Πέρασαν 44 χρόνια
Η σκέψη παραμένει καρφωμένη εκεί.
Οδός Μυραμπώ 12 (μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Κυπριανού), ενορία Τιμίου Σταυρού, περιοχή Σαχάρα, ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ.
Οι μνήμες έχουν αρχή. Δεν έχουν τέλος.
Πιτσιρίκια τρέχουμε στον πέτρινο δρόμο με τα βουναλάκια από άμμο αντί πεζοδρομίων.
Η σύναξη στο χωράφι του Φωσή για ποδοσφαιρική συνάντηση.
Η διαδρομή προς την παραλία, πολλές φορές ξιπόλητοι. Η συντόμευση της διαδρομής περνώντας από το περιβόλι του Χατζήπαναη στην οδό Εσπερίδων.
Μεγαλώνοντας, το κολύμπι μέχρι την σχεδία. Μετά ο στόχος πιο ψηλός, το κολύμπι μέχρι την «Καμήλα».
Ο καθιερωμένος περίπατος κατά μήκος της παραλίας. Η παραλία ατέλειωτη όση και η αγάπη μας γι΄αυτήν την Πόλη.
Περήφανοι για την Πόλη που αναπτύσσεται και προοδεύει.
Ωριμάζαμε και αρχίσαμε να κάνουμε και μείς τα δικά μας όνειρα.
Στις μνήμες περιπλέκεται μόνιμα η οργή για τους προδότες.
Στην ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ έχουν μείνει οι χαρές και οι λύπες, τα νεανικά όνειρα.
Η πορεία της ζωή μας στη Πόλη σταμάτησε. Η συνέχεια σε άλλο χώρο.
Προσωρινά μας είπαν.
Πέρασαν 44 χρόνια.
Η σκέψη συνεχίζει να είναι εκεί. Δεν καταλαβαίνει από χρόνο. Δεν συμβιβάζεται και δεν φθείρεται.
Μας πήραν τα όνειρα και μας έδωσαν υποσχέσεις.
Θα αγωνιστούμε μας είπαν για να επιστρέψετε. Προτεραιότητα μας ο αγώνας για επιστροφή. Πάνω από όλα το καλό της Πατρίδας, όπως τότε.
Πολλοί τους πίστεψαν και τους έδωσαν μέχρι και την αρχηγία, να ηγηθούν του Αγώνα.
Τα χρόνια πέρασαν. 44 χρόνια. Η πολιτική καριέρα καλά κρατεί. Τα οικονομικά συμφέροντα έχουν αντικαταστήσει όλες τις Αξίες. Ο αγώνας για επιστροφή συνεχίζεται πάνω σε νέα βάση. Πρέπει να υπάρχει σεβασμός στις νέες Αξίες και στους αγώνες της πολιτικής καριέρας. Η αχαριστία δεν δηλώνει καλό χαρακτήρα.
Οι μνήμες έχουν αρχή. Δεν έχουν τέλος. Τέλος δεν έχει ούτε η Ελπίδα.
Το ξέρουμε ότι τα χρόνια που χάσαμε, μακριά από την Πόλη μας, δεν θα μας τα δώσει κανένας πίσω.
Όσο περνά ο χρόνος μικραίνει και το άθροισμα αυτών που θα ξανασυναντηθούμε στη γειτονιά μας στη περιοχή Σαχάρας λίγο πιο κάτω από τις Δημοτικές Πολυκατοικίες.
Όσο περνά ο χρόνος , που δυστυχώς δεν χαρίζεται σε κανένα, τόσο μεγαλώνει η αγωνία.
Οι γονείς και πολλοί συμπολίτες μας έφυγαν με τον καημό του Βαρωσιού τους.
Δεν θέλω να πεθάνω χωρίς να ξαναζήσω στην Πόλη μου.
Δεν συμβιβάζομαι με αυτή την ιδέα.
Οι πρώτες ενέργειες άμα τη επιστροφή είναι γνωστές.
Λουλούδια γι΄αυτούς που έπρεπε αλλά δεν είναι μαζί μας.
Η πορεία από το σπίτι προς την παραλία, ξιπόλητοι όπως τότε.
Γιώργος Μπέρος
Δημοτικός Σύμβουλος του ΑΚΕΛ στο Δήμο Αμμοχώστου