά με όρους ασυδοσίας και κερδοσκοπίας, ούτε με μονοπωλιακές και ολιγαρχικές στρατηγικές, δεν υπάρχει ισχυρό Κράτος.
Χωρίς κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη δεν υπάρχει ούτε Κράτος ούτε οικονομία.
Αυτός πρέπει να γίνει ο κοινός ιδεολογικός τόπος μας.
Η αρχή ενός διάλογου για την προοπτική μας στη μετά το μνημόνιο εποχή,
Η βάση για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με την τήρηση του οποίου η κρίση θα μετατραπεί πράγματι σε ευκαιρία ενός νέου δυναμικού και νικηφόρου ξεκινήματος,
Η βάση για την εθνική συνεννόηση, την κοινωνική συναίνεση, και την παλλαϊκή εξόρμηση στο μέλλον.
Συναγωνίστριες, Συναγωνιστές
Σήμερα οι αξίες της διαρκούς και απρόσκοπτης ανάπτυξης της οικονομίας μας πάνω στις οποίες στηριχθήκαμε τις τελευταίες δεκαετίες δοκιμάζονται κάτω από την πίεση της παγκοσμιοποίησης και της διεθνούς κρίσης χρέους που επιβάλουν τη λιτότητα, απειλούν το κοινωνικό Κράτος, συρρικνώνουν τη μεσαία τάξη.
Πορευτήκαμε μέχρι σήμερα πιστεύοντας στις αρχές ενός κοινωνικού φιλελευθερισμού που αποδείχθηκε ευάλωτος στην επιθετική συμπεριφορά και τις συνθήκες που δημιούργησαν οι δυνάμεις της αγοράς που ο ίδιος απελευθέρωσε.
Μπορεί να θριάμβευσε έναντι του δογματικού κομμουνισμού και του υπαρκτού σοσιαλισμού που κατέρρευσαν υπό το βάρος της αναπτυξιακής αναποτελεσματικότητάς τους, αλλά δεν φαίνεται να μπορεί ούτε ο ίδιος να υπερασπισθεί αποτελεσματικότερα της κατακτήσεις του.
Υποχρεώνεται να συμβιβαστεί με την πτώση του βιοτικού επιπέδου, τον περιορισμό της κατανάλωσης, τη μείωση των δαπανών που απαιτεί η λειτουργία ενός ισχυρού Κράτους Πρόνοιας.
Στέκει αμήχανος μπροστά στα νέα φαινόμενα της εποχής, όπως είναι η γήρανση του πληθυσμού, η επέκταση της οικονομικής μετανάστευσης, η αδυναμία χρηματοδότησης των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων και των κοινωνικών υποδομών.
Μεταξύ της πραγματικής και της εικονικής οικονομίας των αυτονομημένων και ανεξέλεγκτων χρηματοοικονομικών συστημάτων υπάρχει σήμερα ένα χάος συγκρουόμενων συμφερόντων που αν δε γεφυρωθεί, ούτε η παγκόσμια οικονομία πρόκειται να ισορροπήσει, ούτε οι οικονομικά ασθενέστερες χώρες θα μπορέσουν να αντέξουν τις επιθέσεις της διεθνούς κερδοσκοπίας.
Αντιθέτως, θα εξακολουθούν νέες φούσκες να απειλούν τη σταθεροποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και νέες εκπλήξεις, όπως αυτή του κουρέματος των καταθέσεων, να γίνονται πραγματικότητα αναιρώντας αδιαπραγμάτευτες αρχές οικονομικής συμπεριφοράς και κοινωνικής ψυχολογίας.
Ποιος λίγους μήνες νωρίτερα θα μπορούσε να φανταστεί ότι η αρχή της αποταμίευσης θα καταλύονταν μέσα σε μία Ευρωπαϊκή Ένωση που εν πολλοίς οικοδομήθηκε χάρις στην εμπιστοσύνη των καταθετών της στο χρηματοπιστωτικό σύστημά της;
Αν η Κύπρος είχε την ατυχία να αποτελέσει το πρώτο πείραμα μετάθεσης στις πλάτες των πολιτών της του βάρους της διάσωσης των τραπεζών της, τίποτα δεν εγγυάται ότι το σημερινό παράδειγμά της δε θα αποτελέσει το αυριανό υπόδειγμα για όλη την ευρωζώνη.
Ούτως ή άλλως, η βιωσιμότητα της σήμερα αποτελεί ένα ανοιχτό ερώτημα που πολλαπλασιάζει την κοινωνική και οικονομική ανασφάλεια των λαών.
Στην αφιλόξενη αγκαλιά της γιγαντώνεται όχι μόνο ο ευρωσκεπτικισμός, αλλά και όλος αυτός ο γενικευόμενος λαϊκισμός που σε ευρωπαϊκό επίπεδο κλονίζει τις σχέσεις των πολιτών με τα μεταπολεμικά πολιτικά συστήματα εξουσίας.
Στην Κύπρο τρέφαμε μέχρι πρότινος την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσαμε να αποτελέσουμε μία παγκόσμια εξαίρεση.
Συνεχίσαμε να επενδύουμε στον τομέα των υπηρεσιών παραιτούμενοι κάθε άλλης παραγωγικής προσπάθειας που θα έδινε στην οικονομία μας ένα διαφορετικό στρατηγικό βάθος και μεγαλύτερη αυτάρκεια.
Μετατρέψαμε τις καταναλωτικές δαπάνες σε μοχλό μίας άναρχης ανάπτυξης.
Χρησιμοποιήσαμε το τραπεζικό μας σύστημα ως οργανωτικό βραχίονα αδηφάγων κατεστημένων και καταστήσαμε τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες κέντρο μίας άνευ προηγουμένου και εκτός ελέγχου διαπλοκής.
Υποτάξαμε τις πολιτικές μας θέσεις στις πελατειακές σχέσεις διογκώνοντας κατά τον πλέον αντιπαραγωγικό και γραφειοκρατικό τρόπο τη Δημόσια Διοίκηση και τους Ημικρατικούς οργανισμούς.
Πανηγυρίσαμε για την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΟΝΕ, αλλά ουδόλως αντιληφθήκαμε τις ανάγκες προσαρμογής που το νέο περιβάλλον μας γεννούσε.
Εξακολουθήσαμε να κινούμαστε σε διπλωματικό επίπεδο ωσάν τίποτα να μην είχε αλλάξει στη δυναμική των πραγμάτων και τους συσχετισμούς των δυνάμεων.
Παραμείναμε ακίνητοι παρατηρητές των εξελίξεων στην εθνική μας υπόθεση όταν όλα γύρω μας μεταβάλλονταν περιθωριοποιώντας το ρόλο μας στην περιοχή.
Αντιμετωπίσαμε τη διεθνή οικονομική κρίση λες και δεν μας αφορούσε άμεσα.
Καλλιεργήσαμε και εδώ τις ψευδαισθήσεις που μας άφησαν εκτεθειμένους σε ακραίους κινδύνους.
Χάσαμε πολύτιμο χρόνο για τη λήψη προληπτικών μέτρων θωράκισης της οικονομίας μας και τελικά βρεθήκαμε σαν τις μωρές παρθένες απροετοίμαστοι και ανυποψίαστοι την κρίσιμη ώρα της τελικής διαπραγμάτευσης για τη σωτηρία της οικονομίας μας. Χρόνια τώρα αποτυγχάναμε στις εξετάσεις αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητας, ενώ παριστάναμε τους ξένοιαστους καβαλάρηδες της ευημερίας χωρίς να καταλαβαίνουμε πόσο πήλινα ήταν τα πόδια με τα οποία καλπάζαμε.
Η οικονομική κατάρρευση ήλθε ως συνέπεια της κατάρρευσης του πολιτικού μας συστήματος.
Όχι ως αίτιο της.
Ουδεμία πολιτική δύναμη είχε πάρει στα σοβαρά όλες τις ενδείξεις παρακμής του κομματικού μας συστήματος.
Κι αυτή η αδιαφορία για τη σημασία των μηνυμάτων δυσαρέσκειας και αποστασιοποίησης των πολιτών εξόργισε ακόμα περισσότερο την κοινή γνώμη.
Απλώς η βουβή οργή της εξερράγει όταν μετά το Μαρί διαπίστωσε τη σαθρότητα του Κράτους μας και ξανά όταν κατάλαβε, με την υποχρεωτική προσφυγή στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό στήριξης, ότι το οικονομικό μας θαύμα είχε εξαιρεθεί μαζί με τη φούσκα της πλασματικής μας ευημερίας.
Ασφαλώς, ο καταλογισμός των ευθυνών στους αυτουργούς της χρεοκοπίας του τραπεζικού συστήματος και εν μέρει των δημόσιων οικονομικών μας θα εξευμενίσει ως ένα βαθμό το λαϊκό αίσθημα.
Γι’ αυτό και η τιμωρία των ενόχων αποτελεί προϋπόθεση κάθε άλλης προσπάθειας ανασύνταξης και εξόδου από την κρίση.
Υπάρχουν, όμως, και οι μεγάλοι αυτουργοί και συναυτουργοί στο έγκλημα που διεπράχθη εναντίον του κυπριακού λαού, που δεν πρέπει ούτε να ξεχασθούν, ούτε να τούς επιτραπεί να ξαναδράσουν απεργαζόμενοι άλλα δεινά για την πατρίδα μας.
Τους βλέπουμε να καιροφυλακτούν. Αλίμονο αν υπαγορεύσουν οι εγκληματίες τους όρους του νέου οικονομικού παιγνιδιού.
Ο λαός απαιτεί επαναφορά των αρχών και των κανόνων της ηθικής, της πολιτικής δεοντολογίας και της διαφάνειας.
Απαιτεί εντιμότητα, εντιμότητα, εντιμότητα στην πολιτική και γενικότερα στη δημόσια ζωή.
Ο λαός απαιτεί κάθαρση. Τίποτε λιγότερο.
Και σίγουρα δεν θα ικανοποιηθεί με οτιδήποτε λιγότερο.
Συναγωνίστριες, Συναγωνιστές
Οι αρχές μας ξαναγίνονται επίκαιρες παντού.
Επανέρχονται στο επίκεντρο των διεθνών συζητήσεων και των ευρωπαϊκών αναζητήσεων της διαφυγής από το φαύλο κύκλο: ασύδοτη αγορά- αυστηρή λιτότητα- οικονομική ύφεση.
Μπροστά στα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού, τη χρεοκοπία του υπαρκτού σοσιαλισμού και την απειλή που συνιστά ο καλπασμός του ακροδεξιού λαϊκισμού και της νέο-κομμουνιστικής δημαγωγίας, ο δρόμος του Κέντρου μπορεί να γίνει ο κεντρικός δρόμος εξόδου από την κρίση και απομάκρυνσης από πλάνες και ψευαισθήσεις.
Πολύ περισσότερο που στην Κύπρο υπάρχει το ζωντανό ακόμα παράδειγμα των επιτυχημένων κυβερνήσεων του Σπύρου Κυπριανού και του Τάσου Παπαδόπουλου.
Τι δεν υπάρχει όμως και τι πρέπει επειγόντως να υπάρξει;
Πρέπει να υπάρξει το πολιτικό όργανο που θα μετουσιώσει τις αρχές μας σε πολιτικό πρόγραμμα προσαρμοσμένο στις συνθήκες που δημιουργήθηκαν μετά την κατάρρευση του προηγούμενου μοντέλου ανάπτυξης και διακυβέρνησης.
Κακά τα ψέματα.
Με γκρίνιες, διαρκείς αμφισβητήσεις και εσωκομματικές τριβές δεν φτιάχνονται κόμματα ούτε ανακτώνται οι σχέσεις εμπιστοσύνης με τους πολίτες.
Με παλαιοκομματικές μεθόδους αναπαραγωγής και ανακύκλωσης είτε των προσωπικών είτε των εκλογικών πελατειακών σχέσεων ούτε το κεφάλαιο της αξιοπιστίας μας αυξάνεται – το αντίθετο μάλιστα – ούτε ένα πλαίσιο σταθερών και δυναμικών κοινωνικών συμμαχιών δημιουργείται.
Αν οι οργανώσεις μας δεν πάψουν να λειτουργούν με τη λογική των πελατειακών δικτύων κι αν οι σχέσεις με τις τοπικές κοινωνίες δεν αποκτήσουν το ουσιαστικότερο περιεχόμενο μίας επικοινωνίας για την αναζήτηση λυσιτελών προτάσεων και συγκεκριμένων επιλογών, θα συρρικνωθούν σε ένα μικρόκοσμο ξένο προς τις αγωνίες και τα προβλήματα των πολιτών.
Χρειάζεται να αναδιοργανωθούν ως εργαστήρια πολιτικής συμμετοχής, ιδεολογικής συγκρότησης και κοινωνικής αλληλεγγύης, ώστε να δώσουν πραγματικό νόημα στην ύπαρξή τους.
Να γίνουν πρότυπα ηθικής διάπλασης και αξιοκρατικής συμπεριφοράς. Πρότυπα ανιδιοτελούς προσφοράς, εντιμότητας και άδολου πατριωτισμού.
Αλλιώς θα γίνουν αντικείμενα πολιτικής απαξίωσης και κοινωνικής απομόνωσης.
Πολλώ δε μάλλον που υπό το καθεστώς της οικονομικής κρίσης η κοινωνική ανοχή απέναντι στον παλαιοκομματισμό έχει τελειώσει. Όπως έχει τελειώσει επίσης και η ανοχή απέναντι στα όποια κατεστημένα και ισχυρά συμφέροντα.
Συναγωνίστριες και Συναγωνιστές,
Παρά την κρίση, η Κύπρος μπορεί να κερδίσει γρήγορα τη μάχη για το μέλλον της. Ναι, μπορεί.
Αρκεί να εκσυγχρονίσει το πολιτικό σύστημα, να απελευθερώσει τις δυνάμεις της και να αξιοποιήσει τις δυνατότητές της.
Δυνατότητες που υπάρχουν αντικειμενικά αλλά θα χαθούν αν δεν αναπτυχθούν στρατηγικά.
Είναι πρώτα από όλα το ανθρώπινο δυναμικό, το εκπαιδευτικό του επίπεδο, η τεχνογνωσία του, η εμπειρία του, οι επιδόσεις που του επέτρεψαν να αναδείξει την Κύπρο σε διεθνές επιχειρηματικό κέντρο.
Είναι το χρηματοπιστωτικό της σύστημα που, παρά τα πλήγματα που δέχτηκε, μπορεί ακόμα να λειτουργήσει ως πυλώνας της κυπριακής οικονομίας.
Είναι η τουριστική βιομηχανία που εξακολουθεί να αναπτύσσεται και να είναι σε θέση να αναβαθμίζει συνεχώς τα προϊόντα της.
Είναι οι υποδομές στην παιδεία, την υγεία και την πρόνοια που μπορούν να στηρίξουν την πολιτική της για μετατροπή του νησιού μας σε ιατρικό, επιστημονικά και ερευνητικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής της.
Είναι το υψηλό επίπεδο των προσφερομένων υπηρεσιών που επιτρέπει την εξυπηρέτηση του εγχώριου και διεθνούς επιχειρηματικού κόσμου.
Είναι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και οι τεχνολογικές καινοτομίες που παράγουν προστιθέμενη αξία και παραγωγικές δυνατότητες.
Είναι η ανερχόμενη ναυτιλία μας που αυξάνει το Εθνικό Εισόδημα και προσθέτει στρατηγικά πλεονεκτήματα στον τόπο μας.
Είναι ο νέος φυσικός μας πλούτος που αποτελεί σταθερή πηγή αισιοδοξίας για την ανάκαμψη της οικονομίας μας και τη δημιουργία πρωτογενούς παραγωγικής βάσης πρωτοφανούς για την Κύπρο μεγέθους.
Είναι τέλος η προοπτική που ανοίγει ο ρόλος της Κύπρου ως στρατηγικής σημασίας για την Ευρώπη ενεργειακού κόμβου με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται για την ενίσχυση της ασφάλειάς της και την ευημερία της.
Μένει οι δυνατότητες αυτές να γίνουν πολιτικές οντότητες και κοινωνικές πραγματικότητες.
Να γίνουν στρατηγικές προτεραιότητες για το ΔΗ.ΚΟ. και λόγος της αναβάπτισής του σε ένα νέο οραματισμό για την πολιτική του αποστολή στην νέα εποχή.
Συναγωνίστριες και Συναγωνιστές
Το πλήθος των νέων μελών που γράφτηκαν στο κόμμα μας για να συμμετάσχουν στις εκλογικές μας διαδικασίες της 1ης Δεκεμβρίου δίνουν το μέτρο της εμβέλειας που μπορεί να αποκτήσει αν μετεξελιχθεί σε ένα κύτταρο δημοκρατίας και δημιουργίας ικανό να αφουγκραστεί το λαό, να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα των καιρών, να στοιχειοθετήσει τις θέσεις που θα πείσουν για τη σοβαρότητά τους, τη συστηματικότητά τους, την πληρότητά τους και πάνω από όλα για την καθαρότητά τους.
Η μεγάλη μας πρόκληση είναι να ξανακάνουμε το χώρο μας, το χώρο του Κέντρου, τη δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί τη διαχείριση των σημερινών κρίσιμων προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο τόπος.
Που μπορεί να εγγυηθεί τη διαχείριση υπό συνθήκες αρμονικής συνεργασίας και συνέργειας των ανταγωνιστικών ιδιωτικών συμφερόντων, με τρόπο που να υπηρετεί το κοινό καλό και να παράγει το δημόσιο συμφέρον.
Που θα ξανακάνει το Κέντρο πρωταγωνιστή του μετασχηματισμού του πολιτικού μας συστήματος και χώρο όπου δεν χωρούν μισόλογα, αοριστολογίες, υστεροβουλίες, εσωστρέφειες, ασυνέπειες λόγων και πράξεων.
Τα αμέσως επόμενα χρόνια θα είναι τα κρισιμότερα της ιστορίας μας μετά το 1974.
Θα είναι τα χρόνια που θα κρίνουν κυριολεκτικά το μέλλον της Κύπρου, το αύριο του λαού της, το μέλλον των παιδιών του.
Θα κρίνουν την εθνική μας υπόσταση, τη βιωσιμότητα της ανάπτυξής μας, τη συνοχή της κοινωνίας μας.
Κι όλα αυτά μέσα σ’ έναν ιστορικά ελάχιστο χρόνο, για να μην πω σε χρόνο μηδέν.
Τίποτα δεν είναι πια δεδομένο.
Τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
Τίποτα δεν είναι αναμφισβήτητο.
Όλα, όμως, εξαρτώνται από εμάς.
Εξαρτώνται από τη συνείδηση, την υπευθυνότητα, την αποφασιστικότητα και την πειθαρχία που θα δείξουμε σε μια προσπάθεια αποτροπής κάθε είδους επιστροφής στο νοσηρό παρελθόν των προσωπικών βλέψεων, των άγονων ανταγωνισμών, της υπονομευτικής εσωστρέφειας, της ιδιοτέλειας και τους ευτελισμού της πολιτικής.
Όπως είπα πρόσφατα και στην Κεντρική Επιτροπή, χρωστάμε στον τόπο μας ένα κόμμα που θα γίνει το καμάρι του, το παράδειγμα και ο οδηγός του.
Η πηγή της έμπνευσής του.
Ο λόγος της αισιοδοξίας του.
Χρωστάμε στον τόπο μας και κυρίως στον κόσμο του ΔΗ.ΚΟ. ένα Κόμμα ενωμένο και δυνατό.
Η ενότητα και η συνοχή του Κόμματός μας είναι το πρώτο ζητούμενο, το πρώτο καθήκον, το υπέρτατο ατομικό και συλλογικό μας χρέος.
Τα τεχνητά ζιζάνια του διχασμού και της διάσπασης πρέπει να καταπολεμηθούν.
Είναι η ώρα της συναδέλφωσης, της συναγωνιστικότητας, της συντροφικότητας.
Η ώρα που πρέπει το ΔΗ.ΚΟ. να ξανατεθεί στις βάσεις της πολιτικής ηθικής
Η ώρα της ενότητας.
Η ώρα των μεγάλων αρχών, των μεγάλων αξιών, των υψηλών αρετών, της αποκατάστασης της πολιτικής ηθικής και δεοντολογίας ως θεμελιακής βάσης της λειτουργίας του ΔΗ.ΚΟ.
Το ΔΗ.ΚΟ. μέσα σε αυτή τη νέα εποχή έχει να διαδραματίσει ένα αυξημένο ρόλο.
Να επαναφέρει πρωτίστως στο πολιτικό σύστημα την ηθική.
Να ξαναδώσει στο πολιτικό σύστημα αξιοπιστία και όραμα.
Με γνώμονα αυτό το καθήκον σας καλώ τώρα να αξιολογήσετε τις προτάσεις μας, να καταθέσετε τις δικές σας, να αποφασίσετε τις καταστατικές αλλαγές που θα επιτρέψουν στο Κόμμα μας να φέρει σε πέρας τη δύσκολη, πράγματι, αποστολή του.
Πιστεύω, είναι πεποίθηση μου, ότι σήμερα όλοι εδώ θα επαναβεβαιώσουμε τις πολιτικές και ιδεολογικές μας αρχές, ρίζες και καταβολές και θα προχωρήσουμε και στη νέα εποχή ως ΔΥΝΑΜΗ ΕΥΘΥΝΗΣ με τη ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ, με την Κύπρο στην καρδιά και το βλέμμα στο μέλλον!