Του Κώστα Μαυρίδη
Το δίλημμα που τέθηκε στην κοινή γνώμη – με ό,τι φοβερά αρνητικό συνεπάγεται κάθε περίπτωση- ήταν απλό: «είτε παίρνουμε €10 δις μέσω Μνημονίου (Τρόικα), είτε τυπώνουμε δικό μας νόμισμα». Αρκετοί βουλευτές μάλιστα προέταξαν το εξής λογικοφανή: «Βρείτε μου 10 δις και θα απορρίψω το Μνημόνιο».
Στην πραγματικότητα, η Τρόικα, λόγω τεραστίων συμφερόντων, δρομολόγησε μέσω αλλεπάλληλων εκβιασμών (κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, έξοδος από την Ευρωζώνη κ.ά.) να μας «γωνιάσει» στη μια και μοναδική επιλογή, εκείνην που μας έφτιαξε η ίδια.
Πέραν λοιπόν από τις βαρύτατες ευθύνες προηγούμενων κυβερνώντων, προκύπτει ένα κρίσιμο ερώτημα που αφορά τους τελευταίους μήνες και το ΜΕΛΛΟΝ: Φτάσαμε στο Μνημόνιο παρά τις άοκνες προσπάθειες της Κυβέρνησης να εξεύρει πορεία εκτός Τρόικας; Ή, μήπως, η διαπραγματευτική ομάδα κινήθηκε με πολιτική προ-δέσμευση εντός Τρόικας;
Όποια και να ήταν η τακτική, δυνατόν το αποτέλεσμα να ήταν το σημερινό (μπορεί και όχι).
Ωστόσο, εάν καταλήξαμε στην Τρόικα επειδή εξαρχής αυτό υιοθέτησε η διαπραγματευτική μας ομάδα, σημαίνει ότι τους τελευταίους μήνες παίχτηκε ένα επικοινωνιακό θέατρο με την κοινή γνώμη άλλα να νομίζει, ενώ στην πραγματικότητα επικράτησε το «τράβαμε [στην Τρόικα] τζαι ας κλαίω».
Έχουμε υποδείξει ξανά τα «κενά» στον τρόπο που διαχειριστήκαμε σημαντικές πτυχές π.χ. τον ρωσικό παράγοντα, το θέμα της συστημικότητας των καταθέσεων κ.ά. Συνεχίζουν όμως να συσσωρεύονται πολλά αναπάντητα ερωτήματα που συνηγορούν ότι το αποτέλεσμα να είχε δρομολογηθεί εκ των προτέρων π.χ. είναι προς το συμφέρον της Κύπρου ότι ΟΛΑ τα πρόσωπα στην διαπραγματευτική ομάδα ανήκουν στην ίδια γνωστή πολιτική σχολή που απορρίφθηκε προ καιρού;
Ποιος πείθεται πως, ενώ ο αρμόδιος Υπουργός ανέμενε ζήτημα κουρέματος καταθέσεων στο Eurogroup, ανέμενε ότι η αντιπρόταση για φορολόγηση των τόκων στις καταθέσεις θα γινόταν αποδεκτή; Εκτός και αν θεωρούσε ότι καθώς το Eurogroup απειλούσε να μας κόψει τα πόδια, η δική μας αντιπρόταση να μας κόψουν το νύχι θα γινόταν αποδεκτή ως συμμετρικά ανάλογη;
Είναι περίεργο που προβάλλονται υποστηρικτικά επιχειρήματα σήμερα, όταν πλέον βρισκόμαστε στη μέγγενη.
Εάν, «παρά τις άοκνες προσπάθειες μας, οι Ρώσοι μας εγκατέλειψαν», είναι κάτι που προβάλλεται εκ των υστέρων, μετά την ουσιαστική έξωση του ρωσικού παράγοντα. Αυτή η τακτική προβολής επιχειρηματολογίας εκ των υστέρων, όταν πλέον τα σημαντικά έχουν δρομολογηθεί, χωρίς περιθώριο άλλης επιλογής, φανερώνει μεγάλα κενά. Δείγμα της απατηλής «πραγματικότητας» αφορά και τα 10 δις.
Η Τρόικα ΔΕΝ πρόκειται να μας δώσει 10 δις με την υπογραφή της σύμβασης, αλλά η Κύπρος δεσμεύεται σε μια πολυετή πορεία που μόνο η Τρόικα μπορεί να αλλάξει εις βάρος της Κύπρου. Καθοδόν, θα υπάρχουν σταθμοί αξιολόγησης της κατάστασης, που μόνο προς το χειρότερο θα γίνουν. Πότε επικεντρώθηκε η διαπραγματευτική ομάδα στην ανάλυση των αναγκών εκτός Τρόικας και τυχόν εναλλακτικών επιλογών;
Το Μνημόνιο εμφανίζεται ως μια σύμβαση οικονομικού περιεχομένου, ενώ στην ουσία αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου πολιτικού σχεδιασμού που δεν μπορεί να αναλύεται με τεχνο-οικονομικούς όρους (ευρώ Vs λίρας). Εάν όμως ήταν όντως ένα επικοινωνιακό παιγνίδι, θα φανεί οριστικά στην πορεία του χρόνου από τον τρόπο που θα τύχουν χειρισμού τα κορυφαία κεφάλαια (φυσικό αέριο και Κυπριακό), που θα καθορίσουν την Ιστορία των επόμενων αιώνων.
Για μήνες πριν φτάσουμε στο σημερινό δίλημμα και οριστικοποιηθούν οι αποφάσεις στο Eurogroup 1 και 2, επιμέναμε ότι δεν πρέπει η επιλογή να είναι ανάμεσα σε «ευρώ ή λίρα». Αυτό δεν αφήνει επιλογές. Δεν επιτρέπει καν νηφάλια ανάλυση και φανερώνει μιαν ανεξήγητη πολιτική ανεπάρκεια.
Αν υπήρχε προδέσμευση δεν μπορούμε να το ξέρουμε σήμερα με βεβαιότητα. Θα το μάθουμε όμως όταν θα δούμε τον τρόπο διαχείρισης των δύο κορυφαίων ζητημάτων (φυσικό αέριο και Κυπριακό) που είναι αλληλένδετα με το μνημόνιο.