Η συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) Κύπρου-Λιβάνου δεν αφορά μόνο το ενδεχόμενο αξιοποίησης ενέργειας και μια ευρύτερη συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών. Έχει μεγαλύτερη γεωπολιτική στρατηγική αξία και επιβεβαιώνει ότι το ισχυρότερο «όπλο» απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό είναι η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ. Αυτή τη φορά, η επιβεβαίωση προέκυψε μέσω του Διεθνούς Δικαίου για τη Θάλασσα. Φυσικά, πολλά συνέβηκαν από το 2007, όταν επί προεδρίας Τ. Παπαδόπουλου, τέθηκαν οι βάσεις, αλλά παρά τα τόσα εμπόδια, ανάμεσά τους και οι τουρκικές αντιδράσεις, σήμερα έχουμε το ζητούμενο αποτέλεσμα. Ωστόσο, οι εγχώριοι μόνιμα «επιστρατευμένοι» εφευρίσκουν οτιδήποτε για να μειώσουν κάθε μικρή ή μεγάλη επιτυχία -που είναι επιτυχία της ΠΑΤΡΙΔΑΣ-, την οποία απαξιώνουν επειδή δεν εξυπηρετεί τις ατομικές ή κομματικές επιδιώξεις τους. Καθώς ξένα ΜΜΕ, όπως το «Euronews», αναφέρονται σε «ιστορική συμφωνία μεταξύ Κύπρου-Λιβάνου για ΑΟΖ», καθώς η συμφωνία προκαλεί σφοδρές τουρκικές αντιδράσεις και απειλές, οι μόνιμα εγχώριοι στρατευμένοι, προσκολλημένοι στη μιζέρια και στην πώρωση, επικαλούνται διάφορα π.χ. ο Πρόεδρος «συνεχώς ταξιδεύει εκτός Κύπρου», «έχει καταληφθεί από μεγαλομανία», «δεν έχει προτεραιότητα το κυπριακό» … Οι χείριστοι είναι εκείνοι που για να πλήξουν τον Πρόεδρο, συντάσσονται με την Τουρκία, καταδεικνύοντας με τη στάση τους ότι η πολιτική πώρωση κατάντησε άρνηση της πραγματικότητας.
Η συμφωνία ΑΟΖ Κύπρου-Λιβάνου επαναφέρει στο προσκήνιο και τη δολιότητα του Σχεδίου Ανάν για τις θαλάσσιες ζώνες. Καταρχάς, το δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν τέθηκε μια εβδομάδα πριν την ένταξη της Κυπρ. Δημοκρατίας στην ΕΕ, ώστε παρεκκλίσεις και ακρωτηριασμοί θεμελιακών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να συμπεριληφθούν στην Συνθήκη Προσχώρησης και να επιβληθούν νόμιμα και μόνιμα, με το ίδιο το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να αδυνατεί να τα ανατρέψει, εφόσον η ανανική τάξη πραγμάτων θα αποτελούσε πρωτογενές δίκαιο εντός της ΕΕ σε ένα κράτος υπό κατάρρευση. Τότε, είχα πρωτοστατήσει στην ανάδειξη της αγγλοτουρκικής συνωμοσίας για τα θέματα ΑΟΖ, όπως επιβεβαιώθηκε χρόνια μετά από το βιβλίο «Μια Παταγώδης Αποτυχία των Διεθνών Σχέσεων», για το Σχέδιο Ανάν 1999-2004, της συνταγματολόγου Claire Palley. Καθοριστικές πρόνοιες του Σχ. Ανάν εμφανίστηκαν μέρες πριν το δημοψήφισμα στις «λεπτομέρειες» των 9.000 σελίδων. Έτσι, η Συμφωνία ΑΟΖ Κύπρου-Αιγύπτου ακυρωνόταν και η Αγγλία αποκτούσε χωρικά ύδατα και κατ’ επέκταση δικαίωμα σε ΑΟΖ, μέσω των στρατιωτικών βάσεών της (εκδόθηκαν σχετικοί χάρτες). Η δε Τουρκία θα αποκτούσε με την υπογραφή μας μονομερές επεμβατικό δικαίωμα σε όλη την Κύπρο, καθιστώντας την επικυρίαρχο στην Αν. Μεσόγειο, με πανίσχυρο κίνητρο την κατάρρευση του κράτους. Παρά τις απoγοητεύσεις, η ένταξη μας στην ΕΕ έχει καταστήσει δεσμευτικά το δικαίωμά ελεύθερης διακίνησης και εγκατάστασης, τον σεβασμό της ιδιοκτησίας/περιουσίας και άλλα που αφορούν θέματα ασφάλειας.
Παρεμπιπτόντως, η συμφωνία Κύπρου-Λιβάνου επαναφέρει στο προσκήνιο την διορατικότητα του Προέδρου Τ. Παπαδόπουλου, ο οποίος επέμενε στην οριοθέτηση ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου, για δημιουργία μιας ευρωπαϊκής έννομης τάξης στην Ανατ. Μεσόγειο, απέναντι στην τουρκική παρανομία, όπως έγινε με τις ΑΟΖ με Ισραήλ, Αίγυπτο και Λίβανο τώρα. Δυστυχώς, η «φοβία» της Αθήνας έγινε τα τελευταία χρόνια «ασυγχώρητη», δεδομένου ότι βρισκόμαστε υπό τις πλέον ευνοϊκές συνθήκες για τα εθνικά συμφέροντα.
Κώστας Μαυρίδης,
Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D)