Αποσπασματικά μέτρα και επικοινωνιακά τεχνάσματα σε ένα μείζον κοινωνικό πρόβλημα
Του Μάριου Ηλία *
Το νέο στεγαστικό σχέδιο του Υπουργείου Εσωτερικών παρουσιάζεται ως «στήριξη» για νέους και οικογένειες, αλλά στην πράξη είναι άλλη μια γραφειοκρατική άσκηση χωρίς ουσία. Πίσω από τα δελτία Τύπου και τα ωραία συνθήματα, κρύβεται η ίδια ψυχρή λογική του απρόσωπου κράτους που αντιμετωπίζει τους πολίτες ως φακέλους και κατηγορίες.
Αν είσαι άνεργος, πολύτεκνος ή λαμβάνεις επίδομα, ίσως (μετά από ατελείωτα χαρτιά και αποδείξεις) να λάβεις μια μικρή βοήθεια. Αν, όμως, είσαι ένας γονιός που εργάζεται καθημερινά, πληρώνει φόρους, νοικιάζει με δυσκολία ένα σπίτι και προσπαθεί να μεγαλώσει τα παιδιά του με αξιοπρέπεια, τότε το κράτος δεν σε βλέπει καν. Δεν υπάρχεις σε κανένα «κριτήριο».
Και ακόμα κι αυτοί που πληρούν τα κριτήρια, οι πιο ευάλωτοι συμπολίτες μας, δεν θα λάβουν πραγματική στήριξη, γιατί το σχέδιο είναι τόσο περιορισμένο που αφορά μόλις 400 περιπτώσεις σε ολόκληρη την Κύπρο. Δηλαδή, ακόμη και στους ευάλωτους, η Πολιτεία λέει: «Μόνο λίγοι από εσάς δικαιούστε».
Σε μια εποχή που η στέγη έχει γίνει άπιαστο όνειρο, η κυβέρνηση επιλέγει να στήσει ένα σχέδιο που δείχνει περισσότερο επικοινωνιακό παρά κοινωνικό. Ενώ οι νέοι αναγκάζονται να μένουν με τους γονείς τους και οι οικογένειες δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, το κράτος σπαταλά χρόνο σε επιτροπές, όρους και εξαιρέσεις.
Η πραγματικότητα είναι μία: η κυπριακή οικογένεια μένει μόνη της.
Ούτε τα επιδόματα, ούτε οι «στοχευμένες» χορηγίες λύνουν το πρόβλημα.
Χρειάζεται πολιτική βούληση και λύσεις που αξίζουν, όχι τυπολατρία και αποσπασματικά μέτρα.Αυτό που η κοινωνία ζητά δεν είναι ελεημοσύνη, είναι αξιοπρέπεια. Τη δυνατότητα να μεγαλώσει τα παιδιά της στον τόπο της.
Επιτέλους, είναι καιρός να θυμηθεί το κράτος ότι πίσω από κάθε αίτηση, πίσω από κάθε αριθμό, υπάρχουν παιδιά, υπάρχουν οικογένειες που παλεύουν να σταθούν.
Όσο δεν το καταλαβαίνει αυτό, κανένα σχέδιο δεν θα είναι αρκετό.
Οικονομολόγος,
Μέλος του Π.Γ. του ΔΗΣΥ & υποψήφιος βουλευτής Λευκωσίας