Το όψιμο ενδιαφέρον των κυβερνώντων για τους χαμηλόμισθους δεν πείθει κανέναν, τόνισε σε δήλωσή του ο ΓΓ του ΑΚΕΛ, Άντρος Κυπριανού.
Έχουμε έντονες αμφιβολίες για τη ξαφνική ευαισθησία που δείχνει ο κύριος Νεοφύτου για τους χαμηλόμισθους στην Κύπρο ενώ ταυτόχρονα επιλέγει να συγκρούεται κατά μέτωπο με τους εκπαιδευτικούς, λέγοντας ότι εκείνο το οποίο τον καθοδηγεί είναι το πώς αντιμετωπίζονται τα προβλήματα ποιότητας στον τομέα της παιδείας. Να μας επιτρέψει να έχουμε αμφιβολίες για τα δύο ζητήματα, για λόγους βέβαια οφθαλμοφανείς.
Υπάρχει παντελής αδιαφορία από την πλευρά της κυβέρνησης σε ότι αφορά τα ουσιαστικά προβλήματα και τα προβλήματα ποιότητας που αντιμετωπίζει η εκπαίδευση στον τόπο μας. Θα αναφέρω κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα. Πριν από τέσσερα χρόνια επιδώσαμε στο Υπουργείο Παιδείας δύο ουσιαστικά υπομνήματα το ένα αφορούσε την Ειδική εκπαίδευση η οποία αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα και το δεύτερο αφορούσε το Εσπερινό σχολείο.
Σε ότι αφορά την Ειδική εκπαίδευση είχαμε διαμορφώσει προτάσεις και θέσεις οι οποίες θα οδηγούσαν πρώτα και κυρία στην επίλυση των προβλημάτων των παιδιών με ειδικές ικανότητες, ιδιαίτερα των ατόμων που είναι πάνω από 21 ετών. Δεν υπάρχει χώρος όπου σήμερα αυτά τα άτομα μπορούν να απασχολούνται. Αντιλαμβάνεστε ότι είναι μέσα από την επίλυση των προβλημάτων αυτών των παιδιών που θα συμβάλουμε στην αντιμετώπιση και των σοβαρότατων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι οικογένειές. Δεν λέμε ότι θα έπρεπε η κυβέρνηση Αναστασιάδη να υιοθετήσει αυτά τα οποία προτείναμε. Έπρεπε όμως να προβληματιστεί, να διαμορφώσει δική της πολιτική και να συμβάλει στο να αντιμετωπιστούν αυτά τα προβλήματα. Εδώ και τέσσερα χρόνια δεν έχει πράξει τίποτα.
Το ίδιο ισχύει και για το Εσπερινό σχολείο, είτε αυτό είναι λύκειο, είτε τεχνική σχολή. Αυτά τα σχολεία επιχειρούν να δώσουν μία δεύτερη ευκαιρία στους ανθρώπους οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν κατάφεραν να τελειώσουν το σχολείο. Χρειάζεται λοιπόν, τα αναλυτικά προγράμματα να προσαρμοστούν με τις σημερινές ανάγκες οι οποίες υπάρχουν και να δουν πώς βοηθούν αυτούς τους ανθρώπους, έτσι ώστε από τη μία να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους στο σχολείο και από την άλλη να μπορέσουν να αναβαθμιστούν στη βιομηχανία. Και σε αυτό το κεφάλαιο δώσαμε προτάσεις ολοκληρωμένες εδώ και τέσσερα χρόνια. Πάλι δεν τις αξιοποίησε καθόλου η κυβέρνηση.
Να αναφερθώ στα μεταλυκειακά ινστιτούτα, όπου με τις αποφάσεις που πήρε τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση, ουσιαστικά έχει καταδικάσει τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί; Είναι πολλά άλλα προβλήματα που θα μπορούσα να επισημάνω στον τομέα που ονομάζουμε ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης στην Κύπρο. Δεν έχει ενδιαφερθεί ποσώς η κυβέρνηση όλα αυτά τα τελευταία χρόνια. Δεν μας πείθει λοιπόν τώρα, ότι έχει την πολιτική βούληση να προχωρήσει προς τη σωστή κατεύθυνση.
Το δεύτερο που θέλω να πω είναι ότι και ο κ. Νεοφύτου αλλά κι ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα το τελευταίο διάστημα για τους χαμηλόμισθους και προσπαθούν να τους αντιπαραβάλλουν με τους εκπαιδευτικούς. Εμείς λέμε ότι όντως υπάρχει πρόβλημα με τους χαμηλόμισθους και θα πρέπει να βρεθούν τρόποι αντιμετώπισης. Έχουμε προτείνει, κατ’ επανάληψη τα τελευταία έξι χρόνια, μέτρα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους. Η κυβέρνηση κώφευε συνεχώς στις παραινέσεις και στις παρακλήσεις μας.
Να φέρω κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα: Είπαμε να καθοριστεί κατώτατος μισθός. Αδιαφορεί πλήρως η κυβέρνηση. Υποχρεώνουν τους υπαλλήλους των καταστημάτων να εργάζονται και την Κυριακή προκαλώντας τους τεράστια οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα.
Ζητήσαμε να θεσμοθετηθούν οι συλλογικές συμβάσεις. Η κυβέρνηση προσποιείται ότι δεν ακούει τίποτε. Είπαμε ότι θα πρέπει να επεκταθούν οι συλλογικές συμβάσεις και εκεί και όπου δεν υπάρχουν, να ρυθμιστούν νομοθετικά κάποια βασικά δικαιώματα τα οποία πρέπει να έχουν οι εργαζόμενοι. Πάλι η κυβέρνηση προσποιείται ότι δεν ακούει τίποτε.
Δεν μας πείθει λοιπόν το όψιμο ενδιαφέρον του Κυβερνητικού Εκπροσώπου και του κ. Νεοφύτου για τους χαμηλόμισθους. Η ουσία παραμένει. Προσεγγίζουν δυστυχώς και τα ζητήματα της Παιδείας μέσα από μια οικονομίστικη φιλοσοφία η οποία μόνο σε βάρος του δημόσιου σχολείου μπορεί να αποβεί.